Να καεί, να καεί το μυαλό του κάθε παπατζή!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Ο ένας. βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, από το οποίο χαίρει όλων των τιμών και των αναλόγων οικονομικών απολαβών, που συντάσσεται με το κάψιμο του! Οι άλλοι, “επαγγελματίες” επαναστάτες που θα ρίξουν τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό βανδαλίζοντας ένα άγαλμα.

Θα μπορούσαμε να το δούμε από την γραφική του πλευρά και να ευθυμήσουμε με έναν πολιτικάντη που δεν φείδεται ποταπών μεθόδων για να αποδείξει ότι συμπορεύεται με την θυμική έξαρση μερικών οργισμένων συμπολιτών του. Όπως και να γελάσουμε με το ευτράπελο σκηνικό των… “φοιτητών” που προσπάθησαν με σχοινιά και κοπίδια να γκρεμίσουν τον ταξικό εχθρό.

Όμως μόνο για χιούμορ δεν προσφέρεται η κατάσταση. Δεν είναι αστείο όταν ένα μέλος της Βουλής στο βωμό της ψηφοθηρίας προσβάλλει την τιμή της δημοκρατίας μας. Εκτός κι αν δηλώνει τάσεις αυτοπυρπόλησης και αυτοχαρακτηρίζεται ως πόρνη. Κάτι παραπάνω θα ξέρει!

Το ακόμη πιο εξωφρενικό είναι ότι οι ίδιοι οι συνάδερφοι του αντί να καταδικάσουν με τον πιο απόλυτο τρόπο τις πράξεις του και να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά, περιορίστηκαν σε ρητορικές “ποινές” και ουσιαστικά αποδοχή της σαθρής δικαιολογίας του ότι απλά…. παρίστατο στο γεγονός ενώ έχει καταγραφεί τηλεοπτικά η επίμαχη σκηνή.

Αν η θεσμική θωράκιση του πολιτεύματος είναι τόσο διάτρητη, τότε να μην απορούν οι εκπρόσωποι μας για την γενικευμένη απαξίωση και το κλίμα έλλειψης εμπιστοσύνης. Τέτοια γεγονότα θα έπρεπε να επιδρούν ως ισχυρά σοκ ώστε να θεμελιωθούν νέοι, πιο ισχυροί, πιο ξεκάθαροι κανόνες λειτουργίας του συστήματος κι όχι ως ευκαιρία συγκάλυψης.

Κάπως έτσι αναλαμβάνουν δράση κάποιοι παπατζήδες επαναστάτες, κάποιοι στρατιώτες του… προλεταριάτου, στην πλειοψηφία τους εργατοπατέρες του ιδιωτικού και κυρίως του δημοσίου τομέα. Εμφανίζονται ως εξεγερμένοι… φοιτητές κι ως άλλοι τζιχαντιστές καταστρώνουν επιδρομές κατά “μισητών” συμβόλων.

Ο Τρούμαν ενοχλεί. Γιατί στήριξε την Ελλάδα στην μεταπολεμική της πορεία. Γιατί πρόσφερε σκόνη γάλα και τυρί σε φτωχούς συμπολίτες μας. Γιατί με τα 400 εκ. του Σχεδίου Μάρσαλ αποκαταστάθηκε ένα μέρος της τότε ανθρωπιστικής κρίσης που επέτεινε και η εμφύλια σύρραξη. Το “αμάρτημα” του ήταν ότι δεν επέτρεψε στην Ελλάδα να αποτελέσει μέρος της “κομμουνιστικής παρένθεσης” και γι’ αυτό θα τιμωρηθεί από το έσχατο απομεινάρι ιδεολογικής τύφλωσης ανά τον πλανήτη.

Να καεί, να καεί το μυαλό του κάθε παπατζή. Του κάθε φορέα μικροπολιτικού λαϊκισμού που θεωρεί υποχρέωση του να ταυτίζεται με ότι πιο αντιδραστικό, με τοπικιστικές και συνδικαλιστικές εμμονές. Του κάθε ενός που θεωρεί δικαίωμα του, σε μια ευνομούμενη κοινωνία, όχι μόνο να ασκεί το αναφαίρετο δικαίωμα στην διαμαρτυρία αλλά να βεβηλώνει, να καταστρέφει και να απαιτεί την ατιμωρησία.