Μεταρρυθμίσεις; Ποιες μεταρρυθμίσεις;

Γράφει η Μάνια Κρητικού

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, στην Ελλάδα γίνονται “μεταρρυθμίσεις”.

Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους, στην Ελλάδα προσπαθούν να γίνουν “μεταρρυθμίσεις” αλλά… δεν!

Βέβαια, αυτά που στην Ελλάδα ονομάζονται “μεταρρυθμίσεις” (ενίοτε μάλιστα χαρακτηρίζονται και ως “καινοτόμες”, τρομάρα μας…) είναι κοινές πρακτικές εδώ και δεκαετίες στην υπόλοιπη Ευρώπη και όχι μόνο, αλλά -έστω κι έτσι- εδώ, όσο κι αν προσπαθούμε… δεν!

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι αλλαγές στην παιδεία.

Προσπερνάμε το ν/σ επί εποχής Διαμαντοπούλου κι ας ήταν το μόνο στην μεταπολιτευτική μας ιστορία που πέρασε με τόσο ευρεία πλειοψηφία από την Βουλή. Κάποιοι προοδευτικοί φρόντισαν να πάει άκλαυτο και να επιστρέψουμε στην τόσο επιτυχημένη προτέρα… τριτοκοσμική κατάσταση.

Ας πάμε κατευθείαν στο σήμερα και στην Σύνοδο των Πρυτάνεων η οποία προ ημερών απεφάνθη αρμοδίως ότι… δεν θέλει “μεταρρυθμίσεις”.

Τι δεν θέλει;

Υπάρχει βέβαια βία και ανομία στα ιδρύματα (αυτό δεν μπορούν να το αρνηθούν μετά από όσα έχουν πάθει και οι ίδιοι) αλλά…   δεν θέλουν αστυνόμευση!

Μάλιστα, ο σύντροφος Τζανακόπουλος (αδελφός του κ. Βουλευτού) μας ενημέρωσε ότι στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου εργάζεται δεν υπάρχει πια αστυνόμευση γιατί αυτά είναι πεπαλαιωμένα και βάρβαρα πράγματα.

Μικρή παρένθεση : Κάπου εδώ καταλαβαίνουμε γιατί οι σύντροφοι απεχθάνονται τόσο την τεχνολογία. Στην ΕΣΣΔ έλεγες ότι μπαρούφα ήθελες και κανένας δεν μπορούσε να σου φέρει τεκμηριωμένη αντίρρηση. Τώρα αρκεί μία απλή ελεύθερη αναζήτηση στον φίλο μας τον Γούγλη. Κλείνει η παρένθεση.

Εύκολα λοιπόν μπορείς να μάθεις ότι στην Οξφόρδη… και αστυνόμευση υπάρχει (εμφανής και μη), και κάμερες παντού υπάρχουν, και αυστηρότατες ποινές (μέχρι και εσαεί αποβολή από το πανεπιστήμιο!) υπάρχουν για τις περιπτώσεις, όχι μόνο παρανομίας, αλλά και απλής παράβασης του κανονισμού της σχολής.

Οι πρυτάνεις ζητούν και αποσύνδεση της χρηματοδότησης από τον αριθμό των φοιτητών.

Ίσως σε αυτή την περίπτωση δεχθούν και την εκκαθάριση των καταλόγων λέω εγώ, ώστε να γλιτώσουμε από το μοναδικό Ελληνικό φαινόμενο των “αιωνίων φοιτητών”, αλλά δεν είμαι τόσο αισιόδοξη.

Και φυσικά θεωρούν πολύ λογικό να μπαίνουν κάποιοι σε ΑΕΙ με βαθμό 3, 4 ή 5, λες και υπάρχει ποτέ πιθανότητα αυτά τα παιδιά να πάρουν πτυχίο.

Η “μεταρρύθμιση” όλων αυτών των καθαρά Ελληνικών πρωτοτυπιών (και πολλών άλλων), είναι κοινή πρακτική για το μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμένου και οργανωμένου πλανήτη, για να μην πω ότι είναι απολύτως λογική και θα έπρεπε να κάναμε μόνοι μας όλες αυτές τις αλλαγές άσχετα από το τι κάνουν οι άλλοι.

Εδώ όμως αρχίζουν τα δύσκολα.

Οι πρυτάνεις αντιδρούν με ανακοινώσεις και απειλές περί μη εφαρμογής.

Οι “αιώνιοι φοιτητές” αντιδρούν με πορείες και θόρυβο.

Οι αριστερίζοντες, αριστεροί και αναρχικοί, αντιδρούν… όπως πάντα.

Και συνήθως οι κυβερνήσεις κάνουν πίσω.

Όχι μόνο στην παιδεία.

Και στο ασφαλιστικό. Και στα εργασιακά. Και στην υγεία. Και στα αγροτικά. Και… και… και…

Αποτέλεσμα;

Μεταρρυθμίσεις; Ποιες μεταρρυθμίσεις;

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις που έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στη χώρα μας είναι ότι, εκτός από τους συνδικαλιστές και τους βολεμένους, υπάρχει κάθε φορά και μία πλειοψηφία -χωρίς φωνή και οργάνωση ώστε να κάνει θόρυβο, αλλά πλειοψηφία- που στηρίζει τις αλλαγές.

Κάθε φορά που μία κυβέρνηση κάνει πίσω, αυτή η πλειοψηφία απογοητεύεται και ένα μέρος της γυρίζει την πλάτη στην πολιτική και τους πολιτικούς.

Ας σταματήσει λοιπόν η ηττοπάθεια μπροστά στις αντιδράσεις, τον θόρυβο και τον τραμπουκισμό.

Ας σκεφτούν επιτέλους όλους τους υπόλοιπους που στηρίζουν τις αλλαγές, που θέλουν να πάει μπροστά η χώρα και ας κυβερνήσουν όπως πρέπει πράττοντας αυτά για τα οποία ψηφίστηκαν!

ΥΓ: Λόγω ηλικίας, η πρώτη μου απογοήτευση ήρθε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με τα γνωστά τότε επεισόδια εξευτελισμού των λεωφορειούχων.

Ακολούθησαν πολλές ακόμα απογοητεύσεις, μικρότερης ή μεγαλύτερης βαρύτητας.

Ελπίζω να μην το ζήσω και με την σημερινή…