Για πότε το θερμό επεισόδιο με την Τουρκία;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Πέρασε και η διάσκεψη του Βερολίνου. Περισσότερος θόρυβος έγινε πριν την πραγματοποίηση της, παρά μετά. Πιο πολύ ασχοληθήκαμε με το ποιες χώρες συμμετείχαν και ποιες αποκλείστηκαν, με λόγους επαρκείς ή όχι, κι αν η Γερμανία επιμένει να παριστάνει ότι αναλαμβάνει ρόλους που δεν της αναλογούν.

Τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν αναμενόμενο. Με τα δύο αντικρουόμενα μέρη αποκλεισμένα από τις διαπραγματεύσεις και τους υπόλοιπους μετέχοντες να εκπροσωπούν συγκεκριμένες οπτικές που απέχουν από την αποστασιοποιημένη ουδετερότητα, ήταν λογικό όχι μόνο να μην υπάρξει κατάληξη σε συγκεκριμένη λειτουργική λύση αλλά και τα αρχικά βήματα που περιγράφηκαν να μην αποτελούν τίποτε παραπάνω από γενικές αρχές προς ένα ψύχραιμο πρώτο βήμα.

Το παρήγορο για τα ελληνικά συμφέροντα είναι ότι η Τουρκία δεν απέκτησε την κεντρική θέση που επιθυμούσε, ούτε το ψευδεπίγραφο μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε με τη Λιβύη αποτελεί κοινώς αποδεκτή βάση συζήτησης στα διεθνή φόρα. Από την άλλη, η μετέπειτα εμπλοκή όσων δεν προσκλήθηκαν στην πρώτη διάσκεψη θεωρήθηκε επιβεβλημένη άρα το Μεσογειακό τετραμερές τόξο που εκφράζει τις δικές απόψεις θα συνεισφέρει καίρια στην διαμόρφωση του τελικού σχεδίου.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η αμηχανία της Τουρκίας αποτυπώνεται στο γεγονός ότι η αμέσως επόμενη κίνηση της είναι να “διεκδικήσει” έτοιμο Κυπριακό κοίτασμα στέλνοντας τρυπάνι σε περιοχή όπου ασχολείται Ιταλική εταιρεία. Ο Ερντογάν φαίνεται να έχει την ανάγκη επιπρόσθετων εντυπωσιακών κινήσεων ώστε να διαθέτει ποικιλία ανοιχτών μετώπων ως δυνητικά διαπραγματευτικά εργαλεία.

Και συνήθως όταν η τουρκική εξωτερική πολιτική συναντά bottlenecks, κοινώς “κολλήματα” η πιο συνηθισμένη διέξοδος στην οποία καταφεύγει είναι η δημιουργία αντιπερισπασμών. Οι προς Ανατολάς αντιπερισπασμοί εξαντλήθηκαν με την επέμβαση στη Συρία και την ισοπέδωση του εκεί Κουρδικού στοιχείου. Αυτό που απομένει είναι η προς Δυσμάς ενεργοποίηση που προφανώς θα αφορά περιορισμένης ισχύς και μικρής χρονικής διάρκειας στρατιωτική εμπλοκή με την Ελλάδα.

Είτε αυτή αφορά σημείο της Κυπριακής ΑΟΖ, είτε προτιμηθεί μέρος στα νότια της Κρήτης, αφού κατά την πρωτοφανή τουρκική ερμηνεία του διεθνούς δικαίου τα νησιά δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, η πιθανότερη στιγμή για να εκδηλωθεί μια τέτοια ενέργεια θα είναι μόλις η Τουρκία αντιληφθεί ότι το ενεργειακό μνημόνιο της με την Λιβύη χάνει την δυναμική μου εφόσον προκύψει οριστική λύση στο εσωτερικό πρόβλημα της αφρικανικής χώρας και υπάρξει κατάληξη στον τρόπο νομής της εξουσίας. Τότε ένα θερμό επεισόδιο θα μοιάζει ως η “απαραίτητη” τακτική κίνηση…