«Είδες η (κακοδαιμονία της) ΔΕΗ;»
Μπορεί να ψηφίστηκε δίχως διαρροές από την κυβερνητική πλειοψηφία η πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, σκορπίζοντας χαμόγελα στο Μέγαρο Μαξίμου και στον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γ. Σταθάκη, ωστόσο δεν πρέπει να καυχώνται για την κατάσταση που επικρατεί στην κραταιά, κατά τα άλλα, Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.
Και για να εξηγούμαι: όσο παρατηρούνται οι τραγικές εικόνες που επικρατούν λόγω συνωστισμού πελατών στις υπηρεσίες της ΔΕΗ, κανείς δεν μπορεί να νοιώθει υπερήφανος. Η σκληρή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της αδυναμίας πολλών ανθρώπων να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, σίγουρα έχει επιτείνει το πρόβλημα. Όμως πρέπει να βρεθεί μια λύση.
Δεν είναι δυνατόν, παράδειγμα, να λειτουργεί το νευραλγικό τμήμα Διακανονισμών στα κεντρικά της ΔΕΗ στην οδό Αριστείδου με 2-3 άτομα! Ούτε είναι δυνατόν να πρέπει κάποιος να αφιερώσει μια ημέρα ολόκληρη για να διεκπεραιώσει κάποια υπόθεσή του, όπως αλλαγή ονόματος λογαριασμού. Οι υπάλληλοι καταβάλλουν κάθε ανθρωπίνως δυνατή προσπάθεια, αλλά είναι προφανές ότι δεν φτάνουν! Κι εδώ χρειάζεται η αποφασιστική παρέμβαση της διοίκησης για επίλυση του θέματος.
Οι συνθήκες αυτές απαιτούν επείγουσες και τολμηρές παρεμβάσεις. Όπως δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα ουρές δεκάδων μέτρων για πληρωμή λογαριασμών. Όσοι μπορούν να πληρώνουν ηλεκτρονικά τους λογαριασμούς τους είναι τυχεροί, όσοι όμως δεν μπορούν, γιατί πρέπει να υπόκεινται σε αυτήν την απάνθρωπη δοκιμασία; Η τριτοκοσμική εικόνα των υπέργηρων που δεινοπαθούν στην ουρά (το μεσημέρι της Πέμπτης 26 Απριλίου, ένα πολίτης κατέρρευσε μέσα στα ταμεία και χρειάστηκε να κληθεί το ΕΚΑΒ!) δεν αξίζει σε κανέναν –ούτε στην Πολιτεία, ούτε στους πολίτες της. Και το στοίχημα για την κυβέρνηση και την διοίκηση της ΔΕΗ είναι να βρει λύσεις για την αποτελεσματική διαχείριση αυτών των καταστάσεων. Από αυτά θα κριθούν και όχι από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις ή την επίκληση των δυσκολιών που υπάρχουν.
Ας βελτιώσουν, λοιπόν, στην πράξη την καθημερινότητα του πολίτη, ο οποίος δικαίως τους κρίνει αμείλικτα, κάθε λεπτό που περιμένει στην ουρά της ντροπής για να πληρώσει…
Λάμπρος Σταυρόπουλος
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
