Για… ΑΤΑ στη ΔΕΘ!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

40 χρόνια μετά, το να ακούς μια πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου ως λύση στην έξαρση του πληθωρισμού, δεν είναι απλώς αστείο, όταν μάλιστα οι τότε κλειστές οικονομίες έχουν αντικατασταθεί από τις ανοιχτές, αλληλοεπιδροΰμενες αγορές. Δυστυχώς είναι κι επικίνδυνο επειδή κάποιοι επιμένουν να θεωρούν τις ευκολοχώνευτες προτάσεις, ως κάτι παραπάνω από μέσο παραπλάνησης των μαζών.

Η Θεσσαλονίκη δεν ταιριάζει στον Τσίπρα. Το περιβόητο ομώνυμο πρόγραμμα χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή με πλσσματικές προεκλογικές υποσχέσεις που κατέληξαν όχι μόνο ανεκπλήρωτες αλλά το τυρί στη φάκα για την υπογραφή ενός αχρείαστου νέου μνημονίου μέτρων 14 δισ. Κάτι αντίστοιχο μοιάζει να αποτελεί και η φετινή προεκλογική παρουσία του στη ΔΕΘ. Πολλές ανέφικτες, ξεπερασμένης αντίληψης προτάσεις με μοναδικό στόχο την πρόσκαιρη θυμική ικανοποίηση όσων δεν κατανοούν πλήρως τη λειτουργία των μηχανισμών της οικονομίας.

Ποιος μπορεί στα σοβαρά να προτείνει τιμαριθμική αναπροσαρμογή ως μέσο τιθάσευσης του πληθωρισμού; Οι ανισορροπίες ανάμεσα στην προσφορά και τη ζήτηση αγαθών που προέκυψε από τη βίαιη ανατροπή στην παραγωγική διαδικασία που έφερε η πανδημία και επέκτεινε ο πόλεμος στην Ουκρανία, δεν ξεπερνιούνται με μεθόδους που αυξάνουν την πληθωριστική χιονοστιβάδα. Είναι άλλο η επιλεκτική στήριξη όσων πλήττονται περισσότερο κι άλλο μια μαζική παρέμβαση που ουσιαστικά ενισχύει το αρχικό πρόβλημα!

Ποιος μπορεί στα σοβαρά να προτείνει άκριτα κρατικοποιήσεις σε αυτές τις συνθήκες, σε μια χώρα μάλιστα με περιορισμένα δημοσιονομικά περιθώρια; Το ενεργειακό ζήτημα απαιτεί λεπτούς χειρισμούς κι όχι επαναφορά γραφειοκρατικών, κρατικοδίαιτων μηχανισμών. Ο περιορισμός της αισχροκέρδιας δεν θα προκύψει ούτε με το πλαφόν που σπρώχνει το λαθρεμπόριο. Η ευρωπαϊκή αποσύνδεση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας από αυτή του φυσικού αερίου, κάτι στο οποίο αναφέρομαι εδώ και πολύ καιρό, είναι μία λογική σκέψη αλλά το να το προτείνει ο Τσίπρας που περιχαρής αποδέχτηκε το χρηματιστήριο ενέργειας είναι τραγελαφικό.

Ποιος μπορεί στα σοβαρά να προτείνει αύξηση του βασικού μισθού, δίχως να εξηγεί τη μεθοδολογία με την οποία καταλήγει στο συγκεκριμένο ποσό; Ο βασικός μισθός μοιάζει με “στρέβλωση” στο θεωρητικό μοντέλο, όμως σε έναν κόσμο εναρμονισμένων επιχειρηματικών συμπεριφορών και συνδικαλιστικών εμμονών, οι εργαζόμενοι χρειάζονται μια “μεσότητα” που να διασφαλίζει έναν μισθό που να ανταποκρίνεται στις παραγωγικές δυνατότητες αλλά και στις βασικές ανάγκες διαβίωσης.

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, και πολλά άλλα που δημιούργησε ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα, όπως οι αθρόες προσλήψεις, οι ασάφειες στα εθνικά θέματα και το μεταναστευτικό, η αντιμετώπιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας ως επαναστατικής προετοιμασίας και της ανομίας ως… ελευθερία έκφρασης, είναι μία.

Ο λαϊκισμός και ο ανορθολογισμός είναι οι δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος. Της ψυχολογικής παρόρμησης με την οποία ελπίζουν να “ποτίσουν” τους πολίτες για να επανέλθουν ως σωτήρες. Μόνο που το ξαναζεσταμένο “ρόφημα” τους είναι γνωστό, δοκιμασμένο, πικρό και γι’ αυτό δύσκολα κάποιος θα το επιλέξει ξανά.