Οι ήρωες δεν μιλούν, δεν λυγίζουν, δεν σταματούν μέχρι το τέλος!
Γράφει ο Απόστολος Τσιμογιάννης, Υποστράτηγος ε.α
«Περισσότερο κι’ από την υπόθεση ενός έθνους που αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του, η 28η Οκτωβρίου του 1940, προβάλλει στη σκηνή της Ιστορίας, έναν αγώνα γενικότερο : μιας φυλής ανθρώπων. Αυτής που αυτοπροσδιορίζεται από το πάθος της ελευθερίας.» (Άγγελος Τερζάκης).
Θα συνεχίσω με ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του συγγραφέα, γιατί θεωρώ ότι αποδίδει άριστα το μεγαλείο του Έλληνα και την αγάπη για τη ελευθερία της πατρίδας που τον οδηγεί σε υπερβάσεις.
«… ο Μεταξάς ,έκανε το σταυρό του και υπέγραψε το προεδρικό διάταγμα της γενικής επιστρατεύσεως. Ο Θεός σώζει την Ελλάδα, είπε. Έξω ξημέρωνε η 28η Οκτωβρίου. Ένας άνεμος καινούργιος, ανυποψίαστος, άρχιζε να φυσάει πάνω στην Αθήνα… »
«…Στα Γιάννενα ο Διοικητής της Μεραρχίας, Υποστράτηγος Κατσιμήτρος συνεργαζόταν με τον επιτελάρχη του και το διευθυντή του γραφείου επιχειρήσεων. Ο αρχηγός πυροβολικού, ο συνταγματάρχης Μαυρογιάννης, εδώ και δύο μήνες, είχε οργώσει τη περιοχή. Η πίστωση του δημοσίου ήταν ασήμαντη, γι’ αυτό επιστράτευσε τους χωριάτες ».
«…Η Πίνδος είναι ένα συγκρότημα από βουνά, που ριζώνει κατάσαρκα στον ελληνικό κορμό… Σαν έρθει το πρώτο χιόνι, όλος αυτός γιγάντιος κόσμος, παραχώνεται, γίνεται απέραντος, άσπρος τάφος , όλο μυστήριο, όλο σιωπή…»
«…Ο Δαβάκης αναγκάστηκε να διατάξει σύμπτυξη. Οι άντρες είχανε πολεμήσει ολημερίς νηστικοί και τώρα βάδιζαν μουσκεμένοι, ξεθεωμένοι. Τα βαρυφορτωμένα με πολυβόλα και πυρομαχικά μουλάρια έχαναν πόδι στις κακοτοπιές, στο σκοτάδι, γλίστραγαν και γκρεμίζονταν κάτω στις βαθιές χαράδρες… »
«…Οι Έλληνες σ’ όλο το μάκρος της ιστορίας τους, έτσι πολέμησαν… Χρειάστηκε να κάνουν πάντοτε έναν αγώνα διμέτωπο, με τον έξω εχθρό και με το μέσα ζώο… »
«… Ο Ελληνικός στρατός έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει, ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με τη καλύπτρα της, αναριγμένη στους ώμους. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στο πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός»
«…σφαίρες δεν πέρσευαν για τους βαθμοφόρους, για τα παμπάλαια περίστροφά τους. Μονάδες ολόκληρες ξεκίνησαν με μια μόνο κουβέρτα για κάθε άνδρα… όμως η φτώχεια, όταν πηγαίνει να σκοτωθεί για μίαν ιδέα, για το φιλότιμο, τραγουδάει. Έτσι τραγουδώντας ξεκίνησε κι’ ο Ελληνικός στρατός.»
