Γιατί η έγχρωμη γοητεία του… Ζήκου σπάει… ταμεία;

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Σάρωσε σε τηλεθέαση η έγχρωμη εκδοχή του Μπακαλόγατου, “Της Κακομοίρας” όπως είναι ο τίτλος της ταινίας. Στα χαρακτηρισμένα ως “δυναμικά” κοινά 15-44 ετών η χθεσινή τηλεοπτική προβολή έσπασε ταμεία φθάνοντας μέχρι και στο καθηλωτικό 45%!

Βέβαια στο ελληνικό διαδικτυακό τοπίο που δεν χάνεται καμιά ευκαιρία διχασμού και δημιουργίας αντίπαλων στρατοπέδων. Πρέπει να παρεμβαίνουμε στην πρωτότυπη καλλιτεχνική δημιουργία και έως πιο βαθμό; Η ψηφιακή επεξεργασία χαρίζει επιπρόσθετη γοητεία, επικαιροποιεί την εικόνα ή απλά προσθέτει μια ψεύτικη επίστρωση που καταστρέφει την αισθητική και το πνεύμα της αρχικής εκδοχής;

Δικαιολογημένες κι εύλογες οι απορίες σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Κάθε δημιουργία εκφράζει τα στοιχεία της εποχής της και η ασπρόμαυρη αποτύπωση της μεταπολεμικής Ελλάδας με τα ευτράπελα και τα σοβαρά της αναδεικνύει τις ιδιαίτερες “μυρωδιές” εκείνου του σκηνικού.

Όμως η προσεκτική, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, μετατροπή σε σύγχρονη, πολύχρωμη, πιο ζωντανή, πιο θελκτική στο μάτι εικόνα, ειδικά για τις νεότερες γενιές που δεν είναι συνηθισμένες στις πιο μουντές, ασπρόμαυρες αποτυπώσεις, λειτουργεί ως επιπρόσθετο κίνητρο και καθαρτήριο που τους επιτρέπει να βιώνουν το έργο ξανά ως σημερινό γεγονός.

Άλλωστε πέρα από τα ένθεν κακείθεν επιχειρήματα, αυτές οι ταινίες παραμένουν διαχρονικές όχι για τον τρόπο αποτύπωσης της εικόνας αλλά για τον αυθορμητισμό, το πηγαίο ταλέντο, την αλήθεια που εκφράζουν. Κι αυτό δεν αλλοιώνεται και δεν αναβαθμίζεται με καμιά τεχνική παρέμβαση…