Εμμανουήλ Φράγκος: Η Ελλάδα αποτελεί έναν κλασικό κι ιστορικό πυλώνα ευρωπαϊκής πολιτικής κουλτούρας
Ο κύριος Εμμανουήλ Φράγκος, Ευρωβουλευτής της Ελληνικής Λύσης και της Ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (Group of European Conservatives and Reformists) μιλά στους: Χρυσή-Ουρανία Παπαδοπούλου και Μαρκόπουλο Χ. Θωμά.
Θεωρείς ότι η φωνή της Ελλάδος, συνολικά και πέρα από κόμματα και ιδεολογίες, είναι δυνατή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην παρούσα 5ετία;
Η Ελλάδα αποτελεί έναν κλασικό κι ιστορικό πυλώνα ευρωπαϊκής πολιτικής κουλτούρας. Δίχως πρότερη κοινοβουλευτική εμπειρία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν είναι εφικτό να συγκρίνω με παλαιότερες θητείες τη συνολική δραστηριότητα των Ελλήνων ευρωβουλευτών. Αδιαμφισβήτητα, όμως, οι Έλληνες ευρωβουλευτές στην πλειοψηφία τους είναι ικανοί και παρόντες σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που τίθενται στην Ευρωβουλή. Όσον αφορά την εκπροσώπηση της χώρας μας σε ανώτερο ευρωπαϊκό επίπεδο, υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά που συναντάται συγκριτικά με τους ευρωβουλευτές άλλων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αρκετά ψηφίσματα όπου άλλα κράτη-μέλη ακολουθούν μία ενιαία ή ενισχυμένη διακομματικά εθνική γραμμή, οι Έλληνες ευρωβουλευτές κρατούν περισσότερο «κομματική» στάση παρά υιοθετούν πολιτικές και προσεγγίσεις οι οποίες θα διακρίνονταν από έναν χαρακτήρα εθνικού οφέλους. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζει κάποιες ενδείξεις της πολιτικής μας αντίληψης και της λειτουργίας του ελληνικού κομματικού συστήματος. Η έννοια της ελληνικής συνεργασίας ανεξαρτήτως ευρω-ομάδων/κομμάτων σε θέματα που απασχολούν και μπορούν να βελτιώσουν την ελληνική πραγματικότητα δεν εξασκείται ιδιαίτερα.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το σημαντικότερο πρόβλημα του σημερινού αγρότη, γεωργού κτηνοτρόφου και γενικά επαγγελματία πάνω στους κλάδους αυτούς;
Από την πρώτη στιγμή του κοινοβουλευτικού μας έργου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ως Ελληνική Λύση επικεντρωθήκαμε στις ανάγκες του πρωτογενούς τομέα και στα καθημερινά κι απλά ζητήματα που απασχολούν όλους τους Έλληνες κι όλες τις Ελληνίδες που εμπλέκονται με τον αγροτικό τομέα, την κτηνοτροφία, την αλιεία. Παρά τις όποιες κυβερνητικές και πολιτικές αποφάσεις που εδράζονται στα θεμέλια της πολιτικής ορθότητας, οι Έλληνες πολιτικοί δεν βρίσκονται τακτικά και με συνέπεια δίπλα στο πλευρό του Έλληνα αγρότη για να ακούσουν και να επιλύσουν τα προβλήματα της επαγγελματικής του καθημερινότητας. Πολλές φορές λέμε ότι η δουλειά είναι ρουτίνα, πράγμα το οποίο σε πολλούς κλάδους, όπως της τεχνολογίας και της καινοτομίας, καταρρίπτεται αφού οι αλλαγές είναι ραγδαίες. Στην περίπτωση του επαγγελματία του πρωτογενούς τομέα, η ρουτίνα του είναι τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε μέρα, διαμορφώνοντας όχι μόνο άγχος παραγωγικότητας αλλά, πολλές φορές, κι άγχος επιβίωσης. Έτσι, διακρίνοντας το πραγματικό ενδιαφέρον της Πολιτείας, των πολιτικών, ακόμα και των φορέων ως κύριο πρόβλημα για τον Έλληνα αγρότη, οδηγούμαστε στην έλλειψη παροχής κινήτρων παραγωγικότητας προς εκείνον. Το αποτέλεσμα είναι εργατικοί και νοικοκύρηδες πολίτες να ασφυκτιούν σε ένα πλαίσιο εργασιακής αβεβαιότητας, άνισης φορολόγησης κι ελάχιστων ευκαιριών για τη βιωσιμότητα των επαγγελμάτων τους. Συνοπτικά, είναι σαν το ελληνικό κράτος να κάνει ό,τι μπορεί – ή δεν μπορεί – για να αργοσβήνει τον εθνικό πρωτογενή τομέα.
