Ιδεολογική τραμπάλα

Γράφει ο Ηλίας Ψυχογιός *

Παρακολουθώ, αναγνώστη μου, την απορία ορισμένων συμπολιτών μου αναφορικά με την εσκεμμένη διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν για όλα τα θέματα.

Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι η επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ και ο εκθειασμός της ηγέτιδας δύναμης από μέρους του και η επιμονή του Δ/ντή της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Ζαχαριάδη, να δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να φωνάζει το «φονιάδες των λαών, αμερικάνοι».

Δεν είναι το μόνο. Θυμίζω τη δήλωση Τσίπρα ότι έχει δημιουργήσει μια “task force” για να λύνει τα προβλήματα των επενδύσεων και την ίδια σχεδόν μέρα ο Σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού του Πρωθυπουργικού Γραφείου, κ. Καρανίκας, αναρτούσε στο fb: «Στα τσακίδια El Dorado και να μη στεριώσεις πουθενά».

Πάμπολλα τα παραδείγματα εσκεμμένης, σε ίδιο χρόνο, διγλωσσίας της κυβέρνησης από την ημέρα που ανέλαβε μέχρι σήμερα. Προσοχή: Τονίζω τη λέξη ΕΣΚΕΜΜΕΝΗΣ.

Αυτή η φαινομενική διγλωσσία, μπορεί σε εμάς, τους φυσιολογικούς ανθρώπους, να φαίνεται παράλογη. Επειδή όμως στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία όσων ενηλικιώθηκαν πριν από το 1990 έχει περάσει «ένα φεγγάρι» από την αριστερά, είτε ως νεολαίοι στα πανεπιστήμια είτε ως μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων, σε αυτούς δεν φαίνεται καθόλου παράταιρη.

Βλέπετε, οι αριστεροί είναι εμποτισμένοι από τις θεωρίες του Λένιν και του «διαλεκτικού υλισμού». Ο μεν Λένιν υποστήριζε πως οποιοδήποτε ψέμα και οποιαδήποτε απάτη, δολοπλοκία, ατιμία ή και δολοφονια είναι ανεκτή _ακόμα και επικροταία_, εφόσον σκοπός της είναι η κατάκτηση ή (στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ) η παραμονή στην εξουσία.

Ο διαλεκτικός υλισμός, από την άλλη, είναι ο «παραμορφωτικός φακός» της πραγματικότητας μέσα από το βλέμμα της ιδεολογίας της αριστεράς. Κατά τον διαλεκτικό υλισμό, κάθε πράξη και λόγος του αριστερού μπορεί να είναι όσο αλλοπρόσαλλος μπορεί να φανταστεί κάποιος, αρκεί να επιδιώκει και να υποστηρίζει την μετάβαση στη «σοσιαλιστική κοινωνία».

Η θεωρία αυτή κάθε άλλο παρά ξένη είναι στη φυλή μας!

Ναι, αναγνώστη μου, γι’ αυτό και δεν αντιδρούμε.

Θέλεις να μάθεις την αναλογία του διαλεκτικού υλισμού και των θεωριών του Λένιν στην καθημερινή ζωή;

Παράδειγμα 1: Πόσοι Έλληνες φίλαθλοι θα παραδεχθούν ότι η ομάδα τους έχασε δίκαια;

Παράδειγμα 2: Πόσοι Έλληνες οδηγοί θα παραδεχθούν ότι έφταιγαν (χωρίς μεν, αλλά) σε ένα ατύχημα.

Παράδειγμα 3:  Πόσοι Έλληνες υποψήφιοι οδηγοί θα παραδεχθούν ότι «λάδωσαν» για να πάρουν το δίπλωμα;

Παράδειγμα 4: Πόσοι Έλληνες φοιτητές θα παραδεχθούν ότι προσπάθησαν (ή πέτυχαν) να περάσουν μάθημα μέσω κάποιας φοιτητικής νεολαίας;

Έτσι λοιπόν, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατά βάθος δεν απευθύνεται στην πλατιά μάζα του ελληνικού λαού, αλλά στο 3% των γκρουπούσκουλών του, γιατί εκεί ήταν και εκεί είναι η βάση του, θα είναι όσο αλλοπρόσαλλος θέλει και θα «βγαίνει κι από πάνω».

Αυτή είναι η διαφορά της δεξιάς με την αριστερά:

Η δεξιά διαχρονικά ήταν ξεκάθαρη τόσο στην ιδεολογία της όσο και στην κυβερνητική της πρακτική, ενώ η αριστερά κατά προτίμηση προτιμά την «ιδεολογική τραμπάλα» προκειμένου να βρίσκεται ο λαός καμιά φορά στο επάνω επίπεδο, χωρίς να αντιλαμβάνεται το χρόνο που μένει καρφωμένος στο χώμα.

Μπορεί να σας νομίζετε ότι αυτή η τεχνική δεν περνάει πια, γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα να το ξανασκεφτείτε.

Θυμηθείτε μόνο πως ακόμα και άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί ή κεντροδεξιοί λένε «και οι προηγούμενοι, τα ίδια έκαναν»  και θα καταλάβετε γιατί δεν εντυπωσιάζομαι καθόλου.

* Ο Ηλίας Ψυχογιός, έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρίες του τουρισμού και της πληροφορικής.