Έλλειμμα κυβερνητικής αξιοπιστίας;

Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος

Σε εποχές πανδημίας όπως η σημερινή, που τέτοιες ο πλανήτης βιώνει τουλάχιστον μια φορά τα 50 χρόνια διαπιστώνουμε, ότι η σημερινή κυβέρνηση αποφασίζει να εισάγει προς ψήφιση στο κοινοβούλιο, το ναό της έμμεσης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, νομοσχέδια που θα προσδιορίσουν το μέλλον της κοινωνίας και θα καθορίσουν τη ζωή των συμπολιτών μας ακόμη και για δεκαετίες.

Αναφέρομαι προφανώς στο νομοσχέδιο του πτωχευτικού κώδικα, ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένο στις επιταγές των τραπεζών και των σύγχρονων όπως ισχυρίζονται πολλοί- ανεξαρτήτως του τι υιοθετεί ο γράφων- «αρπακτικών», ήτοι των funds, που ήρθαν να κυριαρχήσουν στη χώρα καθορίζοντας την οικονομική ζωή χιλιάδων συμπολιτών μας, στο νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια χωρίς καν η κυβέρνηση να ενημερωθεί για το πως κρίνεται η επιμέλεια νομολογιακά, αλλά και χωρίς να ζητήσει την γνωμοδότηση από το αρμόδιο όργανο αν δεν απατώμαι τον πρόεδρο της Ολομέλειας των Δικηγορικών συλλόγων της χώρας, αλλά και στο νομοσχέδιο για την αστυνόμευση στα πανεπιστήμια!

Αν και η ελληνική κοινωνία είναι ολοφάνερο, ότι βιώνει εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο πρωτόγνωρες συνθήκες κρίσης, η κυβέρνηση τολμά να ψηφίζει χωρίς καν στοιχειώδη κοινοβουλευτικό έλεγχο τόσο στο κοινοβούλιο μιας και σύσσωμη η αντιπολίτευση φαίνεται το διάστημα αυτό πλήρως αποδιοργανωμένη, αλλά και χωρίς αντίλογο στα διάφορα θεσμικά όργανα όπως συνδικαλιστικούς φορείς, ενώσεις πολιτών, επιστημονικούς συλλόγους της χώρας.

Και το ερώτημα βέβαια που προβάλει εύλογα από πολλούς είναι γιατί σε περιόδους πανδημίας ψηφίζεις σημαντικά νομοσχέδια, όταν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία φαίνεται «αποδυναμωμένη» τόσο στο κοινοβούλιο όσο και σε όλες τις άλλες εκφάνσεις της. Γιατί η κυβέρνηση τη δεδομένη χρονική στιγμή φαίνεται να παρουσιάζει έλλειμμα αξιοπιστίας; Γιατί το κόμμα που ίδρυσε ο Κων/νος Καραμανλής και που αποκατέστησε αποδεδειγμένα ιστορικά τη δημοκρατία στη χώρα τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν επιζητά τον διάλογο και τον αντίλογο στην άσκηση της κυβερνητικής της πολιτικής όπως ακριβώς συμβαίνει στις δημοκρατίες; Ποιοι ακριβώς παράγοντες, αν τέτοιοι όντως υφίστανται, την ωθούν στην υιοθέτηση μιας τέτοιας μονοδιάστατης κυβερνητικής επιλογής, την οποία αργότερα ενδεχομένως «πληρώσει» πολιτικά στο μέλλον;

Το κυβερνητικό αφήγημα μέχρι τώρα εξαντλείται στην καταδίκη της συμφωνίας των Πρεσπών και την οικονομική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης μη παρουσιάζοντας κάτι νέο. Τι ακριβώς θα γίνει στα κρίσιμα εθνικά θέματα; Θα προβεί σε διάλογο με τους υπόλοιπους φορείς η θα ακολουθήσει όπως όλα δείχνουν το δεδικασμένο, που η ίδια έχει μέχρι τώρα δημιουργήσει άνευ λόγου και αιτίας. Για δε τους πληττόμενους στην εστίαση και τους επιστήμονες, που δοκιμάζονται σκληρά αυτήν την περίοδο ούτε λόγος.

Γεγονός είναι ότι η ελληνική κοινωνία σε αυτήν την εποχή θέλει το κράτος ιδίως το κράτος πρόνοιας αρωγό της και όχι εχθρό της. Θαρρώ ότι το ρητό κατά τον Ρωμαίο νομικό Celsus «SCIRE LEGES NON HOC EST VERBA EARUM TENERE SED VIM AC POTESTATEM» (Γνωρίζεις τους νόμους δεν σημαίνει τούτο, να κατέχεις δηλ. τις λέξεις αυτών, αλλά την δύναμιν και την ισχύ των) είναι περισσότερο επίκαιρο από πότε…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.