Η «λεβεντιά» του «πυρπολητή» Λιάκου
«Αν ήμουν 16-17 χρονών, είχα περάσει από χίλια μύρια κύματα για να φτάσω σε ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας και βρισκόμουν στην κόλαση της Μόριας, κι εγώ φωτιά θα έβαζα. Να μην αφήσουμε ανυπεράσπιστους τους Αφγανούς νεαρούς πρόσφυγες. Να οργανώσουμε τη νομική τους υπεράσπιση. Να μην τους εγκαταλείψουμε στα χέρια του Χρυσοχοϊδη. Είναι και δημοκρατικό και ανθρωπιστικό καθήκον».
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος
Ανατριχίλα και δέος προκαλεί η προαναφερόμενη ανάρτηση του γνωστού καθηγητή Λιάκου στο Facebook! Εγερτήριο σάλπισμα για την πιο ανιδιοτελή προσφορά συμπαράστασης και στήριξης αγνών νέων, που θέλησαν να μας δείξουν ότι μπορούν και καλύτερα από τους συνομηλίκους τους, που έκαψαν την Αθήνα, τον «Οχτώμβρη» του 2008… Ο ευσυγκίνητος καθηγητής άνοιξε δρόμους ελπίδας και ξεσηκωμού…
Για πολλούς λόγους:
Πρώτα απ’ όλα, διότι αυτός ο στιβαρός και ανδροπρεπής πνευματικός κολοσσός παραμένει σταθερά συνεπής στην διαρκή αναζήτηση εξεζητημένων απόψεων, με τις οποίες νομίζει ότι θα ελκύσει την προσοχή εκείνων από τους οποίους περιμένει, χρόνια τώρα, αναγνώριση της αυθεντίας του… Το επιχείρησε επί Σημίτη, το επιχείρησε και επί Τσίπρα…. Τα κέρδη του μάλλον περιορισμένα, καθώς, απ’ ότι φαίνεται, μάλλον προβλήματα προκαλεί σ’ αυτούς που πλησιάζει, ασθμαίνων και ευελπιστών, παρά ενθουσιασμό για τις επινοήσεις του…
Κατά δεύτερο λόγο, διότι ο αγέρωχος αυτός μπουρλοτιέρης φαντασιώνεται την «καιόμενη Ρώμη» που γέννησε η αρρωστημένη φαντασία του, καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, εκεί δηλαδή όπου η πραγματικότητα παρακολουθεί έκθαμβη, αλλά και αποκαμωμένη, την αδιάκοπη καταρροή της καλπάζουσας σκέψης του….
Υπάρχει και τρίτος λόγος, για τον οποίο αυτή η αχαλίνωτη πανεπιστημιακή ιδιοφυία ερεθίζει τις ευαισθησίες της κοινής γνώμης και ξεσηκώνει όλους όσοι περιμένουν με λαχτάρα να πιουν το ζωογόνο ύδωρ αυτού του απαράμιλλου πνευματικού καταρράκτη: Ο επισπεύδων παλιμπαιδισμός του ανήσυχου στοχαστή, που αισθάνεται να ξανανιώνει το γηρασμένο σαρκίο του, καθώς θεωρεί την φαιδρή επινόησή του ικανή να ενδυναμώσει τον θόρυβο που αγωνιωδώς επιζητεί γύρω από το όνομά του…
Κατά τα λοιπά, ο θαλερός πνευματικός μας ταγός, που κάνει ό,τι μπορεί για να τον προσέξει ο Τσίπρας και για να ξαναζωντανέψει την μεταναστολαγνεία μιας κάποιας Χριστοδουλοπούλου, μάλλον αναδεικνύεται περισσότερο «κότα» παρά πυρπολητής: Υπό την φανταχτερή, πλην μάλλον ανούσια για το αυτοθαυμαζόμενο πνευματικό του μέγεθος, ιδιότητα του μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε να «διευκρινίσει», με δήλωσή του, το νόημα των όσων ανέφερε στην ανάρτησή του: «Να καταλαβαίνουμε το νόημα όσων διαβάζουμε. Η τραγική κατάληξη του στρατοπέδου στη Μόρια δεν μπορεί να συρρικνωθεί αποκλειστικά σε ζήτημα ασφάλειας. Δεν έγραψα “κάψτε την Μόρια”, ή “κάνατε καλά που την κάψατε”, ούτε την επικροτούσα. Θέλει να δείξει την απελπισία των ανθρώπων, και κυρίως των νέων που βρέθηκαν παγιδευμένοι σε αυτή την κόλαση. Το έγκλημα στη Μόρια είχε συντελεστεί πριν την καταστροφή της. Στην υποκρισία και στην ένοχη σιωπή σας αναζητείστε τις πολιτικές σας ευθύνες».
