Ο captain, my captain…

Γράφει ο Σωτήρης Χήνος

Ο Νιόνιος αποχαιρέτησε τον δάσκαλό του με τον χαιρετισμό captain, my captain από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». Έτσι του βγήκε, έτσι αισθάνθηκε, έτσι έπραξε.

Δεν πρόλαβε να βγει από το ύστατο χαίρε και «πίσω του τρέχανε σκυλιά», γαυγίζοντας, ουρλιάζοντας, σκορπίζοντας σάλια από το στόμα δεξιά και αριστερά…

Τόσο πολύ θίχτηκαν από έναν συμβολικό χαιρετισμό; Όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ο χαιρετισμός.
Το πρόβλημα είναι ότι ο Νιόνιος, όπως και ο Μίκης άλλωστε, δεν δέχτηκε το ρόλο του κομματικού τροβαδούρου στα φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Δεν δέχτηκε την υποβάθμισή του σε στρατευμένο. Έχει δικιά του φωνή, αυτόνομη, λέει και κάνει ό,τι γουστάρει και όπως του γουστάρει και άμα λάχει αρπάζει και μια μολότωφ και φωνάζει στον κομματικό αγκιτάτορα όπως ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ «πίσω σταλινικό γουρούνι και σ ‘ έφαγα»…

Το ίδια ουρλιαχτά άλλωστε δεν βγάζαν οι σκύλοι όταν ο Μίκης έκανε επιλογές με της οποίες δεν συμφωνούσαν; Μέχρι το σπίτι του δεν έφτασαν να γράψουν αθλιότητες για να τους χαρακτηρίσει ο ίδιος αριστερόστροφους φασίστες;

Νιόνιο, μια συμβουλή.
Στείλε και συ μια επιστολή στον Κουτσούμπα ότι θες να πεθάνεις σαν κομμουνιστής, να δεις πως τα ντόπερμαν θα γίνουν κανίς του καναπέ…