Η ζωή οργανώνεται σύμφωνα με τις επιλογές σου

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος 

Η δημοκρατία είναι ένα ρίσκο που μοιράζονται οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολίτες. Πιστεύω το καταλάβαμε πολύ καλά όλοι αυτό μετά την χρεοκοπία της χώρας αλλά κυρίως μετά την επικράτηση λαϊκιστικών δυνάμεων στις τελευταίες εκλογές που τείνουν να την οδηγήσουν και πάλι εκεί – στη χρεοκοπία. Πέραν της ζημιάς που συνεχίζουν να προκαλούν σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, οι δυνάμεις αυτές, γνήσιοι εκπρόσωποι του ριζοσπαστισμού, ελλοχεύουν ένα μεγάλο κίνδυνο: την άρνηση του άλλου, την αγνόηση του, το να θέλεις να τον εξολοθρεύσεις. Καλώς ή κακώς, αυτό είναι όμως το ρίσκο…

Στον παραπάνω συλλογισμό οδηγήθηκα μετά από μια κουβέντα που έτυχε πρόσφατα να κάνω με μια αγαπημένη μου φίλη σχετικά με την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα. Η φίλη, άξια και αναγνωρισμένη επαγγελματίας, μητέρα και σύζυγος, ήταν άκρως προβληματισμένη για το παρόν αλλά κυρίως για το μέλλον της χώρας. Ο προβληματισμός της έχει δυο συνιστώσες. Η μια αφορά την ίδια και την ενοχή που της δημιουργεί η «απομάκρυνση της από τα κοινά στα οποία», όπως ισχυρίστηκε, «όφειλε να είναι ενεργός». Η άλλη αφορά στο ότι αδυνατεί να βρει μια σοβαρή εκπροσώπηση μέσα από τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, καθώς θεωρεί ότι «όλοι τα ίδια κάνανε».  Ο διάλογος σταμάτησε αμήχανα από τη δική της πλευρά όταν την ρώτησα «τι προτείνεις;». Προφανώς δεν είχε κάτι να μου πει. Με τη φίλη μου αποχαιρετιστήκαμε γρήγορα καθώς είχαμε και οι δυο υποχρεώσεις αλλά δεσμευτήκαμε να τα ξαναπούμε σύντομα από κοντά.

Δεν ξέρω πόσο σύντομα θα καταφέρουμε να τα ξαναπούμε από κοντά, αλλά και επειδή θεωρώ ότι οι δυο αυτοί προβληματισμοί απασχολούν πάρα πολλούς, για αυτό αποφάσισα να μεταφέρω δημόσια την προσωπική μου οπτική για τα δυο πολύ επίκαιρα αυτά ζητήματα βρίσκοντας συνάμα και την ευκαιρία να απαντήσω στην αγαπημένη μου φίλη.

Αγαπημένη μου φίλη, μέχρι πρόσφατα – θα καταλάβεις παρακάτω γιατί λέω πρόσφατα – στην Ελλάδα είχαμε ταυτίσει την εμπλοκή μας με τα κοινά με την λενινιστική παράδοση του επαγγελματία αγωνιστή και το κόμμα-«επιχείρηση». Μια εικόνα που συνεχίζει εμμονικά να συντηρεί η σημερινή συγκυβέρνηση. Το κόμμα-«επιχείρηση» – δες ΣΥΡΙΖΑ ή και ΑΝΕΛ – που χρησιμοποιεί και παράγει επαγγελματίες αγωνιστές που αφιερώνονται σχεδόν αποκλειστικά στη ζωή του κόμματος.

Δυστυχώς, η επικράτηση της κουλτούρας αυτής εμπόδισε τον Έλληνα πολίτη και καθώς φαίνεται συνεχίζει να εμποδίζει κάποιους – μεταξύ αυτών και εσύ αγαπημένη μου φίλη – να αντιληφθούν ότι ένα μέρος της κοινωνίας είναι έτοιμο να ασχοληθεί με την πολιτική αλλά όχι σε σημείο να της αφιερώσει όλη του τη ζωή. Δυσκολευόμαστε πολύ να αντιληφθούμε ότι σήμερα το να είσαι αγωνιστής σημαίνει να είσαι έτοιμος να σκεφτείς, να συζητήσεις ζώντας ταυτοχρόνως με την οικογένεια σου, τους φίλους σου, εξακολουθώντας να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν όπως να πηγαίνεις θέατρο, να κάνεις σπορ, να διαβάζεις, να βλέπεις τηλεόραση ακόμα και να μην κάνεις τίποτα. Αγαπημένη μου φίλη όσο και εάν σε κάνουν να αισθάνεσαι ένοχη οι επαγγελματίες αγωνιστές θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ικανότατη να σκεφτείς και πολύ πρόθυμη να συζητήσεις, άρα ενεργή στα κοινά και αγωνιστικότατη.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι που επιμένουν στη λογική του ότι «όλοι τα ίδια κάνανε» έχουν στο μυαλό τους λίγο-πολύ ένα κίνημα, όχι πολιτικό κόμμα, που να μπορεί να κινητοποιήσει ολόκληρη την κοινωνία και να της εμφυτεύσει τις ιδέες και τις πρακτικές του. Θα συμφωνήσω μαζί τους. Θεωρούν ότι κάτι τέτοιο δεν έχει προκύψει από κάπου ακόμα. Και αναρωτιέμαι δυνατά: Μα αυτό δεν έχει γίνει ήδη και συνεχίζει να γίνεται;

Ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε ο πρώτος που όχι μόνο το κατάλαβε αλλά και εφάρμοσε αυτό.  Σίγουρα, προς την κατεύθυνση αυτή συνετέλεσε και η αδυναμία δημιουργίας αυτοδύναμης κυβέρνησης αλλά και πάλι κάτι τέτοιο δεν μειώνει την αξία της σύλληψης και υλοποίησης. Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτό ξεκίνησε μια διεύρυνση, πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα. Αρχικά όρισε ως βασικό και έμπιστο σύμβουλο του τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, μια από τις πάλαι ποτέ ηγετικές μορφές της αριστεράς και αντιδικτατορικού αγώνα. Ο Αντώνης Σαμαράς δε στάθηκε μόνο εκεί. Συγκυβέρνησε με φιλελεύθερους σοσιαλιστές, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, φιλελεύθερους αριστερούς, όπως ο Φώτης Κουβέλης, σαφέστατα φιλελεύθερους δεξιούς, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά και γνήσιους δεξιούς, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Ποιος θα το περίμενε αυτό από ένα γνήσιο δεξιό ηγέτη;

Τη διεύρυνση αυτή, προς τιμήν του, τη συνεχίζει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος ενσωμάτωσε δυναμικά πολλά υποσχόμενες προσωπικότητες του ευρέως φιλελεύθερου χώρου, όπως ο Βασίλης Οικονόμου και ο Ιάσων Φωτήλας, και αναβάθμισε το ρόλο των γνήσιων δεξιών, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Δεν έμεινε όμως εκεί. Δημιούργησε μητρώο νέων στελεχών και έφερε στην πολιτική νέο κόσμο – όχι μόνο ηλικιακά – από διαφορετικούς χώρους – ιδεολογικά και επαγγελματικά – που δεν είχε πριν καμία σχέση με την πολιτική, ενδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τον δημοκρατικό διάλογο και την αξιοκρατία.

Η προσπάθεια διεύρυνσης που ξεκίνησε με τον Αντώνη Σαμαρά και συνεχίζεται με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μόνο ως κίνηση μπορεί να εκληφθεί που έχει ξεκινήσει ήδη να κινητοποιεί ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και να εμφυτεύει τις ιδέες και τις πρακτικές του δημοκρατικού διαλόγου και της αξιοκρατίας.

Για αυτούς που συνεχίζουν να τα τσουβαλιάζουν όλα, ενώ γνωρίζουν ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι από τις χειρότερες, αν όχι η χειρότερη, κυβέρνηση της χώρας που έχει υπάρξει ποτέ, θα ήθελα να πω ότι το «Όλοι το ίδιο κάνανε ή θα κάνουν» όπως και το ότι «Δεν υπάρχει λύση» είναι φράσεις που προαναγγέλλουν το τέλος του δημοκρατικού διαλόγου. Σε αυτό ελπίζει το κόμμα-«επιχείρηση» ΣΥΡΙΖΑ, σαφέστατα σε αυτό επιδιώκει και έως ένα σημείο το έχει καταφέρει. Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε έτσι θα μιλάμε – τρόπος του λέγειν – σύντομα για το πραγματικό τέλος του δημοκρατικού διαλόγου. Αυτή τη στιγμή ο Έλληνας πολίτης δεν έχει να αποφασίσει μόνο για την καλύτερη διακυβέρνηση αλλά και για το αν επιθυμεί την ενδυνάμωση του δημοκρατικού διαλόγου και αξιοκρατίας που ξεκίνησε ο Αντώνης Σαμαράς και συνεχίζει επιτυχημένα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή το τέλος τους από τον Τσίπρα. Αγαπημένη μου φίλη μην ξεχνάς κάτι πολύ σημαντικό: η ζωή οργανώνεται σύμφωνα με τις επιλογές σου…