Το δυστύχημα για τον Λιάκο είναι ότι θέλει να είναι και καθηγητής και καθοδηγητής και πολιτικός. Το καρπερό μυαλό του τρέχει πολύ πιο μπροστά από τα άγχη της πολιτικής του διαδρομής, που, παρά την δυσβάστακτη ροή του πανδαμάτορα χρόνου, δεν του έχει προσφέρει τις συγκινήσεις που ονειρεύεται… Αλλά, η επεξηγηματική δήλωσή του, αποδεικνύει ότι και ως καθοδηγητής μάλλον έχει αποτύχει παταγωδώς: Εκεί που, ενδεχομένως, θα περίμενες κανείς τον θαυμασμό του Κουφοντίνα, ή έστω την επιδοκιμασία των εμπρηστών-δολοφόνων της Marfin, ο ανεκδιήγητος Λιάκος «τα μαζεύει» όσο μπορεί και από τροπαιούχος πυρπολητής μετατρέπεται σε γαλοπούλα τρίλειρη και μακροπουπουλάτη!
Εκείνο που δεν γίνεται αντιληπτό, μέσα από αυτές τις ανοησίες, που δεν δυσκολεύεται να μας ξεφουρνίζει, κάθε τόσο, ο «καθηγητής» Λιάκος, είναι η λαχτάρα του «Να οργανώσουμε τη νομική υπεράσπιση των νεαρών Αφγανών προσφύγων». Με δεδομένη και αναμφισβήτητη τη νομική, περά από την ιστορική, αυθεντία του πολυπράγμονος πολυεπιστήμονα, θα ήθελα, με την επιβαλλόμενη προς το κύρος του σεμνότητα, να τον ρωτήσω:
Πως είναι σίγουρος ότι πρόκειται για πρόσφυγες και όχι για μετανάστες; Αποφεύγω το λάθρο- διότι δεν θέλω να ενσπείρω περισπασμούς στην γόνιμη σκέψη του καθηγητή, τώρα που μάχεται παθιασμένα για να οργανώσει τη νομική υπεράσπιση των Αφγανών «αγωνιστών»…
Επειδή μοιάζει να βασανίζει την φωτοδότρα σκέψη του η Μόρια, μπορεί να μας πληροφορήσει τι έχει κάνει επί κυβερνήσεως Τσίπρα για «το έγκλημα στη Μόρια (που) είχε συντελεστεί πριν την καταστροφή της»; Η μήπως η αναισχυντία του φτάνει μέχρι του σημείου να πιστεύει ότι το «έγκλημα» συντελέσθηκε επί Μητσοτάκη και όχι επί Τσίπρα;
Παρ’ ότι πούρος «ανθρωπιστής» και «δημοκράτης», ο Λιάκος δεν φαίνεται να νοιάζεται για τα προβλήματα που δημιούργησαν οι αγαπημένοι του «νεαροί Αφγανοί» στους κατοίκους της Λέσβου (και της Μυτιλήνης – για να μην μπερδέψουμε τον Τσίπρα…). Γιατί ο «ορθοτομών τον λόγο της αληθείας» Λιάκος γράφει, στα, περπατημένα στις φωτεινές ατραπούς της παγκόσμιας αλληλεγγύης, σοσιαλιστικά υποδήματά του, τον τοπικό πληθυσμό και τον στερεί, με αυτό τον άκαρδο τρόπο, από την μαγεία που μπορεί να προσφέρει η ζέουσα, από ακάματο ανθρωπισμό, αφειδώλευτη στοργή και απαράμιλλη φιλευσπλαχνία, ψυχή του;
Είναι προφανές ότι, η λέξη «ασφάλεια» προκαλεί εκνευρισμό και αναταραχή στην μόνιμα επαναστατημένη σκέψη του Λιάκου, πολλώ μάλλον καθ’ όσον η επαναστατικότητα αυτή προέρχεται από την γαλήνη που του προσφέρουν το γραφείο του, οι πολυθρόνες του ή, έστω, τα café, στα οποία ξεδιπλώνει το βάρος της ακατάσχετης πνευματικής παραγωγής του, παρέα με τους χαλαρούς και διψασμένους για «αντίσταση» και «ρήξη» ομοϊδεάτες του… Με την βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει τρελός που θα φανταζόταν – όπως πράττει ο ίδιος – τον εαυτό του πυρπολητή, ικανό να απειλήσει το ασφαλές περιβάλλον μέσα από το οποίο ο Λιάκος μας βομβαρδίζει με τις ανοησίες του, υπάρχει, άραγε, περίπτωση να αντιληφθεί ότι έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της γελοιότητας και της μικρονοϊκής ανεμελιάς;
