Η Γαλλία στην κόψη του ξυραφιού

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που ο Ζαν Μαρί Λεπέν, πατέρας της Μαρί Λεπέν, βρέθηκε για πρώτη φορά στον 2ο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Τότε όλοι μίλησσαν για την ανησυχητική άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά όλοι ξεπέρασαν γρήγορα το γεγονός μετά τη συνολική συσπείρωση του δημοκρατικού τόξου στο πρόσωπο του τότε προέδρου Ζακ Σιράκ. Το 82% με το οποίο επικράτησε έμοιαζε μια ηχηρή απάντηση στο ρατσιστικό και διχαστικό παραλήρημα του αντιπάλου του.

Μέσα στην επόμενη εικοσαετία η Γαλλία και η Ευρώπη πέρασαν από την διαχειριστική τρυφηλότητα των αρχών του αιώνα, στην αντιμετώπιση μιας τεράστιας οικονομικής κρίσης κι ενός μη διαχειρίσιμου μεταναστευτικού ζητήματος.

Οι γραφειοκρατικές δομές της Ε.Ε., άλλοτε έδιναν οριακά επαρκείς απαντήσεις κι άλλοτε έτρεχαν πίσω από τα γεγονότα, κάνοντας τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα να φαντάζουν πιο δισεπίλυτα από όσο ίσως ήταν. Κάποιες φορές υποτίμησε ή και χλευάστηκε την εθνική συνείδηση των λαών, τοποθετώντας αδίκως εαυτόν στην πλευρά του προβλήματος κι όχι της λύσης. Και η Γαλλία, άλλοτε έδειχνε να αντιλαμβάνεται τις συνθήκες του νέου τοπίου και ν’ αντιδρά πιο δυναμικά κι άλλοτε έμενε σε γενικόλογες διακηρύξεις και υποσχέσεις που επέτειναν τις δυσκολίες.

Σήμερα, η κατάσταση βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, με την παραδοσιακή δεξιά και τους σοσιαλιστές εξαφανισμένους, να έχουν αντικατασταθεί από μια ακροδεξιά που συνολικά αγγίζει το 33%, μια.. ποταμίσια (αλά Σηκουάνα) εκδοχή του φιλελεύθερου κέντρου, και την Αριστερά να επανέρχεται ισχυρή μετά από δεκαετίες.

Σε δεκαπέντε μέρες, το πιθανότερο είναι να προκύψει μια πολύ οριακή νίκη του Μακρόν με γύρω στο 52%, χωρίς κανείς να μπορεί να αποκλείσει εντελώς και τη μεγάλη ανατροπή.

Όσοι επιθυμούν την ευρωπαϊκή συνοχή ποντάρουν στο πρώτο σενάριο, κι όσοι πραγματικά σέβονται το ευρωπαϊκό όραμα ελπίζουν αυτό το πιο ηχηρό από κάθε άλλη φορά καμπανάκι, να λειτουργήσει ως το ύστατο προσκλητήριο για την αναδιοργάνωση της Ευρώπης, όχι πλέον στα λόγια αλλά στα έργα. Όσα επί δυο δεκαετίες προτείνονται για εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, για κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, για αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών, για στήριξη της απασχόλησης και της επιχειρηματικότητας, για οικονομικό ορθολογισμό πέρα από παρωπίδες και εμμονές, εύχομαι να πραγματοποιηθούν… χθες!

Αν σωθεί η παρτίδα κι αυτή τη φορά και οι πάντες κωφεύσουν στιγματίζοντας ως ακροδεξιούς τους μισούς Γάλλους, ενώ οι ίδιοι διαθέτουν το αλάνθαστο εκσυγχρονιστικό κριτήριο του σύγχρονου διαφωτισμού, τότε η ώρα της κατάρρευσης δεν θα είναι μακριά και δυστυχώς η ένταση της θα είναι τεράστια, εκκωφαντική και πολύ φοβάμαι αναπότρεπτη.