Απ’ την ιδεοληπτική λαφυραγωγία των αξιών στον εθνομηδενισμό των αναξίων…
Γράφει η ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου)
Την 45ετία της Μεταπολίτευσης την περάσαμε εμείς οι Έλληνες, με ποικίλα σκαμπανεβάσματα αναθεωρητισμού των παραδοσιακών δεδομένων μας, στην προσπάθειά μας να προσαρμοστούμε στα ευρωπαϊκά. Κι αυτή η προσαρμογή ήταν προβληματική, γιατί υπαγορευόταν απ’ την ξενομανία, τον μιμητισμό μας, που έδινε σημασία στο περιτύλιγμα και όχι στην ουσία των πραγμάτων και των προσδοκιών μας.
Έτσι ζήσαμε τα περισσότερα χρόνια βομβαρδισμένοι κυριολεκτικά από εικόνες υλικής ευδαιμονίας και ευμάρειας, που μπολιάστηκαν στο εθνικό μας υποσυνείδητο ως αναπτυξιακά κεκτημένα, ενώ ήταν απλά δανεικά.
Μέχρι να πέσει στα κεφάλια μας, ως κεραυνός εν αιθρία, η αναγγελία της χρεοκοπίας μας δια στόματος Γιώργου Παπανδρέου με φυσικό ντεκόρ το Καστελόριζο πίσω του, ζούσαμε στην εικονική πραγματικότητα της ευημερούσας Ελλάδας που έτρωγε το ”παντεσπάνι” του Ανδρέα της ”αλλαγής”.
Ήταν ο λόγος ο δημαγωγικός που μας είχε αποκοιμίσει και μας έκανε να κωφεύουμε στις εκκλήσεις και προειδοποιήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για τον υπέρογκο δανεισμό της χώρας μας, τη στιγμή που χιλιάδες ”πρασινοφρουροί” καταλάμβαναν αναξιοκρατικά θέσεις του δημοσίου;
Ήταν η απροθυμία μας να δούμε τη διαφθορά που πηγαινοερχόταν αμέριμνη μπροστά μας, γιατί μας κρατούσε αποκοιμισμένους η ευζωία των επίπλαστων – όπως αποδείχθηκε – παχιών αγελάδων της Οικονομίας μας;
Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι απ’ τα δύο συνέβη. Αυτό που ξέρω όμως μετά βεβαιότητος είναι πως είχαμε επιδοθεί, ατομικά και κοινωνικά, σ’ έναν αγώνα αέναο επίδειξης πλουτισμού και καταπίναμε αμάσητα τα πολλαπλά δείγματα διαφθοράς του δημόσιου βίου, μαζί με τα βαρύγδουπα συνθήματα που ακούγαμε.
Συνθήματα που μιλούσαν για ”πολιτική ορθότητα”, ”εκπαιδευτική μεταρρύθμιση”, ”διαπολιτισμική εκπαίδευση”, ”ατομικά δικαιώματα”, ”ανοχή στη διαφορετικότητα” και ”προσωπικά δεδομένα”…
Συνθήματα που αποδείχθηκαν στη συνέχεια παγιδευτικά, ψεύτικα, κενού περιεχομένου, γιατί μας ξεγελούσαν κανονικά. Έτσι που να νομίζουμε ότι ζούσαμε σε μια πλέρια δημοκρατία, ενώ αυτή είχε μετατραπεί σε δημοκρατία-κουτοκρατία, όπου επέπλεαν οι αετονύχηδες, οι φελλοί, οι επιτήδειοι, οι ”αυλικοί”, οι ανίκανοι και οι αμαθείς του κομματικού κράτους.
Επέπλεαν οι ”πολιτικοί γενίτσαροι”, οι πανούργοι πολιτικοί και οι ψεύτες, οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί, που φαλκίδευαν συστηματικά το πολίτευμα διαπλεκόμενοι με την Τέταρτη εξουσία και τους πολίτες-ψηφοφόρους τους, με τους οποίους επικοινωνούσαν πελατειακά και συναλλακτικά.
Με τέτοια σκάρτα υλικά οικοδομήσαμε τη σύγχρονη δημοκρατία, που ήταν ουσιαστικά φαυλοκρατία, δομημένη πάνω στο ρουσφέτι, την αναξιοκρατία και την πυγμή του ισχυρού επί του ανίσχυρου, άρα στην αδικία, η οποία δικαίωσε τους μέτριους και περιθωριοποίησε τους άριστους, χωρίς ν’ ακουστεί ούτε μια λέξη συγγνώμης…
Έτσι, μετά την ”αλλαγή” του Ανδρέα, άρχισε να μεταλλάσσεται κι ο χαρακτήρας των Ελλήνων, ο κώδικας της τιμής και της συνείδησής τους. Η ήρα έπνιξε το στάρι της πνευματικής καλλιέργειας. Η γλώσσα αποπνευματικοποιήθηκε ∙ αφυδατώθηκε η ανθρωπιά μας και διαλύθηκε μεθοδικά και συστηματικά η Παιδεία μας.
Υποτιμήθηκαν και εξευτελίστηκαν οι θεσμοί και οι πυλώνες της πίστης και της πατρίδας μας ∙ εγκαταλείφθηκαν οι αξίες απ’ τους απαίδευτους Έλληνες της ήσσονος προσπάθειας, που έπαψαν να διεκδικούν θέσεις εργασίας με την αξία τους κι έψαχναν ”μέσον” για να μπουν στο δημόσιο…
Με τον τρόπο αυτό μεγάλωσαν δύο και τρεις γενιές σύγχρονων Ελλήνων σε μια χυδαιοποιημένη καθημερινότητα όπου η χοάνη της τεχνολογίας περιθωριοποιούσε τις ιδέες και τα οράματά τους.
