Η λύση στο ελληνικό δημόσιο χρέος περνά μέσα από μεταρρυθμίσεις

Γράφει ο Σεραφείμ Νικολάου, Πολιτικός Επιστήμονας

Είναι γνωστό ότι για να μειωθεί το ελληνικό χρέος , ή πιο σωστά ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ δύο τινά πρέπει να συμβούν .Ή να αυξηθεί το ΑΕΠ ή να αυξηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα δηλαδή το πλεόνασμα στον προ’υπολογισμό να είναι μεγαλύτερο από το από το μέσο όρο του επιτοκίου δανεισμού της χώρας.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η λύση φαντάζει μία και μοναδική, μεταρρυθμίσεις. Η αύξηση του ΑΕΠ είναι απότοκος της κατανάλωσης, της επένδυσης, της δημόσιας δαπάνης κατά Κέυνς. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε τάχιστα νέες επενδύσεις ώστε η νέα δυναμική να τροφοδοτήσει θετικά την κατανάλωση και την δημόσια δαπάνη.Οι επενδύσεις για να έρθουν, χρειάζεται να αποδείξουμε ως κοινωνία , ότι μπορούμε να σταθούμε όρθιοι στη νέα πραγματικότητα, και αυτό για να γίνει πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις σε τέσσερις κυρίως κλάδους : Τη δημόσια διοίκηση , την αγορά αγαθών , την αγορά εργασίας και την ανταγωνιστικότητα ως προς το εξωτερικό.

Η δημόσια διοίκηση ήταν για χρόνια ο μεγάλος ασθενής.Αναμφισβήτητα. Με έλλειμμα αξιοπιστίας και γνώσης τροφοδοτούσε ένα σύστημα εξουσίας πολωμένο και αντιπαραγωγικό.

Η πραγματική δημόσια διοίκηση δεν μπορεί παρά να είναι μια μικρή δημόσια διοίκηση, ένα κρατος ευέλικτο και λειτουργικό. Καλούμαστε τα επόμενα χρόνια να δημιουργήσουμε ένα κράτος βασισμένο στη γνώση και στην αξιοπιστία. Και το 1990 υπήρχε ΕΣΔΔΑ! Τα στελέχη όμως που αποφοιτούσαν από την τότε ΕΣΔΔΑ ήταν ελάχιστα και δεν προορίζονταν για νευραλγικές θέσεις.

Σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ να δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις για τους υπεύθυνους και διαβασμένους της Εθνικής Σχολής Δημόσια Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης.

Στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.Όσο επικρατεί αισχροκέρδεια , το εμπόριο και ο τουρισμός θα παρακμάζουν . Γιατί δεν είναι δυνατόν τα ίδια προιόντα με το ίδιο νόμισμα να έχουν τεράστιες διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα της Ευρωζώνης. Δεν είναι δυνατόν ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες να μην γίνονται έλεγχοι σε ευαίσθητες περιοχές για την τήρηση των αρχών της τιμολόγησης. Και όταν λέμε ευαίσθητες περιοχές εννοούμε κυρίως τις τουριστικές περιοχές. Ένα δεύτερο θέμα αφορά στην απελευθέρωση αγορών που μοιάζουν ξεχασμένες από την απελευθέρωση καθώς η κρατική ενίσχυση καλά κρατεί. Είναι οι αγορές ενέργειας και οι συγκοινωνίες , με τις μεν δεύτερες το έλλειμμα να κορυφώνεται και φέτος, ένα χρέος που καλύπτεται κυρίως από τους φόρους των Ελλήνων.

Η αγορά εργασίας , ένα ευαίσθητο θέμα ,δεν πρέπει παρά να αφορά τον σκεπτόμενο άνθρωπο.Και εδώ τίθεται το δίλημμα : Κατώτατος μισθός; Είναι η επιβολή κατώτατου μισθού επιβεβλημένη;Η απάντηση δεν είναι εύκολη, απλά σίγουρα δεν θα πούμε ότι είναι ναι ή ένα όχι. Γιατί είδαμε κυβερνητικούς να λένε κατώτατο μισθό στα 700 και να υπογράφουν στα 500 . Και ναι είναι οι ίδιοι άνθρωποι.Αυτό που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι χρειαζόμαστε καταρχάς δουλειές ,άρα βιώσιμες επιχειρήσεις που να μπορούν να δώσουν δουλειές. Και αυτό μπορεί να υπάρξει μόνο με ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας ,με σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και με κίνητρα .Είναι λοιπόν θέμα αξιοπιστίας , νοοτροπίας και προτεραιότητας.

Στο ερώτημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούμε να απευθυνθούμε στον τουρισμό και την ναυτιλία. Δεν αρκούν κατά τη γνώμη μας για την ενθάρρυνση του εξωτερικού ισοζυγίου. Χρειαζόμαστε ένα νέο παραγωγικό πρότυπο που θα αλλάζει την υφιστάμενη κατάσταση αξιοποιώντας τους πολλούς παραγωγικούς συντελεστές της πατρίδας. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν μια χώρα με τέτοιους φυσικούς πόρους να μένει πίσω στην παραγωγή εξαιτίας έλλειψης κοινού οράματος.Το κοινό όραμα αφορά τόσο παραγωγή γεωργικών προιόντων και την εξαγωγή τους όσο και την δημιουργία προυποθέσεων εξαγωγικών επιχειρήσεων σε κλάδους βιοτεχνίας και βιομηχανίας. Αν η Ελλάδα δεν παράξει δικά της προιόντα υψηλής ποιοτικής στάθμης ,θεωρούμε ότι δεν θα έχει φύγει ποτέ οριστικά από τη κρίση.

Κλείνοντας,δεν πρέπει να λησμονούμε τους φορείς των αλλαγών. Γιατί κάθε μεταρρύθμιση αποδίδεται σε έναν πολιτικό που την κινητοποίησε. Έτσι λοιπόν, έχουμε την διοικητική μεταρρύθμιση του 1911 με πρωταγωνιστή τον Ελ.Βενιζέλο, την αγροτική μεταρρύθμιση, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση , τον εκσυγχρονισμό και την ανόρθωση.Σε κάθε περίπτωση ,χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση για δυνατές μεταρρυθμίσεις που θα απαλύνουν την χώρα από το δυσβάσταχτο χρέος και θα την επαναφέρουν σε τροχιά ανάπτυξης διατηρήσιμης και βιώσιμης.