Ο Αξαρλιάν δεν ξεχάστηκε…
Γράφει ο Σπαρτιάτης
Χθες ήταν η θλιβερή επέτειος του θανάτου του Θάνου Αξαρλιάν. Του άτυχου νεαρού που σκοτώθηκε από τη 17Ν. Ακόμα ένα από τα πολλά θύματα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Ίσως το πιο πολυσυζητημένο μιας που η ιδιότητά του (φοιτητής) δεν προμήνυε με κανέναν τρόπο την κατάληξη του.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο θάνατος του ήταν ένα λάθος κι ότι ο στόχος ήταν άλλος. Δεν ήθελαν να σκοτώσουν αυτόν, στόχο είχαν τον Υπουργό Οικονομικών Ιωάννη Παλαιοκρασσά. Ερώτηση: Έχει καμία σημασία; Αναιρεί αυτό το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος σκοτώθηκε; Και μήπως αν οι τρομοκράτες είχαν βρει στόχο και είχαν σκοτώσει τον Παλαιοκρασσά η δολοφονία δε θα είχε σημασία; Θα ήταν μικρότερο το έγκλημα αν τη ζωή του έχανε ένας Υπουργός απ’ ο,τι ένας φοιτητής; Μήπως πρέπει να θεωρήσουμε απλά ότι ήταν μια παράπλευρη απώλεια για την επίτευξη ενός μεγαλύτερου στόχου; Αν σκοτώνονταν και οι δύο οι τρομοκράτες θα πανηγύριζαν που ο στόχος επετεύχθη με μια παράπλευρη απώλεια; Το πρόβλημά τους ήταν ότι βρήκαν λάθος στόχο ή ότι δε βρήκαν το σωστό; Εν τέλει ποιος έδωσε το δικαίωμα σε τρομοκράτες να παίρνουν τα όπλα και να παίζουν με ξένες ζωές;
Δυστυχώς τόσο για τον Αξαρλιάν όσο και για τα υπόλοιπα θύματα της τρομοκρατίας ο θάνατος τους δε δίδαξε κάτι στη χώρα. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, ομάδες, κόμματα, ακόμα και εκπρόσωποι της Πολιτείας που ανέχονται, αν όχι δικαιολογούν την τρομοκρατία. Πως επετράπη στη χώρα που πέρασε τόσα από τη 17Ν να εκλεγούν βουλευτές άνθρωποι που αναγνωρίζουν στους τρομοκράτες «ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου»; Που έσπευσαν στα δικαστήρια να τους υπερασπιστούν, Και μάλιστα επικαλούμενοι ιδεολογίες και αγώνες; Πως γίνεται μια χώρα με τόσα θύματα τρομοκρατίας να έχει στη νομοθεσία της ευνοϊκές διατάξεις που αθωώνουν ή αποφυλακίζουν τρομοκράτες;
Ο Αξαρλιάν και τα υπόλοιπα θύματα της τρομοκρατίας δεν ξεχάστηκαν. Αυτό είναι άδικο να το λέμε. Τους θυμούνται οι συγγενείς τους, τους θυμάται κάποιος κόσμος, ευτυχώς τους θυμάται ακόμα μέρος του πολιτικού κόσμου. Είναι όμως άτυχοι γιατί τόσα χρόνια μετά το θάνατό τους μέρος της κοινωνίας κλείνει ακόμα το μάτι στους δολοφόνους τους και τους ομοίους τους. Με κίνδυνο να μην είναι τα τελευταία θύματα.
