Διαβάζοντας το διάγγελμα του Πρωθυπουργού

Γράφει ο Σπαρτιάτης 

Τρεις μόλις ημέρες πριν το Δεκαπενταύγουστο ο πρωθυπουργός απευθύνθηκε με διάγγελμα στον ελληνικό λαό για την ένταση στη σχέση μας με την Τουρκία και τη συνολική κατάσταση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. 

Ο φανερός στόχος του διαγγέλματος ήταν ξεκάθαρος. Να τονιστεί η μεγάλη σημασία που είχαν για την περιοχή οι συμφωνίες οριοθέτησης με την Ιταλία και την Αίγυπτο, και να καταγγελθεί ανοικτά δια στόματος του ίδιου του Πρωθυπουργού η αντίδραση της Τουρκίας. Τονίστηκε πολλαπλώς και καθ’ όλη τη διάρκεια του μηνύματος ότι η Ελλάδα συμπεριφέρεται σύννομα και έχει το δίκιο με το μέρος της, και για αυτό δεν φοβάται το διάλογο. 

Το ερώτημα είναι ποιος ήταν ο αληθινός αποδέκτης αυτού του διαγγέλματος και για ποιο λόγο έγινε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Θα μπορούσε φυσικά και να ήταν απλά ενημερωτικό και να απευθύνεται στον ελληνικό λαό, κάτι τέτοιο όμως δεν συνηθίζεται, ειδικά μεσούσης της κρίσεως. Τα μηνύματα αυτά συνήθως υποβάλλονται είτε στην αρχή της κρίσης είτε όταν η κατάληξη αυτής έχει ήδη φανεί. Όταν ακούγονται μεσούσης αυτής μπορεί ο αποδέκτης να είναι διαφορετικός και ο σκοπός του μηνύματος να μην είναι ενημερωτικός. 

Θα μπορούσε αληθινός αποδέκτης του διαγγέλματος να είναι η Τουρκία, και να είναι μια συγκαλυμμένη πρόταση διαλόγου. 

Θα μπορούσε να απευθύνεται στην Αίγυπτο και το Ισραήλ ζητώντας πιο ενεργή στήριξη, για αυτό και τόνιζε ότι οι αντιδράσεις της Τουρκίας στρέφεται και κατά των δικών τους συμφερόντων. 

Θα μπορούσε να απευθύνεται και σε σύμμαχο χώρα, ενδεχομένως τις ΗΠΑ ή τη Γερμανία, και να ζητά τη μεσολάβησή τους. Για αυτό και τόνιζε τον κίνδυνο ατυχήματος. 

Θα μπορούσε και να απευθύνεται σε τρίτο παράγοντα, που έχει ήδη μεσολαβήσει, και να έγινε στα πλαίσια μιας προσπάθειας να πέσουν οι τόνοι. 

Δεν μπορούμε φυσικά να ξέρουμε τη δεδομένη στιγμή ποιες είναι οι προθέσεις του Πρωθυπουργού. Ενδεχομένως να αποκαλυφθούν εκ του αποτελέσματος τις επόμενες μέρες. Το μείζον είναι ότι η κρίση φέρεται να εκφεύγει πλέον της αρμοδιότητας της στρατιωτικής, αν όχι και της διπλωματικής ηγεσίας, και γίνεται πολιτικό. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι η κατάσταση στην περιοχή έχει παγιωθεί, θα μεταβληθεί μόνο αν υπάρξει κάποια ευρύτερη αλλαγή στη συνολική κατάσταση και πλέον αναμένουμε την επόμενη κίνηση στη σκακιέρα. 

Εδώ έγκειται και το πιο ενδιαφέρον κατ εμέ σημείο του διαγγέλματος. Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε ρητά και ξεκάθαρα σε ενδεχόμενη προσφυγή σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο χωρών, οριοθετώντας ταυτόχρονα την ενδεχόμενη προσφυγή αποκλειστικά στο συγκεκριμένο ζήτημα, που είναι και η μόνη διαφορά που αναγνωρίζει η Ελλάδα. Δεν αποτελεί μία κρυφή θέση του Πρωθυπουργού ούτε κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις πάγιες ελληνικές θέσεις. Από όσο θυμάμαι ωστόσο ποτέ άλλοτε δεν έχει ειπωθεί τόσο ρητά και σε τέτοιες συνθήκες, με διάγγελμα που απευθύνεται στο λαό και στο εξωτερικό. 

Θα μπορούσε να είναι μία απλή κίνηση τακτικής δεδομένου ότι με τον τρόπο που οριοθετήθηκε από τον Πρωθυπουργό οι πιθανότητες να δεχθεί η Τουρκία την προσφυγή είναι ελάχιστες. Θα μπορούσε όμως και η πρόταση να είναι γνήσια και είτε να αναμένεται η απάντηση της Τουρκίας είτε αυτή να έχει ήδη ατύπως δοθεί. Αν τις επόμενες ημέρες δούμε αποκλιμάκωση, νομίζω ότι το δεύτερο σενάριο είναι σχεδόν βέβαιο. 

Σε κάθε περίπτωση μετά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού το μπαλάκι είναι στην Τουρκία και στους συμμάχους μας. Από την αντίδραση αυτών θα φανεί αν ο Μητσοτάκης έκανε απλά την πρώτη κίνηση μιας συμφωνημένης σειράς ενεργειών ή αν προσπάθησε να τονίσει την κρισιμότητα της κατάστασης και να θέσει τους πάντες προ των ευθυνών τους.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.