Οι πόλεμοι πάντα ξεκινούν για ένα μήλο!

Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης

Πόλεμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια επιβολής τής ισχυρότερης ορμής. Ορμής που πηγάζει από κάποιο ομολογημένο ή μη πόθο και εδράζεται πάντοτε πάνω στην υπεροπτική σιγουριά τής ισχύος, στρατιωτικής συνήθως αλλά εσχάτως οικονομικής και ενεργειακής, η οποία όμως έχει τη δύναμη να επιβάλλει την καταστροφική της παράνοια πάνω σε κάθε επιβουλευόμενο στόχο.

Μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια παρουσίας του πάνω σε τούτον τον πληγωμένο από την υπερεκμετάλλευση πλανήτη, το ανώριμο -δυστυχώς- ανθρώπινο είδος πιστεύει ακόμα πως ο πόλεμος ‘πάντων μέν πατήρ ἐστί, πάντων δέ βασιλεύς’, καθιστώντας τον έτσι εξόχως δύσκολο να απαλειφθεί τόσο από τον πολιτικό σχεδιασμό όσο κι από την ίδια μας την Ιστορία.

Στις μέρες μας, με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία και τις συνέπειες που ήδη αυτός έχει επιφέρει σε οικονομίες και κοινωνίες σε ολόκληρο τον κόσμο, αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για μια παρανοϊκή καταστροφή που η λογική αδυνατεί να αντιληφθεί ή για μια καταστροφική παράνοια που αφήνεται να δρα εργαλειακά για λόγους που εντέχνως αποκρύπτονται λόγω του τραγικά μεγάλου ενοχικού φορτίου που φέρουν. Ο πρώτος παγκοσμιοποιημένος πόλεμος πάντως, ένεκα των επιπτώσεων που έχει επιφέρει σε πολλές χώρες του πλανήτη χωρίς αυτές να συμμετέχουν στις εχθροπραξίες, είναι ήδη γεγονός!

Οι μέσο- και μακροπρόθεσμες συνέπειες της σύρραξης στα σπλάχνα της Ευρώπης θα οδηγήσουν, σύμφωνα με τους ειδικούς, ολόκληρες κοινωνίες στη φτώχια, την εξαθλίωση ακόμα και σε λιμούς.

Οι επιπτώσεις κάθε πολέμου άλλωστε, ανεξάρτητα από το είδος του (στρατιωτικός, οικονομικός, ενεργειακός κ.λπ.) έχουν πάντοτε αρνητικό αναφορικό κοινωνικό πρόσημο, θα πρέπει δηλαδή να ‘εξοφληθούν’ από μη προνομιούχους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το αν οι κοινωνίες στις οποίες αυτοί ζουν είναι προετοιμασμένες ή όχι για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη κρίση.
Αλλά ακόμα και τούτο μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αποδεικνύοντας περίτρανα τον μη ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα τής κυρίαρχης παγκόσμιας πολιτικής φιλοσοφίας, αφού την ίδια στιγμή ο πόλεμος αποτελεί ευκαιρία κερδοφορίας καθόσον απαιτεί υποδομή προκειμένου να μπορέσει να γίνει πραγματικότητα και να υλοποιηθεί.

Πολεμική υποδομή που πωλείται και αγοράζεται στο ελεύθερο εμπόριο της οικονομίας και -δυστυχώς- της πολιτικής. Δεν θα απείχε δηλαδή πολύ από την πραγματικότητα αν ισχυριζόταν κανείς πως, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στον πόλεμο της Ουκρανίας γίνονται ασκήσεις παγκόσμιας (οικονομικής κυρίως) ισορροπίας πάνω σε έναν ήδη ευαίσθητο και καταπονημένο πλανήτη και στις πλάτες πολιτών που εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια παλεύουν καθημερινά απλώς για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Η αξιοπρέπεια έχει από καιρό χαθεί…

Αν και στον καιρό μας καταφέραμε να απαθανατίσουμε σε μια εκπληκτική φωτογραφία τη μαύρη τρύπα στο κέντρο τού γαλαξία μας, προϊόν επίπονης και διεθνούς επιστημονικής προσπάθειας και συνεργασίας, δεν έχουμε καταφέρει να εισχωρήσουμε λίγο βαθύτερα, κάτω από το εύθραυστο κέλυφος της ματαιόδοξης γύμνιας μας, στην αποδεδειγμένα ανορθολογική -ως είδος- σκέψη μας.

Λέξεις όπως «αλληλεγγύη», «ανθρωπιά», «συμπόρευση», «ενσυναίσθηση», «μέλλον», «αειφόρος ανάπτυξη» είναι εν τοις πράγμασι αδειανές από νόημα κι αποτελούν απλώς τη βιτρίνα των επιχειρημάτων τής επιβεβλημένης πια πολιτικής ορθότητας.

Για τους αρχαίους Έλληνες η Έριδα ήταν θεότητα και τούτο δεν ήταν διόλου τυχαίο. Δεν ήταν απλώς ένα συναίσθημα, είχε την αξία και τη βαρύτητα μιας θεότητας γιατί έπρεπε να τονιστεί η επικίνδυνη σημαντικότητά της για τις ανθρώπινες σχέσεις και κατ’ επέκταση για τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Αν ξετυλίξει κανείς το κουβάρι τού αρχέγονου Τρωϊκού Πολέμου, θα βρει στην αρχή του τις λέξεις «τη καλλίστη» χαραγμένες στο μήλο της Έριδος.

Σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά και έξω από τη μυθολογία, στον κόσμο τού αισθητού και του πραγματικού, αιτία πολέμου δεν είναι η αναζήτηση της ομορφότερης θεάς αλλά μάλλον της ομορφότερης θέας από την κορυφή τού κόσμου τής ισχύος, γι’ αυτό ενδεχομένως εξακολουθεί ακόμα να είναι αυτονόητη η παράνοια του πολέμου.

Δε θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει ιδανικότερος αυτόχειρας μέσα στο σύμπαν από τον ίδιο τον άνθρωπο, αφού πεισματικά αρνείται να διδαχτεί από την ιστορία του θαμπωμένος από τη λάμψη τού επικίνδυνου μήλου τής ισχύος που διακαώς πασχίζει να αποκτήσει.

Κι αν η επιστήμη μάς έδειξε πια πώς είναι η μαύρη τρύπα, η Ιστορία επιμένει πως αυτή δεν βρίσκεται μακριά μας. Είναι δυστυχώς μέσα μας!

theemogiannis

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.