Έτσι φτάσαμε να ζούμε σε μια καταλυμένη από αναρχικούς μέχρι πρότινος δημοκρατία, όπου η πίστη λοιδωρείτο κι οι έννοιες του έθνους, της πατρίδας και της φιλοπατρίας είχαν πεταχτεί από το παράθυρο, ενώ οι αξίες λαφυραγωγήθηκαν δικαιο…κομματικά, για για να απαξιωθούν και αυτές στη συνέχεια παραχωρώντας τη θέση τους στον εθνομηδενισμό των αναξίων…
Μια από τις συνέπειες του μεταπολιτευτικού αυτού κατήφορου ήταν η αναρρίχηση στην εξουσία της κυβέρνησης των εθνομηδενιστών της Αριστεράς την τελευταία περίοδο της οικονομικής κρίσης και των επαχθών μνημονίων.
Μιας Αριστεράς που τύποις λέγεται ”Ευρωπαϊκή”, αφού – σε αντίθεση με αυτήν της Ευρώπης – παραμένει μονολιθική, ιδεοληπτική, αυτοαναφορική και καχεκτική χωρίς τις πράσινες βακτηρίες της. Κι αυτό αποδείχθηκε στην πράξη.
Η ”Κυβερνώσα Αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλο τον διθυραμβικό κουρνιαχτό που ξεσήκωσε με τον ερχομό της, έσυρε πολιτικά και πολιτιστικά την Ελλάδα στου κακού τη σκάλα, αφού ξεπέρασε τον πολιτιστικό σχετικισμό*και αντιμετώπισε με ιδεολογική εμπάθεια τα εθνικά και θρησκευτικά ήθη και έθιμα των Ελλήνων.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν να δούμε, στο πρόσφατο παρελθόν, να παρελαύνουν σε Φεστιβάλ ομοφυλοφίλων υπουργοί της κυβέρνησής της που αρνούνταν μετά βδελυγμίας να παραστούν σε εθνικές παρελάσεις, λόγω των εθνομηδενιστικών τους αντιλήψεων…
Η ίδια κυβέρνηση λαφυραγώγησε τις αξίες κατά το δοκούν προσαρμόζοντάς τες στην ιδεολογία του ”αριστερού καπιταλισμού”, της ιστορικής αμνησίας και… αφασίας. Συν τοις άλλοις, αναβάθμισε την αξία της ημιμάθειας και κυνήγησε ως Ιαβέρης την αριστεία.
Διακρίθηκε για τον λεκτικό πληθωρισμό της, όταν ήταν να ενοχοποιήσει και να καταδικάσει συκοφαντικά όποιον διαφωνούσε μαζί της. Συμπεριφέρθηκε στην Παιδεία ως λαφυραγωγική λαίλαπα, που παρέπεμπε σε καθεστώς φασισμού, στην προσπάθειά της να περάσει τις ιδεοληψίες της περί πατρίδας, θρησκείας και έθνους.
Το χειρότερο όλων όμως ήταν – ως προς την Εσωτερική της πολιτική – ότι, παρασυρμένη απ’ τα ιδεοληπτικά της αφηγήματα, ισοπέδωσε φορολογικά την μεσαία τάξη της χώρας και, θεωρώντας τους μαθητές ”tabula rasa”. επιχείρησε να περάσει την προπαγάνδα της στα σχολεία.
Επιπλέον, στο όνομα του προλεταριάτου, η ”Κυβερνώσα Αριστερά” επιδόθηκε σε διχαστική προπαγάνδα και επιχείρησε να ενσπείρει στην ελληνική κοινωνία το ταξικό μίσος της, το οποίο επισφράγισε με την εμφυλιοπολεμική ιαχή του αρχηγού της (”Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”), για να φτάσει προεκλογικά στο… απόγειο της πολιτικής σκευωρίας εμπλέκοντας στο υπαρκτό ιατρικό σκάνδαλο της Novartis τους πολιτικούς αντιπάλους της, με σκοπό να τους εκτοπίσει και να μείνει περαιτέρω στην εξουσία.
Την ίδια στιγμή στην Εξωτερική πολιτική παρέδιδε πρώτη μαθήματα εθνικής μειοδοσίας υπογράφοντας την επαίσχυντη ”συμφωνία των Πρεσπών” κατά παραγγελία των ξένων προστατών τους, θιασωτών της αλυτρωτικής προπαγάνδας που παραχαράσσει εσκεμμένα την ιστορία της Μακεδονίας μας, με στόχο την αυτονομία της, την απόσχισή της δηλαδή απ’ τον εθνικό μας κορμό…
Με τέτοια παραδείγματα προς αποφυγή φτάσαμε στο σημείο να παίζουμε μια πενταετία σχεδόν το ρόλο του θεατή σε αρχαία ελληνική τραγωδία βλέποντας τους λαφυραγωγούς εθνομηδενιστές που μας κυβερνούσαν να καταπατούν από θέσεις εξουσίας τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας και να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς, ερήμην της ελληνικής κοινωνίας…
*”Ως πολιτισμικό σχετικισμό, σε αντιπαράθεση με την έννοια του εθνοκεντρισμού, είναι δυνατόν να θεωρήσουμε την ιδέα πως κάθε πολιτισμός ή έθνος πρέπει να κρίνεται με βάση τις δικές του αξίες και πρότυπα συμπεριφοράς και όχι βάσει των αξιών ή των προτύπων συμπεριφοράς ενός άλλου πολιτισμού ή έθνους.”(wikipedia)
