Είναι στρατηγική συντριβή κ. Τσίπρα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Όντως δεν είναι στρατηγική ήττα η απώλεια των ευρωεκλογών από το ΣΥΡΙΖΑ με 9,5%, όπως διατείνεται ο Αλέξης Τσίπρας. Πρόκειται για στρατηγική συντριβή. Κι αυτό όχι τόσο για την έκταση της νίκης. Όλο το προηγούμενο διάστημα έμοιαζε σίγουρο ότι η διαφορά θα ξεπερνούσε το 7% και μόνο τις τελευταίες μέρες τα δημοσκοπικά στοιχεία άφηναν ένα περιθώριο μικρού περιορισμού της προς το 5-6%, εφόσον εκπληρώνονταν μια αναγκαία και ικανή συνθήκη που τελικά αποδείχθηκε απλή ελπίδα.

Οι αναποφάσιστοι της τελευταίας στιγμής, ένα ικανό εκλογικό σώμα που ξεπερνούσαν ως την ύστατη ώρα το 12%, προέρχονταν πλειοψηφικά από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αρκούσε μια κατανομή τους αντίστοιχη με την βασική συσπείρωση του κόμματος (γύρω στο 55%) για να μειώσει τη διαφορά κατά 1-1,5%. Αποδείχτηκε στην πράξη ότι αυτοί οι συμπολίτες μας, σαφών αριστερών αντιλήψεων, πολλοί μέρος του ιστορικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ , στράφηκαν μαζικά προς την αποχή κι ένα κομμάτι τους στήριξε την προσπάθεια του Γιάννη Βαρουφάκη.

Οι πρόσκαιρες παροχές, με τον τρόπο και την ένταση που παρουσιάστηκαν, έπεισαν πολύ λιγότερους από όσους εκνεύρισαν με τον καιροσκοπισμό και την δημαγωγική διάσταση τους. Ο οργισμένος αριστερός ψηφοφόρος δεν περίμενε την κοροϊδία της υποτιθέμενης 1ης σύνταξης που δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα κουτσουρεμένο, μεταχρονολογημένο δώρο Πάσχα, για να συνταχθεί ξανά με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η επαναεπιβεβαίωση της επιλογής του περνάει μέσα από την ουσιαστική μεταμνημονιακή πορεία της χώρας, την οριστική αποκοπή από περιορισμούς, σκληρούς στόχους, υποταγή σε ξένες επιταγές και φυσικά με πραγματική σύγκρουση με το παλαιό κατεστημένο. Αντ’ αυτού βρέθηκε αντιμέτωπο με τα υπερμεγέθη πρωτογενή πλεονάσματα, προϊόν υπερφορολόγησης και εισοδηματικών περικοπών, με την ταπείνωση της επιβολής στενής επιτροπείας για πολλά ακόμη χρόνια και την τα επαναστατικά… κότερα να σηματοδοτούν τον… ανέκδοτο αγώνα κατά της διαπλοκής.

Υπήρξαν φυσικά και αρκετοί Βορειοελλαδίτες, διαχρονικοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, που τα τελευταία χρόνια στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και αισθάνθηκαν προδομένοι από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Άνθρωποι που πιθανότατα απομακρύνθηκαν οριστικά από την… αριστερή αγκαλιά με το πατριωτικό τους συναίσθημα ανεπανόρθωτα πληγωμένο.

Η ήττα λοιπόν είναι εμφατική και προφανέστατα στρατηγική. Εννοείται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφανίστηκε. Όσοι επένδυαν σε αυτή την προοπτική, μάλλον έχουν ελάχιστη γνώση των κοινωνικών δυναμικών. Το πιο “αριστερόστροφο” και λαϊκίστικο μέρος του ΠΑΣΟΚ έχει βρει φιλόστοργη στέγη την οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει αν δεν προκύψει κάποιο εντυπωσιακό γεγονός.

Όμως η έκταση της διαφοράς δείχνει ότι οι ψηφοφόροι είχαν την ανάγκη να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ για την ακολουθούμενη πολιτική, να εκφράσουν την οργή τους. Ακόμη και οι νέοι που βιώνουν έντονα τις συνέπειες του brain drain κι έχουν ψηλά τις κεραίες για κάθε είδους εξαπάτηση. Ταυτόχρονα, έδειξαν ξεκάθαρα ότι επιζητούν αλλαγή προτεραιοτήτων. Μείωση φόρων, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που φέρνουν σταθερή απασχόληση, περισσότερη ασφάλεια, πολιτικό ήθος. Και συντάχθηκαν με τη ΝΔ διαβλέποντας ότι αποτελεί την μοναδική επιλογή για να υπηρετηθούν αποτελεσματικότερα αυτοί οι στόχοι.

Το πώς θα σταθούν οι πολίτες απέναντι στα διλήμματα των εκλογών και πώς θα διαμορφωθεί το αποτέλεσμα των επερχόμενων εθνικών εκλογών, είναι κάτι που θα προσεγγίσουμε στο αμέσως επόμενο άρθρο. Από τη μια, ο Τσίπρας να εμμένει στο διαχωρισμό των πολλών απέναντι στους λίγους, και του νέου απέναντι στο παλιό, πιστεύοντας ότι μετά από τα δείγματα γραφής της διακυβέρνησης του δικαιούται να θεωρεί ότι εκπροσωπεί την πλειοψηφία και το καινούριο. Από την άλλη, ο Μητσοτάκης να προτάσσει το μεταρρυθμιστικό πρόσωπο, τη νηφαλιότητα και τις λελογισμένες, κοστολογημένες υποσχέσεις.

Ένα τέλος, μια αρχή, για τις 30 Ιουνίου…