Ο νέος Αυριανισμός χτυπάει πέναλτι

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Όταν ακούμε τον όρο “ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής”, ο νους μας πάει σε στιγμές έντονων αντιπαραθέσεων ακόμη και ανήθικων. Όταν πάλι, αναφερόμαστε σε “πολιτικοποίηση της ποδοσφαιρικής ζωής”, τότε συνειδητοποιούμε ότι αυτό που εμείς οι αγνοί φίλαθλοι θεωρούμε αγάπη για αθλητικό σύλλογο, για κάποιους από τους μεγαλοπαράγοντες δεν αποτελεί πάρα ένα μέσο λαϊκής αναγνώρισης και πιέσεων στην εκάστοτε εξουσία για επιχειρηματικούς ή άλλους λόγους.

Αυτή την περίοδο βιώνουμε με έναν περίεργο τρόπο την ανάδειξη και των δύο αυτών όρων. Για την “ποδοσφαιροποίηση” αρκεί η άτυπη έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Όπως επισημαίνω διαρκώς, όταν δεν αρκεί το πεδίο της οικονομικής κατάστασης, ως χώρος πολιτικών συγκρούσεων, έρχεται η σκανδαλολογία και η ηθικολογία να καλύψει το όποιο κενό.

Μπορεί η παγκόσμια οικονομία να φλερτάρει με μια νέα υφεσιακή περίοδο κι ο πληθωρισμός, ελέω και της ενεργειακής κρίσης, να σαρώνει επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αλλά όπως αποδεικνύουν και οι δημοσκοπήσεις η ελληνική κοινωνία αναγνωρίζει την κυβερνητική προσπάθεια να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις και ταυτόχρονα να δοθεί ισχυρή αναπτυξιακή προοπτική.

Κι όσο σε αυτό τον τομέα, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να αποκομίσει εκλογικά οφέλη, τόσο στρέφει την προσοχή στην πολιτική παραφιλολογία. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Το ίδιο επιχειρήθηκε με τη Novartis και άλλες υποθέσεις, με την ίδια μάλιστα τακτική. Διαρροή δήθεν μυστικών πληροφοριών από φιλικά μέσα, θεωρητικές συνδέσεις ασύνδετων μεταξύ τους στοιχείων, ευφάνταστες υποθέσεις και συμπεράσματα που καταλήγουν σε δριμύ κατηγορώ, με την επισήμανση του αυτόκλητου δικού μας ηθικού πλεονεκτήματος.

Ένας νέος αυριανισμός έρχεται να πάρει τη θέση του παλιού, επενδύοντας στην πολλαπλασιαστική δύναμη του διαδικτύου, που δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, και τη διαχρονική ανθρώπινη ανάγκη να αυτοαναγωρευόμαστε σε λαϊκούς δικαστές για κάθε θέμα, ακόμη κι όταν δεν διαθέτουμε πλήρη εικόνα ή το γνωστικό φίλτρο για να την αξιολογήσουμε αξιόπιστα.

Όλως τυχαίως αυτός ο αυριανισμός ήρθε να συναντήσει την πολιτικοποίηση του ανυπόλυπτου ελληνικού ποδοσφαίρου που διαρκώς σκορπισμένο ανάμεσα σε αναξιόπιστους θεσμούς και διοικήσεις, κινείται ατέρμονα γύρω από την ουρά του. Ένα πέναλτι αρκούσε για να γίνει η αφορμή πολιτικών αναφορών, απειλών κι έμμεσων εκβιασμών. Κάποιο πονηρό μυαλό θα σκεφτόταν ότι το συγκεκριμένο γεγονός ήταν απλώς η αφορμή για να αναδειχθούν άλλες “πληγές” και διαφωνίες υπαρκτές από καιρό.

Τώρα θα μου πείτε, είναι δυνατόν να ταυτίζονται οι αντιπολιτευτικές με τις ποδοσφαιρο-επιχειρηματικές βλέψεις; Όχι βέβαια αλλά η ταύτιση δεν είναι και απαραίτητος προς μιας άτυπης συνεργασίας. Κατά το “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”, οι ανίερες συμμαχίες είναι αναπόσπαστο μέρος κάθε “παιχνιδιού”. Και στην περίπτωση μας ή εξουσία και οι απολήξεις της, μπορούν να δημιουργήσουν αμοιβαία οφέλη ακόμη και στους πιο μισητούς αντιπάλους. Γι’ αυτό μη σας εκπλήσσει τίποτα μέχρι την ημέρα των εκλογών.