Η αναπόφευκτη μάχη

Γράφει ο Γιάννης Χαραλαμπίδης, Φιλόλογος – Ιστορικός

Η κατά συρροή χάλκευση δήθεν αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων των ημεδαπών Πράβδα και Ισβέστια, με αφορμή την εκδήλωση με ομιλητές τον Α.Γεωργιάδη και τον Σ.Μουμτζή για το “ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”, πυροδότησε μια συζήτηση περί την ίδια τη σκοπιμότητα τέτοιων εκδηλώσεων για το κομματικό αλλά και ευρύτερο ακροατήριο. Μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς στοχοποιείται ο κ.Γεωργιάδης, ως τάχα ένας πολιτικός κολλημένος στο παρελθόν, που τραβάει πίσω την πολιτική προσπάθεια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την ώρα που χρειάζεται μόνο προσήλωση στην αναπαραγωγή προγραμματικού λόγου προς την κοινωνία. Κοντολογίς και χωρίς ωραιοποιήσεις, υποστηρίζεται από μια μάλλον συμπαγή ομάδα κοντά στον πυρήνα παραγωγής πολιτικής στρατηγικής της ΝΔ, ότι δεν πρέπει οι πολιτικοί να μιλάνε στον κόσμο για ιστορία, για ιδέες, για πολιτική ηθική παρά μόνο για προγραμματικές δεσμεύσεις -που φαντάζομαι ότι συντίθενται ερήμην των ιδεών.

Προφανώς, γιατί οι πολίτες “δεν ξεχνούν τι σημαίνει Δεξιά”, επειδή έχουν διαχρονικά απορρίψει τις προγραμματικές καταθέσεις της ή πιστεύουν άκριτα στο “ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”, επειδή έχουν πειστεί από την βιωσιμότητα των δικών της προγραμμάτων.

Η ΝΔ δεν μπορεί και δεν θέλει να υποσχεθεί βλακείες για την επόμενη κυβερνητική θητεία. Μπορεί μόνο να μιλά για την ελπίδα μιας πραγματικά αλλά σε βάθος χρόνου καλύτερης πατρίδας, μέσα από πολλή δουλειά και πολύ νοικοκυριό. Τίποτα από αυτό το ειλικρινές, αλλά αρκετά στεγνό για τα ελλαδικά δεδομένα, αφήγημα δεν πρόκειται να πιάσει τόπο, αν δεν στηριχτεί σε ιδεολογικό σκελετό. Μιλάμε για ιδεολογία χωνεμένη στο πνεύμα και τη συνείδηση του πολιτικού προσωπικού της Κεντροδεξιάς, σπασμένη σε πενηνταράκια και διαχεόμενη προς την κομματική, αλλά κυρίως την κοινωνική βάση σε διαρκές και σταθερό τέμπο, έχοντας μπολιάσει κάθε σκέψη και κάθε λόγο που εκπορεύεται από την ΝΔ.

Είναι ξεκάθαρα σαφές ότι η ΝΔ πρέπει να εμφυσήσει την ελπίδα παρέχοντας στην κοινωνία στοχευμένη και πλήρη προγραμματική διάσταση του οράματός της και των στόχων της για την Ελλάδα από δω κι έπειτα. Να δείξει στον κόσμο και ει δυνατόν να τον πείσει ότι υπάρχει κατάσταση μετά από τα μνημόνια. Δεν μπορεί, όμως, να παρουσιαστεί και να αναλυθεί ένα όραμα μόνο με τεχνοκρατική διάσταση, χωρίς περιεχόμενο ιδεών και νοημάτων. Οι ιδέες και τα νοήματα δεν είναι αναμάσημα θεωριών, είναι επικλήσεις στα βιώματα, είναι ανακλήσεις στα όνειρα. Δεν είναι δυνατόν να πείσεις κανένα δεσμευόμενος ότι θα μειώσεις δυο ή τρεις φορολογικούς συντελεστές, κάνοντας σημειακές ή ευρύτερες μεταρρυθμίσεις σε κοινωνικά λειτουργικά συστήματα, όπως το εκπαιδευτικό και το υγειονομικό. Οι μεταρρυθμίσεις υπηρετούν το γενικό σχέδιο, δεν συντίθεται το σχέδιο από το άθροισμα των επιμέρους μεταρρυθμίσεων. Και γενικό σχέδιο δεν μπορεί να παρασταθεί στους πολίτες χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο.

