Κυβέρνηση με σημαία την… σαρανταποδαρούσα!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Μια σαρανταποδαρούσα με πρόβλημα στο μηνίσκο των περισσοτέρων ποδιών της. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια παραστατική περιγραφή της κυβερνητικής ομάδας. Αργή, πολυπρόσωπη, ασυντόνιστη, με βήμα δίχως ρυθμό.

Ίσως τελικά να μην ήταν και τόσο τυχαία η χρήση αυτής της παρομοίωσης από τον Τσακαλώτο. Ίσως ενδόμυχα αναγνωρίζει βασικά χαρακτηριστικά των σημερινών διαχειριστών της εξουσίας στο συμπαθές ζωύφιο. Άλλωστε μας το αποδεικνύουν μέρα με την μέρα μέσα από τις επιλογές και τις παρεμβάσεις τους.

Τελευταίο πεδίο… παραπατήματος, η εγκληματικότητα, ο τρόπος που ορισμένοι αντιλαμβάνονται την αντιμετώπιση της ανομίας και η επιλεκτικότητα με την οποία ασχολούνται με τις πολυποίκιλες εκφάνσεις της. Οι επιτυχίες της ελληνικής αστυνομίας, αυτής που ο χώρος της… ριζοσπαστικής αριστεράς καθύβριζε ως… μακρύ χέρι της εξουσίας, οφείλονται στον άοκνο αγώνα και την φιλοτιμία όσων την υπηρετούν κι όχι στα πενιχρά μέσα που προσφέρει η κρατική αδιαφορία κι η ιδεολογική απαξίωση που την συνοδεύει.

Ο πρωθυπουργός θυμήθηκε την SIEMENS, τα σκάνδαλα και κουνούσε επιδεικτικά το δάκτυλο στο… σύστημα, αλλά ξέχασε να μας ενημερώσει για τις πρωτοβουλίες του ώστε να σπάσει ο κύκλος της κρατικής διαφθοράς και της συνδιαλλαγής με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Μάλλον θα ξεχάστηκαν σε κάποιο φιλόξενο… βοσκοτόπι ή στις μακρινές… στέπες της νέας διαπλοκής!

Η ευαισθησία του δεν φάνηκε όταν απειλήθηκε από τρομοκράτες η ζωή του Παπαδήμου. Τότε δεν υπήρξε ευθεία βολή κατά της δημοκρατίας ώστε να σπαταλήσει λίγο χρόνο για να τον επισκεφθεί και να εκφράσει τον αποτροπιασμό του για το συμβάν.

Τα “γρήγορα” αντανακλαστικά της σαρανταποδαρούσας φάνηκαν μόνο όταν οι “τσάντες” με τα επικοινωνιακά “ψώνια” της γέμισαν από την υποκριτικά φιλόστοργη διάθεση απέναντι στους μετανάστες που σωρεύουν στην χώρα μας. Η επίθεση σε κάποιον που φορά μια μπλούζα, με αποτυπωμένο το “Μολών Λαβέ” πάνω της, σχεδόν γίνεται αποδεκτή ως φυσιολογική αντίδραση σε… φασιστική πρόκληση. Η “αδικία” όμως απέναντι στον Αμίρ και η όντως κατάπτυστη επίθεση εναντίον του απαιτεί την άμεση αντίδραση και το στήσιμο της σχετικής φιέστας.

Μια στυγνή μικροκομματική εκμετάλλευση μιας άνανδρης, απολίτιστης κίνησης από φανατικούς που η καταδίκη της ήρθε να σκεπάσει την ουσία της υπόθεσης. Μια σημαία που κηλιδώθηκε με τα περιττώματα της… σαρανταποδαρούσας που παραβλέπει:

α) ότι ο μικρός μάλλον παράτυπα συμμετείχε στην κλήρωση για τον ορισμό σημαιοφόρου,

β) ότι η παρουσία σε μια παρέλαση συνδυάζεται με την διαμόρφωση πατριωτικής συνείδησης η οποία δεν επιβάλλεται ως μέσο απορρόφησης από τον κοινωνικό ιστό (τόσο κοντόφθαλμη η αριστερή συμπόνια;),

γ) ότι η σημαία δεν είναι τζογαδόρικο δώρο μιας κλήρωσης, ούτε τυπικό τρόπαιο ακαδημαϊκής αριστείας αλλά ένα εθνικό σύμβολο που απαιτεί μια αξιακή διαδρομή για να αποτελέσει μέρος της κοσμοθεωρίας σου, κάτι που απαιτεί χρόνο και σχετική διάθεση για κάθε πολίτη ανεξαρτήτου καταγωγής.

Αλλά όλα αυτά για το στοχευμένο αριστερό ευαισθητόμετρο λογίζονται ως κραυγές και κορώνες. Όσο τους δίνουμε το δικαίωμα να κουνούν την παντιέρα με την σαρανταποδαρούσα ως υπέρτατο εργαλείο κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων και απαξίωσης των… συνηθισμένων, τότε θα μετατραπεί σε συνήθεια η ιδεολογική ιδιαιτερότητα και σε παρέκκλιση το δεδομένο…