Ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς: Το πιο σύντομο ανέκδοτο
Γράφει ο Αντώνιος Μιχελόγγονας, Νομικός
Όπως όλοι γνωρίζουμε ο Νίκος Παππάς υποτίθεται πως ήταν ο Υπουργός Επικρατείας που ήθελε να χτυπήσει τη διαπλοκή και τα επιχειρηματικά συμφέροντα πίσω από αυτήν. Με το πρόσχημα αυτό επιχείρησε να εφαρμόσει ένα νόμο ακραία κομμουνιστικό, που θα δημιουργούσε μια αγορά 100% ελεγχόμενη από έναν υπουργό-καναλάρχη, θα εξαφάνιζε το ΕΣΡ και θα ανάγκαζε σε κλείσιμο υγιείς επιχειρήσεις για να έρθουν στη θέση τους δικοί του παίκτες. Ως γνωστόν ο νόμος δεν εφαρμόστηκε κι ο Παππάς στον επόμενο ανασχηματισμό απομακρύνθηκε από το χαρτοφυλάκιο και δε μπόρεσε να ολοκληρώσει το «ευγενές» έργο του.
Την ίδια περίοδο όμως έρχονται αποκαλύψεις για το πρόσωπο του αδικημένου αυτού αγωνιστή που δε συμβαδίζουν και πολύ με την εικόνα του εχθρού της διαπλοκής. Αρχικά ήταν το ταξίδι στη Βενεζουέλα παρέα με το δικηγόρο των offshore, ταξίδι το οποίο δικαιολόγησε ως απόπειρα εμπορικής συμφωνίας με αντικείμενο λαχανικά. Ακόμα και ο δικηγόρος το διέψευσε. Και πρόσφατα ήρθαν οι αποκαλύψεις για τα ταξίδια του με το ιδιωτικό τζετ Λιβανεζου μεγαλοεπιχειρηματία που κατηγορείται στις ΗΠΑ για λαθρεμπόριο ναρκωτικών και έχει τουλάχιστον προνομιακές σχέσεις με το καθεστώς στη Βενεζουέλα. Φαίνεται μάλιστα ήταν τόσο άνετος με αυτόν που δέχτηκε ακόμα και να μείνει στο ξενοδοχείο του. Πόσο περίεργο για έναν φανατικό εχθρό των επιχειρηματικών συμφερόντων;
Και πόσο περίεργο όμως, αν αναλογιστεί κανείς τι συμβαίνει στην Ισπανία. Τώρα που αποκαλύπτεται ότι οι Podemos, τα ιδεολογικά αδέρφια του ΣΥΡΙΖΑ, χρηματοδοτούνταν από το κομμουνιστικό καθεστώς της Βενεζουέλας την ίδια περίοδο. Τι περίεργη σύμπτωση την ίδια περίοδο το δεξί χέρι του Τσίπρα να βρίσκεται στη Βενεζουέλα παρέα με ένα μεγαλοεπιχειρηματία με προνομιακές σχέσεις με το καθεστώς και με έναν δικηγόρο με ειδικότητα τις offshore.
Φυσικά το ζήτημα δεν περιορίζεται μόνο στο Νίκο Παππά. Οι περιπτώσεις που η κυβέρνηση της αριστεράς παρουσίασε φαινόμενα σκανδάλων ή διαπλοκής πλέον είναι πολλές για να καταγραφούν. Ενδεικτικά αναφέρονται οι επιλεκτικές σχέσεις του υπερυπουργού Σπίρτζη με την οικογένεια Καλογρίτσα, που ξαφνικά έγιναν εθνικοί εργολάβοι, το σκάνδαλο Φλαμπουράρη-ΕΥΔΑΠ και οι άπειροι ημέτεροι Καρανίκες που διορίζονται σε κάθε θέση στο δημόσιο. Με τούτα και με κείνα το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς πήγε περίπατο.
Το μεγαλύτερο λάθος της Δεξιάς στην Ελλάδα ήταν η δυνατότητα που άφησε στην αριστερά να διατείνεται ότι έχει αυτό το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα. Επειδή δήθεν αδικήθηκε από τον εμφύλιο σπαραγμό και δήθεν πρεσβεύει κάτι ευγενές η αριστερά και όσοι την αποτελούν απολαμβάνουν ασυλίας. Σήμερα ωστόσο η Δεξιά έχει την ευκαιρία να διορθώσει αυτό το λάθος. Για την ακρίβεια θα την έχει όταν κατορθώσει να επανέλθει στην κυβέρνηση. Τότε οφείλει να αξιοποιήσει όλα τα μέσα που της δίνουν το Σύνταγμα και οι νόμοι για να δείξει αυτό που έπρεπε να φαίνεται από πάντα. Ότι το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς είναι μόνο μια μπούρδα. Ότι ανήκει εκεί που ανήκουν όλα όσα σχετίζονται με την αριστερή ιδεολογία: Στη σφαίρα της φαντασίας. Δεν είναι απλά μια ευκαιρία να συντρίψει πολιτικά τον αντίπαλο, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι χρέος της απέναντι στη χώρα και απαραίτητη προϋπόθεση για να έρθει και πάλι πρόοδος στον τόπο.
Γιατί όσο η κοινωνία παραμένει αγκυλωμένη στα σύνδρομα της Μεταπολίτευσης και όσο παραμένει κραταιά μια ιδεολογία που στον υπόλοιπο κόσμο θεωρείται από περιθωριακή έως παράνομη δεν υπάρχει χώρος για πρόοδο και ανάπτυξη. Το είδαμε στο παρελθόν με το παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο, ας μην το δούμε και με το ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί ιστορικό χρέος της Δεξιάς να αποκαταστήσει το λάθος της και να δείξει το αυτονόητο. Ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, και σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει τίποτα ευγενές στην αριστερά για να έχει ασυλία σε ο, τι κάνει.
Κλείνω με μια προσωπική αναφορά στο συγχωρεμένο πλέον το Στέλιο Σταυρίδη. Ο κατά κοινή παραδοχή επιτυχημένος πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ που ξηλώθηκε σε μια νύχτα επειδή έκανε το λάθος να μπει στο ιδιωτικό αεροπλάνο του Μελισσανίδη. Δεν ήταν βλέπετε αριστερός, έκανε ιδιωτικοποιήσεις επειδή τις πίστευε, όχι «με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην καρδιά». Χάθηκε να δήλωνε αριστερός; Θα μπορούσε να βολτάρει στην Καραϊβική με όποιο ιδιωτικό τζετ ήθελε, χωρίς να χρειαστεί να αφήσει στη μέση το έργο του. Για το οποίο μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί άλλος ικανός να το επιτελέσει.
