Ιταλία: Γιατί και πως…
Γράφει ο Άγγελος Στάγκος
Τα πράγματα στην Ιταλία εξελίχθηκαν σχεδόν όπως τα προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Η Μελόνι και το κόμμα της «Αδέλφια της Ιταλίας» ήλθαν σχεδόν όπως τα προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Πρώτοι ξεπερνώντας το 26%, με την επισήμανση ότι το ποσοστό αυτό προήλθε κυρίως από λεηλασία των συνεταίρων «Λέγκα του Βορρά» του Σαλβίνι και «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι, με τη λεγόμενη Δεξιά / Ακροδεξιά να συγκεντρώνει να συγκεντρώνει το 44,1 των ψήφων για τη Γερουσία και το 43,9% για τη Βουλή.
Τα κόμματα του, ας το πούμε, «δημοκρατικού τόξου» δεν υπολείπονται τόσο στην λαϊκή ψήφο, αλλά αφενός κατέβηκαν στις εκλογές διασπασμένα και αφ΄ ετέρου το εκλογικό σύστημα ευνοεί σημαντικά το κόμμα ή τον συνασπισμό κομμάτων που παίρνει τις περισσότερες ψήφους και έτσι η ενωμένη Δεξιά / Κεντροδεξιά εξασφάλισε την απόλυτη πλειοψηφία στα δύο νομοθετικά σώματα. Και κάτι ακόμη, η συμμετοχή στις εκλογές έφτασε αυτή τη φορά στο 64% περίπου, δέκα μονάδες λιγότερο συγκριτικά με τις προηγούμενες εκλογές, του 2018, με την αποχή να προέρχεται πολύ περισσότερο από το Νότο, παρά από τον Βορρά της Ιταλίας.
Το «δράμα» των ιταλικών εκλογών δεν ολοκληρώθηκε πάντως με τις επιλογές που έκαναν οι πολίτες στις κάλπες. Η δεύτερη πράξη που ξεκινά ευθύς αμέσως περιλαμβάνει τις διαβουλεύσεις, την ενότητα και τα πρόσωπα που θα υποδείξουν οι τρείς συνεταίροι τις επόμενες μέρες εν όψει του σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά και τον σημαντικό ρόλο και τις πιθανές επεμβάσεις του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας, του Ματαρέλα στο διάστημα αυτό που μπορεί να φτάσει τις τρείς ή τέσσερεις εβδομάδες. Το σύνταγμα της γειτονικής χώρας δένει ουσιαστικές δυνατότητες αρχηγό του κράτους, δηλαδή στον πρόεδρο, για παρεμβάσεις στον σχηματισμό κυβέρνησης. Δυνατότητες που φτάνουν μέχρι απορρίψεις ή υποδείξεις προσώπων!
Πολλά γράφτηκαν και γράφονται για την ανάδειξη και επικράτηση της Μελόνι και της Δεξιάς / Ακροδεξιάς παράταξης στο πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η επόμενη ,πρωθυπουργός – για πρώτη φορά γυναίκα – της Ιταλίας, κατάφερε να φτάσει εδώ που έφτασε, πρώτον, με την σκηνική παρουσία της η οποία περιλαμβάνει την προσωπική ιστορία της και προφανώς κάνει «γκελ» σε μεγάλα λαϊκά στρώματα, δεύτερον στη δεξιοτεχνία με την οποία κάλυψε την φασιστική ή ημιφασιστική κομματικής της προέλευση με επικέντρωση στη ρητορική πατρίδας – θρησκείας – οικογένειας, τρίτον, με τις αναδιπλώσεις της σχετικά με Ευρώπη, ΝΑΤΟ, Ρωσία, ακροδεξιό ριζοσπαστισμό , ώστε να καθησυχάσει αστούς συντηρητικούς πολίτες και να γίνει αποδεκτή από το λεγόμενο «σύστημα».
Όλα αυτά φυσικά στο σημερινό κοινωνικό περιβάλλον της Ιταλίας που χαρακτηρίζεται από φόβο και ανασφάλεια για την οικονομία, με ανεπτυγμένο ευρωσκεπτικισμό που είχαν καλλιεργήσει τα προηγούμενα χρόνια οι Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι και ασφαλώς «μπουχτισμένο» – καλώς ή κακώς – με το πλήθος των προσφύγων / μεταναστών και εκδηλώσεων ακραίου κοινωνικού φιλελευθερισμού που κατακλύζουν την καθημερινότητά του. Επιβεβαιώθηκε πάλι η άποψη ότι μεγάλα τμήματα των κοινωνιών δυσκολεύονται πολύ να ακολουθήσουν τις εξελίξεις στην τεχνολογία, στον διεθνισμό – πολυπολιτισμική ανοχή – παγκοσμιοποίηση και στην χωρίς όρια ρητορική και πρακτική δικαιωμάτων και δραστηριοτήτων μειοψηφικών ομάδων και αντιδρούν καταφεύγοντας στον συντηρητισμό, την αντίδραση, έως και στη «μαύρη» αντίδραση, για να αποφύγουν τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης, όπως την αντιλαμβάνονται σε προσωπικό επίπεδο. Επιβεβαιώθηκε επίσης το μέγεθος της τεράστιας πρόκλησης που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις του δημοκρατικού τόξου και της φιλελεύθερης δημοκρατίας μπροστά στην πολυπλοκότητα των προβλημάτων που καλούνται να επιλύσουν σε χρόνους που δοκιμάζουν τις δυνατότητές τους…
Τη νίκη της Μελόνι και της Δεξιάς / Ακροδεξιάς στην Ιταλία έσπευσαν να χαιρετίσουν οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας που ρέπουν σαφώς προς τον αυταρχισμό στο πλαίσιο της Ευρώπης. Παράλληλα, εκφράζονται και οι εύλογες ανησυχίες για τη στάση της νέας ιταλικής κυβέρνησης στο πλαίσιο της Ευρώπης. Η λογική λέει ότι η Μελόνι και η κυβέρνησή της θα είναι πολύ προσεκτική στις σχέσεις της με την Ευρώπη, αλλά δεν αποκλείεται να καταφύγει σε νόμους που θα θυμίζουν την κομματική προέλευσή της και την ακροδεξιά ρητορική της στο εσωτερικό της Ιταλίας, δίχως όμως να φτάνει στα όρια του αυταρχισμού. Αλλά ποιος λέει ότι στην εποχή μας η λογική πρυτανεύει; Και ποιος εγγυάται την μακροημέρευση και αυτής της ιταλικής κυβέρνησης, αν μάλιστα δεν κατορθώσει να δημιουργήσει τη εντύπωση ότι επιλύει δισεπίλυτα προβλήματα;
Και στο αιώνιο ερώτημα που τίθεται πάντα από τα ελληνικά μήντια, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην Ελλάδα από τις εξελίξεις στην Ιταλία, η απάντηση είναι καμία προς το παρόν. Ή αν προτιμάτε, θα είναι αυτές που κάποια στιγμή θα φτάσουν μέσω Ευρώπης. Επομένως εμείς είμαστε… ελεύθεροι να επικεντρωθούμε στο ντέρτι μας, αυτό της τουρκικής απειλής. Που είναι πραγματική, κλιμακώνεται συνεχώς και δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε (τελευταίο στοιχείο, η αυξημενη δραστηριότητα των τουρκικών drones στο Αιγαίο, η δημοσιοποίηση αποστολής ελληνικού εξοπλισμού στα νησιά και οι δηλώσεις Ακάρ).
