Μετά την εκλογή Ανδρουλάκη: Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική
Γράφει ο Άγγελος Κωβαίος
Οι εκλογές του ΚΙΝΑΛ τελείωσαν, το κόμμα ήδη αρχίζει να ξαναλέγεται ΠαΣοΚ, ο νέος πρόεδρος εγκαταστάθηκε στη Χαριλάου Τρικούπη και σύντομα θα λάβει τις αποφάσεις του για πρόσωπα, πράγματα και για τον εαυτό του – αν και πότε θα παραιτηθεί από την Ευρωβουλή.
Η διαδικασία ήταν το πολιτικό γεγονός των τελευταίων εβδομάδων και είναι αδιαμφισβήτητο ότι από το θάνατο της Φώφης Γεννηματά κι έπειτα, φάνηκε ότι ο χώρος προξενεί ενδιαφέρον και πιθανώς να αποδειχθεί καταλύτης εξελίξεων.
Το σκηνικό αρχίζει να φανερώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί αμήχανος και ενώ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε παραλογισμούς, νευρικότητες και ψυχαναγκαστικές αντιπολιτευτικές κραυγές, που λίγο, έως ελάχιστα, συγκινούν.
Η ΝΔ και η κυβέρνηση εξακολουθούν να επαναπαύονται στο δημοσκοπικό τους προβάδισμα, το οποίο δεν δείχνει να κλονίζεται, αλλά δεν επιδρά και ευεργετικά στη διακυβέρνηση, η οποία ελλείψει αντιπάλου τείνει να σχηματίζει μία ωραιοποιημένη αντίληψη για την πραγματικότητα.
Σε λίγο ξεκινά μία νέα χρονιά, η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι προεκλογική.
Τι πιθανότητες ανατροπών υπάρχουν στην πολιτική ζωή; Βασίμως μπορεί κανείς να πιστεύει ότι είναι πολλές.
Ο Μητσοτάκης θα κληθεί να αποφασίσει για το χρόνο των εκλογών και τα όσα θα θέσει σε διακύβευση. Ο Τσίπρας θα πρέπει να δει αν έχει περιθώρια και ικανότητες να κάνει τις αλλαγές για τις οποίες συνεχώς μιλάει, αλλά μάλλον και ο ίδιος δεν ενστερνίζεται.
Και στο κόμμα του έχουν αρχίσει οι προειδοποιητικές βολές για την τακτική που ακολουθεί, αλλά και για τις φιλοδοξίες ενίσχυσης της τάσης των πασοκογενών.
Το τελευταίο μπορεί και να αναδεχθεί σε κρίσιμη παράμετρο. Όχι επειδή πρώην πασόκοι βουλευτές θα γυρίσουν στο κόμμα (που δεν τους θέλει), αλλά επειδή οι πασόκοι ψηφοφόροι ή κάποιοι από αυτούς μπορεί και να επιστρέψουν (αυτούς τους θέλει).
Πόσο εύκολα είναι αυτά και πόσο πιθανό να ενισχυθεί το ΠαΣοΚ, έπειτα και από την ανάδειξη νέου προέδρου;
Παρά τα όσα ακούγονται για την έλλειψη θέσεων και πολιτικών κατευθύνσεων του Ανδρουλάκη, η δουλειά του μπορεί και να είναι ευκολότερη από ό,τι πολλοί νομίζουν. Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Η βασικότερη από αυτές είναι να κατανοήσοουν όλοι από πού έχει να αναμένει ψηφοφόρους το ΠαΣοΚ και πώς θα επιτύχει να τους επαναπατρίσει.
Η μεγαλύτερη δεξαμενή του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η ΝΔ. Όσοι πασόκοι έχουν πάει στο Μητσοτάκη, στελέχη και ψηφοφοροι, κατά κανόνα προέρχονται από το εκσυγχρονιστικό μπλοκ και λογικά δεν έχουν αναζητήσεις. Εκεί θα μείνουν.
Αντιθέτως, οι «μέτοικοι» στο ΣΥΡΙΖΑ πιθανολογείται βασίμως ότι σύντομα θα αντιληφθούν το αδιέξοδο και θα σκεφτούν της επιστροφή τους.
Αρκεί να ακούσουν κάτι στοιχειωδώς σοβαρό, πειστικό και ρεαλιστικό. Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί κάλλιστα να τα ενσωματώσει η νέα ηγεσία του ΠαΣοΚ, ακόμη και αν με βάση αυτά προχωρήσει σε κάποιες εσωτερικές ρήξεις – οι οποίες είναι άλλωστε αναγκαίες στην πολιτική.
Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. Αφού όμως υπάρχει η δυναμική, μπορεί και να είναι φυσική πολιτική εξέλιξη. Πρέπει απλώς κανείς να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στη σωστή τροχιά.