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει το 2006, στο μεσουράνημα της διακυβέρνησης Καραμανλή, της πιο άνετης δεξιάς διακυβέρνησης που γνώρισε η χώρα. Πρόκειται για το βιβλίο “Η γοητεία των ιδεών” (εκδ. Εξάντας), όπου υπό τον συντονισμό του πανίσχυρου τότε Θ.Ρουσόπουλου και την επιμέλεια της Β.Σιούτη(!) μια σειρά από υψηλόβαθμα στελέχη της ΝΔ επέλεξαν αποσπάσματα από έργα διαφόρων διανοητών. Στην ουσία του ιδεολογικού αυτού βιβλίου και αφού διαπιστώνεται η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, εκφέρεται ως γεγονός φυσικό η μη παραγωγή ιδεολογικού περιεχομένου από την ΝΔ, αλλά εορτάζεται η οικείωση αριστερών ιδεών από αυτή, καθώς εξαίρεται η επιλογή κειμένων από κατεξοχήν αριστερούς διανοούμενους, όπως ο Τσόμσκυ, ο Βάλερσταϊν, ο Νέγκρι και πολλοί άλλοι. Μάλιστα, ήδη από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο, έχει επισημάνει το παράδοξο ο Πάσχος Μανδραβέλης [Η γοητεία των (αριστερών) ιδεών, Καθημερινή 23/7/2006]. Τα παραπάνω είναι ένα ελάχιστο παράδειγμα του βαθμού ιδεολογικής χαύνωσης στον οποίο έφτασε κάποτε η ελληνική (Κεντρο)Δεξιά.

Το τεράστιο αυτό κενό παιδείας και επικοινωνίας, κενό που αφορά ταυτόχρονα και το πολιτικό προσωπικό ως πομπό και το σώμα των πολιτών ως δέκτη, δεν μπορεί άλλως να πληρωθεί παρά μόνο με σταθερή και συνεπή επιστροφή στην παραγωγή ιδεολογικής σκέψης και λόγου από την ίδια την παράταξη. Θα ήταν ευχής έργο, αν ευρύτερα πολιτικά πλαίσια από τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς ακόμα συνέβαλαν στην γονιμοποίηση μιας ιδεολογικής πλατφόρμας με χαρακτηριστικά αστικής και δημοκρατικής πολιτικής σε σύμπραξη με τον χώρο που καλύπτει παραδοσιακά η ΝΔ. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι οι παράγοντες που δυνητικά θα συναποτελούσαν αυτά τα πλαίσια, ή αναλώνουν την ενέργειά τους στην προσέλκυση του ενδιαφέροντος της κυβερνώσας αδίστακτης ψευδοκρατικής Αριστεράς ή κυριαρχούνται από φόβο σύγκρουσης μαζί της -ή ακόμα και σύνδρομα αντιδεξιού ιδεασμού. Άρα πιθανότατα το έργο που περιγράφηκε παραπάνω βαρύνει πρωτίστως την ίδια πολιτική κοιτίδα της ΝΔ και όσους συνειδητά στρατεύονται μαζί της.

Μόνο ανεπικαιρότητα δε διακρίνει την ανάγκη για ιδεολογική μάχη. Η απόδειξη της ακαταλληλότητας του ΣυΡιζΑ στην αποστολή διακυβέρνησης της χώρας και καθοδήγησής της στην εποχή που έρχεται, δεν θα επιτευχθεί με βιβλικά αποκαλυπτικό τρόπο. Ο ΣυΡιζΑ είναι ακατάλληλος και επικίνδυνος γιατί τέτοιο είναι το ίδιο το πολιτικό του DNA, δεν διαθέτει ιδεολογικό και πολιτικό έρμα εθνικής προσφοράς. Το μόνο πρόβλημα με εκδηλώσεις σαν αυτή που προκάλεσε την τελευταία συζήτηση είναι ότι είναι πολύ λίγες. Έπρεπε να είναι πολλές, πολλαπλάσιες και επαναλαμβανόμενες. Η μάχη για να πείσει η ΝΔ για το πρόγραμμά της ξεκινά από τη μάχη να πείσει για το όραμά της. Αυτό γίνεται μόνο με αναφορά στις ιδέες, στο πώς πρέπει να είναι η Ελλάδα στο μέλλον, στο πώς θέλουμε εμείς να είναι. Και το πώς θέλουμε να είναι, διαφέρει ριζικά από ό,τι θέλει η σημερινή κυβερνητική κουστωδία και μάλιστα για πολύ συγκεκριμένους λόγους -για αυτούς πιστεύουμε ότι είναι έτσι και έχουμε δίκιο που το πιστεύουμε.

Είμαστε ελπίδα για την πατρίδα, επειδή έχουμε τις σωστές ιδέες, τις σωστές απόψεις και τη θέληση να παλέψουμε για αυτές, να παλέψουμε με παραγωγική εργασία, όχι με ντουντούκες και τσίπουρα. Αν δεν κερδηθεί αργά αλλά σταθερά αυτή η μάχη, δεν θα κερδηθεί καμία μάχη. Όσες προσπάθειες κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, όσο άξια κι αν είναι αυτή, θα πάνε στο βρόντο. Γιατί δεν θα έχει κατορθώσει να οικοδομήσει μια στιβαρή κοινωνική πολιτική συμμαχία, μια ευρεία συμμαχία πολιτών που θα ξέρουν γιατί τον στηρίζουν αποφασισμένα. Που θα ξέρουν ότι τον στηρίζουν, επειδή έχει τις ιδέες που χρειάζεται Ελλάδα για να πορευτεί στο μέλλον και ξέρει πώς να τις υλοποιήσει, όχι γιατί ψήφιζε ΝΔ ο μπαμπάς τους ή περιμένουν να ωφεληθούν βραχυπρόθεσμα οι ίδιοι. Οι ιδέες ορίζουν τις λέξεις και οι λέξεις κυβερνούν τον κόσμο.