Ποιο είναι εκείνο το μεγάλο θετικό της ελληνικής αγρο-κουλτούρας κατά την γνώμη σου;
Η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει ότι η ελληνική γεωργία και γενικότερα ο αγροτικός τομέας έχει διατελέσει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ελληνικού έθνους και του ελληνικού κράτους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κομμάτι της κοινωνικής και πολιτιστικής μας ταυτότητας να καλλιεργούμε έστω και σε πολύ λίγα τετραγωνικά μέτρα τις ντομάτες μας, τις πιπεριές μας και ούτω καθεξής. Αυτό το στοιχείο περνάει από το ελληνικό νοικοκυριό στον Έλληνα αγρότη. Η αγρο-κουλτούρα μας μάς επιβάλλει να προσέχουμε πολύ τη σπορά μας, τις καλλιέργειές μας. Η αγροτική παραγωγή είναι μία διαδικασία που την τελούμε με επιμέλεια, υπομονή κι εστιασμένοι στο ποιοτικό αποτέλεσμα. Ο Έλληνας παραγωγός γνωρίζει το προϊόν του και το διαχειρίζεται σαν να φτάνει στο δικό του οικογενειακό τραπέζι. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις σε μία τέτοια γενίκευση αλλά η προσοχή και το ενδιαφέρον για τα προϊόντα του πρωτογενούς τομέα από τους ίδιους τους Έλληνες παραγωγούς είναι μία κανονιστική συνήθεια και το μεγάλο μας πλεονέκτημα.
Τις προηγούμενες ημέρες ανακοινώθηκε η επιτάχυνση των ερευνών για τον εντοπισμό υδρογονανθράκων και των αγωγών της χώρας σε πέντε θαλάσσιες περιοχές και μία χερσαία. Ποιες πιστεύεις ότι θα είναι οι μεγάλες αναπτυξιακές και κοινωνικές προκλήσεις;
Είχε εκφραστεί κατά το παρελθόν πολλές φορές πως η Ελλάδα είναι μία χώρα με ενεργειακό πλούτο, δηλαδή με πλούσιες πηγές σε κοιτάσματα ενέργειας. Αυτό δεν αποτέλεσε δεδομένο για τον δημόσιο διάλογο καθότι είχε τεθεί μέχρι και στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας σε παλαιότερα χρόνια. Βρισκόμαστε σήμερα να συζητείται εντόνως και να ξεκινούν οι πρώτες δράσεις για την εκμετάλλευση των ελληνικών κοιτασμάτων. Προσωπικά, η καθυστέρηση των ερευνών για τον εντοπισμό υδρογονανθράκων και οι ανάλογες κινήσεις για την ύπαρξη αγωγών που αφορούν ενεργειακές μεταφορές θεωρείται κρίσιμη. Η αναβλητικότητα ή απροθυμία ή μη ύπαρξη ενδιαφέροντος – μπορείτε να ορίσετε τους λόγους όπως θέλετε – για τη μη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονάνθρακα στον ελλαδικό χώρο μέχρι τώρα οδήγησε την Ελλάδα σε μία ενεργειακή εξάρτηση από τρίτες χώρες έως κι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. Ρωσία). Παρά ταύτα, όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη βρίσκεται σε ένα παρόμοιο ενεργειακό καθεστώς, ειδικότερα για τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν είναι τόσο οικονομικά ισχυρά. Θεωρώντας όλα τα παραπάνω σε μία κοινωνική κι αναπτυξιακή βάση, είναι αναμφίβολα μία ευχάριστη είδηση η μελέτη κι αξιοποίηση των ελληνικών κοιτασμάτων με ευεργετική