«…στις 20 Νοεμβρίου, ελληνικά τμήματα πέρασαν από πρόχειρη γέφυρα στην αντικρινή όχθη του ποταμού Καλαμά. Το ποτάμι είχε φουσκώσει με τις τελευταίες βροχές, το πέρασμα για τα ζώα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, οι δρόμοι είχαν χαθεί, πνιγμένοι στη λάσπη. Τις βάρκες τις φέρνανε εφτά χιλιόμετρα δρόμο , στα χέρια…»
«… ανατέλλει η μέρα για τη μάχη του Πόγραδετς. Στο αέρι του βουνήσιου δειλινού η σημαία του 18 ου Συντάγματος είχε αρχίσει να φτεροκοπάει ανήσυχα, πουλί που ονειρεύεται ξύπνιο. Οι σαλπιγκτές σήμαιναν γύρω το εμβατήριο της ορμής και της θυσίας.. »
Αρχές Δεκεμβρίου, οι Ελληνικές δυνάμεις πλησιάζουν στο κόμβο Τεπελένι-Κλεισούρα. «…στα άλματα των εφόδων, πέφτουν οι μαχητές πρηνηδόν κι’ από πίσω βλέπεις τ’ άρβυλά τους δίχως σόλες… Η δυσεντερία θερίζει ολάκερα τμήματα…Με τις στολές που έχουν μουσκέψει από βροχές, άσωστες, που κουρελιάστηκαν, καψαλιάστηκαν στη φωτιά της μάχης, περνάνε ποτάμια, ρέματα, κοιμόνται, μάχονται, στεγνώνουν, τουρτουρίζουν , παγώνουν. Η πείνα έχει σκάψει τα μάγουλά τους, ρούφηξε τα νιάτα τους, έζωσε τα μάτια τους με μαυρίλα »
«… στις 5 Δεκεμβρίου ένα ολόκληρο τάγμα που προορίζεται να προχωρήσει πέρα απ’ το Δέλβινο , αναγκάζεται να ξεμείνει γιατί σχεδόν όλοι οι άντρες δεν έχουν πια άρβυλα… »
Από 24-30 Δεκεμβρίου η κακοκαιρία αναγκάζει το Β΄Σώμα Στρατού, να αναστείλει τις επιχειρήσεις του«…τα κρυοπαγήματα νέκρωναν τα’ άκρα. Είναι ένας θάνατος ύπουλος, τμηματικός που σε δάγκωνε κι’ έκοβε κομμάτια… »
«…τμήματα ολόκληρα αναγκάζονται να ξενυχτάνε όρθια, με τ’ αντίσκηνα τους ριγμένα στη πλάτη, γιατί στάθηκε αδύνατο να τα στήσουν ή να καθίσουν καταγής..»
Στις 29 Ιανουαρίου1941, πεθαίνει στην Αθήνα ο πρωθυπουργός Μεταξάς, οι νίκες διαδέχονταν η μία την άλλη και ο εχθρός είχε απωθηθεί. Σε μια νέα εθνική ενότητα, οπαδοί του καθεστώτος αλλά και αντίπαλοί του, πένθησαν τον πρωθυπουργό της νίκης.
«…πεντέμισι χιλιάδες βλήματα χρειάστηκε η I Μεραρχία για να υπερασπίσει το ύψωμα 731. Εκείνοι που στέκονταν τώρα γαντζωμένοι εκεί απάνω, δεν έμοιαζαν πια με στρατό, δεν έμοιαζαν με πλάσματα ανθρώπινα. Ήτανε σκέλεθρα ντυμένα με κουρέλια, φαντάσματα μαυριδερά κι’ αγριεμένα, όλο χώμα και ιδρώτα που παγώνει, μάτι γυαλιστερό από τη πείνα, την αγωνία, τη πάλη με το χάρο… »
«…ο ανεφοδιασμός είχε γίνει δραματικός. Η κουραμάνα, μοναδική τροφή είχε περιοριστεί στο ένα όγδοο της κανονικής μερίδας. Τα ζώα δεκατίζονταν… στο βουνήσιο αγιάζι με κρύσταλλα στη χαίτη τους , στις ουρές τους. Η IV Μεραρχία έχανε από τα κρυοπαγήματα ίσαμε διακόσιους άνδρες τη μέρα. Δύο χιλιάδες οκτακόσια ζώα της είχανε ψοφήσει…»
«… στα βουνά της Αλβανίας ο στρατός αυτός έγινε κάτι σα λαός , ψυχές κολασμένες, όραμα στοιχειωμένο από βαρυποινίτες του Άδη. Τους κοιτάζεις και σε κυριεύει ανατριχίλα, σα να βλέπεις λείψανα να πορεύονται»
Κάθε φορά που διαβάζω το καταπληκτικό βιβλίο του Άγγελου Τερζάκη, τα μάτια μου βουρκώνουν, τα δάκρυα μουσκεύουν τις ηρωικές σελίδες του. Αισθήματα ανάμικτα, υπερηφάνεια, πόνος και οδύνη για το χαμό των προγόνων μας.
Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί, γιατί ξοδεύουμε με ευκολία την ιστορική μας κληρονομιά και ίσως χρειαστεί να ξαναπολεμήσουμε ή να υποταχτούμε ! Οι προαιώνιοι εχθροί μας είναι αναβαθμισμένοι και καιροφυλακτούν !
Κλείνω ευλαβικά το γόνυ στους απλούς, αγνούς πατριώτες που μας έδωσαν το παράδειγμα και στέκουν εκεί ψηλά. Τόσο ψηλά που οι σημερινοί βολεμένοι, ξεκούραστοι και ελεύθεροι νεοέλληνες δεν μπορούν να τους κατεβάσουν, όσο κι’ αν προσπαθούν !!!
