«Πόλεμος» ελλείψει ιδεών… ΣΥΡΙΖΑ
ΟΚΥΒΟΣ φαίνεται πως ερρίφθη στη χθεσινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ: Ανάμεσα στην προγραμματική αντιπαράθεση, έστω και με εύκολες πλειοδοτικές παροχές, και στο «σκληρό ροκ», επιλέχθηκαν τα «τύμπανα του πολέμου» και η μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Το σήμα αναμένεται να δοθεί το Σαββατοκύριακο από τον Α. Τσίπρα με την παρουσία του στη ΔΕΘ
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Η ΑΠΟΦΑΣΗ αυτή ασφαλώς δεν εκπλήσσει. Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά είχε μόνο δύο επιλογές: Ή να πλειοδοτήσει στις εξαγγελίες του Κ. Μητσοτάκη ή να αφήσει τις «λεπτομέρειες» -άλλωστε, ποτέ δεν τα πήγε καλά με τις «λεπτομέρειες» και τα προγράμματα- και να κηρύξει «πόλεμο». Επέλεξε, όπως φαίνεται, την εύκολη λύση, αλλά και τη λύση που ταιριάζει περισσότερο στο πολιτικό DNA του: το διχασμό και το πασοκογενές δίλημμα «δεξιά ή προοδευτική κυβέρνηση». Αν και αναμενόμενη η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν παύει να έχει ενδιαφέρον, καθώς σηματοδοτεί: 1. Την επίσημη αποχώρησή του από το τερέν της ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης. 2. Την «παράδοση των όπλων» στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων και της προγραμματικής υπεροχής. 3. Την έμμεση ομολογία πως ό,τι και να έταζε ο Α. Τσίπρας, με το βεβαρημένο παρελθόν και τη διάτρητη αξιοπιστία που του έχει απομείνει, δεν θα έπειθε κανέναν πέραν των δεδομένων.
ΕΠΙΛΕΓΕΙ λοιπόν το «σκληρό ροκ», το οποίο στη μακρά περίοδο που μεσολαβεί έως τις επόμενες εκλογές, αναγκαστικά θα μετεξελιχθεί σε «πολιτικό κανιβαλισμό». Προσωπικές επιθέσεις, στοχοποιήσεις, fake news και «ιστορίες με φίδια» αναμένεται να κάνουν περαντζάδα στο πολιτικό παλκοσένικο που στήνει η Κουμουνδούρου. Ομως, κι αυτή η επιλογή έχει τα προβλήματά της: 1. Απευθύνεται σε μια ταλαιπωρημένη και κουρασμένη κοινωνία, η οποία δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Αντιθέτως, επιζητεί ηρεμία, ασφάλεια και αισιοδοξία. 2. Το δίλημμα που θέτει πάσχει και στα δύο του σκέλη. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. μόνο «δεξιά» δεν είναι. Και ως προς τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και -κυρίως- ως προς την κοινωνική πολιτική που ακολουθεί, έχοντας δημιουργήσει το πιο ισχυρό κράτος πρόνοιας που έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και δεκαετίες. Μάλλον για το αντίθετο κατηγορείται από μερίδα των ψηφοφόρων της. Οτι δεν είναι όσο «δεξιά» θα «έπρεπε».
ΑΛΛΑ και η αντιπρόταση της «προοδευτικής κυβέρνησης» πάσχει βαθιά, πέραν του ότι δεν βγαίνει με τίποτα από τους αριθμούς αν η Ν.Δ. είναι πρώτο κόμμα. Πόσο προοδευτική μπορεί να είναι μια κυβέρνηση που μιλάει με όρους Εμφυλίου; Πόσο προοδευτική μπορεί να είναι σήμερα μια κυβέρνηση που βλέπει τα πάντα μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του κρατικισμού και αισθάνεται σαν ταξικό εχθρό τον ιδιωτικό τομέα και την επιχειρηματικότητα; Πόσο προοδευτική μπορεί να είναι μια κυβέρνηση που αντιμάχεται την κοινωνική ασφάλεια και χαϊδεύει μπαχαλάκηδες ή κάνει πορείες -εν μέσω πανδημίας- υπέρ των δικαιωμάτων του Κουφοντίνα;
ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ έχουν αλλάξει. Και μαζί τους έχει αλλάξει και το περιεχόμενο εννοιών όπως «προοδευτικός», «οπισθοδρομικός», «αριστερός», «δεξιός». Η κοινωνία ήδη από το 2019 έχει δώσει το στίγμα της. Επανατοποθετείται απέναντι σε αυτές τις έννοιες και το νέο περιεχόμενό τους. Και ίσως δεν είναι πολύ μακριά η στιγμή που δεν θα ισχύει η γνωστή ρήση του Γ. Τσαρούχη «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Δεν θα αρκεί να δηλώνεις κάτι. Θα πρέπει και να το αποδεικνύεις εμπράκτως. Και μάλιστα να είναι εναρμονισμένο με τις προτεραιότητες της κοινωνίας.
Η ΕΠΙΛΟΓΗ του «σκληρού ροκ» από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί εν τέλει να είναι και αναγκαστική επιλογή. Εγκυμονεί όμως έναν μεγάλο κίνδυνο για τον ίδιο: ενδεχόμενη ήττα του, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, κάνει ακόμα πιο μεγάλη και οδυνηρή την ήττα του…