προοπτική για το εθνικό συμφέρον, αρκεί οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και το εκάστοτε κυβερνητικό επιτελείο να δρα αντίστοιχα. Ως Ελληνική Λύση, είχαμε τονίσει εδώ και πολλά έτη την ανάγκη για μελέτες υδρογονανθράκων και τη χερσαία και θαλάσσια εκμετάλλευση της ελληνικής επικράτειας για ενεργειακούς σκοπούς σαν ένα βήμα εισόδου της Ελλάδας στην ενεργειακή σκακιέρα. Η αναπτυξιακή και κοινωνική συνοχή του ελληνικού κράτους δεν θα δοκιμαστεί αλλά θα ανασυγκροτηθεί μέσα από επιτυχημένες επιλογές των διαδικασιών που έχουν ήδη ξεκινήσει. Οι νέες θέσεις εργασίας, οι πιθανές επιστροφές εξειδικευμένων Ελλήνων κι Ελληνίδων που προσέφυγαν στο εξωτερικό για να βρουν εργασία ελέω της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας και το ενεργειακό όφελος της χώρας δύνανται να αποτυπώσουν έναν θετικό κοινωνικό κι αναπτυξιακό αντίκτυπο, έχοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση μία συγκεκριμένη εθνική ατζέντα επιλογών για την ενέργεια σε επίπεδο διεθνών σχέσεων. Ειδάλλως, οποιαδήποτε άλλη παρέκκλιση θα επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα.
Πως βλέπεις την Ευρώπη και ειδικότερα την Ελλάδα όταν τελειώσει η ενεργειακή κρίση και ο πληθωριστικός Ρουβικώνας;
Όλα εξαρτώνται από τις πολιτικές επιλογές. Ορισμένα κράτη-μέλη θα βγουν ισχυρότερα από την τωρινή οικονομική κι ενεργειακή κρίση. Αντιθέτως, άλλα θα είναι πιο αδύναμα. Όλα εξαρτώνται από τις πολιτικές αποφάσεις που θα λάβουν τα κράτη-μέλη, είτε μεμονωμένα είτε συνολικά ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι εναλλακτικές οδοί που έχουν επιλέξει οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να διαχειριστούν τη σημερινή κατάσταση φαίνονται ομαλές αλλά χωρίς να έχουμε προς το παρόν πραγματικά δεδομένα που θα μας κάνουν να εκτιμήσουμε το βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο μέλλον με βεβαιότητα. Η Ελλάδα είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι αποφάσεων. Οι επόμενες εθνικές βουλευτικές εκλογές και οι επόμενες ευρω-εκλογές θα θέσουν τον πολιτικό και κυβερνητικό τόνο για τη χώρα και οι πολίτες θα κληθούν όχι μόνο να επιλέξουν απλώς μία κυβέρνηση διαχείρισης, αλλά μία κυβέρνηση κι ένα πολιτικό προσωπικό εκλεγμένων αντιπροσώπων που θα οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες κι ευθύνες. Η χώρα μας θα πρέπει να αναδείξει και να ενισχύσει πραγματικές πατριωτικές δυνάμεις που δεν έχουν λόγο να αποδομήσουν το ευρωπαϊκό αφήγημα αλλά να το βελτιώσουν μέσα από δημιουργική πολιτική. Ακολουθώντας αυτό το πολιτικό παράδειγμα, η Ελλάδα θα ρυθμιστεί ως περισσότερο ανεξάρτητη κρατική οντότητα στο διεθνές πολιτικό πεδίο, εξασφαλίζοντας ένα εύρυθμο κοινωνικό προφίλ με ισχυρά εθνικά χαρακτηριστικά και πολυεπίπεδη παραγωγική αυτάρκεια.
