Η Ελλάδα του φαίνεσθαι

Σχεδόν 200 χρόνια λοιπόν από την επανάσταση του 1821

Κάποια λιγότερα από την ίδρυση του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους. Ένας και βάλε αιώνας προσπάθειας συγκρότησης εθνικής συνείδησης πάνω στην ιδέα της ιστορικής συνέχειας από την αρχαιότητα μέχρι τα πρόσφατα χρόνια. Αν το σκεφτεί κανείς και παρά την αναφορά στην ιστορία στα βάθη των αιώνων και την εμμονή με το νήμα που μας ενώνει με τους αρχαίους ημών προγόνους, το ελληνικό κράτος είναι πολύ νεότερο από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών, που «όταν εμείς εξάγαμε πολιτισμό, άλλοι έτρωγαν βελανίδια». Αλλά αυτό είναι αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης.

Συστήθηκε λοιπόν τον περασμένο Αύγουστο, εν μέσω θέρους, στον νόμο για το επιτελικό κράτος, η Επιτροπή 2021 η οποία έχει σκοπό να μελετήσει και να υποβάλει προτάσεις (;) για την ανάδειξη των αξιών του ελληνικού έθνους, του πολιτισμού και της ιστορίας όπως διαμορφώθηκαν αυτά τα διακόσια χρόνια, να αναδείξει τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας, να προβάλει με ενιαίο τρόπο τους ελληνικούς φορείς και να οργανώσει τις γιορτές για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ τι μπορεί να προβάλει αυτό το πανηγύρι, ούτε αν το τρίπτυχο «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια», που επανέρχεται ξανά και ξανά τον τελευταίο καιρό με τη «Μακεδονία μας που είναι ελληνική», με τους ελληναράδες τουρκοφάγους, με τη συζήτηση για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού (!) ή τις παρεμβάσεις της εκκλησίας ότι έχουμε πολλές αργίες γιατί είμαστε τεμπέληδες, θα είναι το βασικό μότο των εκδηλώσεων. Τρέμω στην ιδέα.

Θα ήθελα όμως να σχολιάσω τον ορισμό της Προέδρου της Επιτροπής Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη και τα ποικίλα σχόλια που προκάλεσε η τοποθέτησή της. Νομίζω πως δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο συμβατή επιλογή από εκείνη για να την εκπροσωπήσει από αυτή τη θέση. Σε αυτόν τον τόπο και σε αυτόν τον χρόνο. Είναι ακριβώς το πρόσωπο που κουβαλά την επίπλαστη αίγλη της Ελλάδας του 2004, το πρόσωπο που παραμένει ακίνητο βλέποντας τα τρένα να περνούν  δίχως να κουνιέται φύλλο, το πρόσωπο που κοιτά ανέκφραστο τον κόσμο να διαλύεται δίχως να  ανοίγει ρουθούνι, το πρόσωπο που θέλει να δείξει άλλο από αυτό που είναι. Κουρασμένο και παρηκμασμένο από τον χρόνο, ματαιωμένο από την προσπάθεια.

Με λίγα λόγια στο πρόσωπο της Γιάννας Αγγελοπούλου καθρεφτίζεται η Ελλάδα του φαίνεσθαι. Η Ελλάδα του πάμε καλά, όλα τα δεινά τελείωσαν, προχωράμε μπροστά. Αλλά τι μπορεί να κρύψει το ότι πάνω από τους μισούς κατοίκους στην επικράτεια  ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό; Ότι άνθρωποι κοιμούνται στα παγκάκια ή μπροστά από πολυτελείς βιτρίνες καταστημάτων;  Ότι τα νέα παιδιά  φτιάχνουν όνειρα μισά; Ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας  προσαρμόζεται στην χαμηλότερη προσδοκία; Ότι η  ανεργία, η μαύρη εργασία και οι μισθοί χαρτζιλίκι χτυπάνε κόκκινο; Ότι ο ρατσιστικός λόγος και τα κηρύγματα μίσους είναι στην ημερήσια διάταξη; Ότι  πάμε πίσω σε θέματα δικαιωμάτων, ατομικών ή συλλογικών; Ότι οι πρόσφυγες διαβιούν σε συνθήκες άθλιες και φρικώδεις;

Η Γιάννα Αγγελοπούλου εκπροσωπεί επάξια την απόλυτη φούσκα της Ελλάδας, του χρηματιστηρίου, των funds, των φαραωνικών  έργων, των πάρτι των μεγάλων επιχειρηματιών στις πλάτες των εργαζόμενων ανθρώπων, καθώς και του κράτους και των κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια σε ρόλο μεσάζοντα.

Η Γιάννα Αγγελοπούλου ως άλλη Ελλάδα, όσο και να λουστράρει την επιφάνεια, δεν μπορεί να κρύψει ότι το σαράκι έχει φάει το ξύλο. Που απομένει τρύπιο και σαθρό. Το μήνυμα της ότι οι μνήμες μας είναι χωριστές, οι ζωές μας διαφορετικές και τα όνειρα μας αλλιώτικα, όμως όλοι είμαστε η Ελλάδα, και ξέρουμε πώς να γιορτάσουμε ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα ακούγεται στα αυτιά μας σχεδόν σαν ύβρις. Αλλά σε τι άραγε διαφέρει από όλους όσους –κυβερνώντες και μη- πίνουν νερό στου έθνους ξανά την τιμή;  Άννα μην κλαις, στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.

Eros Dios

Larissa Press

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.