Κυβέρνηση χωρίς Αντιπολίτευση…

Γράφει ο Χάρης Λεονταρής

Σαν να μη μας έφταναν τα σοβαρά προβλήματα της επιδημίας, προέκυψε και ένα ακόμη, ολίγον απρόσμενο και ασύμφορο, τόσο για την πολιτική μας κατάσταση όσο και για την ατομική προοπτική του καθενός.

Αναφέρομαι στην παντελή απουσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα. Τούτο το βλέπει κάθε πολίτης υπεύθυνος και απαλλαγμένος από κομματικό φανατισμό. Σε όλα τα θέματα είναι ολοφάνερη η ανυπαρξία ή έστω η έλλειψη σοβαρών και πειστικών πρωτοβουλιών από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Λέγεται ότι η φύση απεχθάνεται το κενό, ενώ στα ανθρώπινα τα πάντα μπορούν να συμβούν. Αυτή η πραγματικότητα βεβαίως και βολεύει την κυβέρνηση, καθώς ενεργεί σε όλα τα ζητήματα χωρίς σοβαρό έλεγχο, χωρίς να δίνει λόγο και προπαντός χωρίς το φόβο σύγκρισης του έργου της με τις προτάσεις και τις ιδέες του αντιπάλου.

Ευτυχώς που ως τώρα ο κ. Μητσοτάκης έχει αντιμετωπίσει με επιτυχία μεγάλες κρίσεις και δείχνει ότι ετοιμάζεται για το μέλλον. Αλλά η μονοπώληση της εξουσίας από ένα κόμμα χωρίς την απειλή από το δεύτερο συνήθως δε λειτουργεί ως το τέλος της κυβερνητικής θητείας θετικά για την κοινωνία. Τούτο συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όταν μια κυβέρνηση δεν έχει απέναντί της άλλο κόμμα με δυναμική παρουσία, με αντίλογο πειστικό και με διάθεση αγωνιστική.

Αυτή είναι η λειτουργία σ’ ένα κοινοβουλευτικό σύστημα και η ευθύνη για ανάλογες αδυναμίες ανήκει και στα κόμματα και στους πολίτες που δεν αντιδρούν. Προς επιβεβαίωση αυτού του κανόνα θυμίζω και τις παρεκκλίσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όταν είχε αντιπολίτευση τη Ν.Δ. με αρχηγό τον αδύναμο πολιτικά Έβερτ.

Η πολιτική ιστορία του κοινοβουλευτισμού μας πληροφορεί ότι το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα λειτουργεί πιο αποδοτικά, όταν στα κοινοβούλια υπάρχουν κόμματα ισχυρά, σοβαρά και αξιόπιστα. Σ’ αυτή την ποιότητα των κομμάτων είναι αναμφισβήτητος ο ρόλος των ηγετών τους.

Δυστυχώς το δικό μας κοινοβούλιο τούτη την περίοδο έχει στερέψει από πολυφωνία και κυριαρχείται από φωνασκία. Μάλλον πρόκειται για την παθογένεια της αφωνίας εξαιτίας της ανυπαρξίας σοβαρού και αξιόπιστου κριτικού λόγου. Μόνο το ΚΚΕ έχει λόγο, επειδή έχει συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα, ανεξάρτητα αν αυτό λειτουργεί ελκυστικά ή όχι.

Θεωρώ, λοιπόν, πως η κύρια αιτία της αφλογιστίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι από την ίδρυσή του ως τα σήμερα δεν μπόρεσε να διαμορφώσει ιδεολογική ταυτότητα με αξίες και προτάσεις που να ανταποκρίνονται στα πραγματικά και ουσιώδη προβλήματα της κοινωνίας. Και συνεχίζει το ίδιο βιολί, επειδή το 2015 με τα διχαστικά κηρύγματα του Καρανίκα, του Πολάκη και του Καμμένου βρήκαν απήχηση στον απογοητευμένο κόσμο λόγω της οικονομικής κρίσης.

Αλλά σήμερα είναι άλλα τα δεδομένα και οφείλει το κάθε κόμμα να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα ώστε με λόγο αξιόπιστο να προτείνει λύσεις πειστικές και ρεαλιστικές. Τα συνθήματα, οι κραυγές, οι ιδεοληψίες και τα παραληρήματα ανήκουν στο παρελθόν και αφορούν ανθρώπους που δεν διαθέτουν κρίση, εμπειρίες, ωριμότητα πολιτική και φρόνημα δημοκρατικό.

Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε από τους πολιτικούς υπεύθυνη στάση στα μεγάλα προβλήματα και προτάσεις ρεαλιστικές στα υπαρκτά ζητήματα. Και ταυτόχρονα είναι καιρός η αντιπολίτευση να δει τα πράγματα με άλλο μάτι, μάλλον χωρίς καταρράκτη και να παρουσιάζει λόγο προγραμματικό με ιδέες και αξίες που ανοίγουν προοπτικές μέσα στο σύγχρονο κόσμο και πάνε σε ευρωπαϊκό περιβάλλον.

Και εκτιμώ πως όσο ο κ. Τσίπρας θα ασχολείται με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα και με τα βαφτίσια του Γεωργιάδη, τόσο θα πείθει περισσότερο κόσμο ότι τα «προσόντα του» τον απομακρύνουν από την μελλοντική πρωθυπουργική καρέκλα, προς όφελος βέβαια της ελληνικής πολιτείας.

Ερωτήματα σοβαρά προκύπτουν και για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αφού δείχνει ότι δεν μπορεί να καλύψει το πολιτικό κενό που δημιουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως όσοι απόμειναν στο κόμμα να έχουν ξεχάσει το παρελθόν και να ενδιαφέρονται μονάχα για τις προσωπικές τους επιδιώξεις.

Σ’ αυτή την πολιτική κατάσταση είναι βέβαιο ότι οι πολίτες και βλέπουν καθαρά και απαιτούν από τα κόμματα να σταθούν δίπλα τους ώστε η χώρα να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα μεγάλα προβλήματα της επιδημίας και της οικονομίας και να δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για την ευημερία του κόσμου και την ανάπτυξη της πατρίδας.