Αντικατοπτρισμός ή ομαδική φρεναπάτη;

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος,

Μετά την επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελάριου στη χώρα μας, δε θα ήθελα να μπω στη διαδικασία σχολιασμού των δηλώσεων της. Σαφώς διαφωνώ, αλλά η κ. καγκελάριος, όπως άλλωστε και ο κάθε άλλος ηγέτης έπραξε ως όφειλε και προασπίστηκε και προώθησε πρωτίστως τα συμφέροντα της χώρας της.

Δε θα μείνω όμως ούτε στις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες κυβιστήσεις του Τσίπρα, των άλλων εκπροσώπων της ελληνικής κυβέρνησης και στελεχών του κυβερνώντος σχηματισμού κομμάτων, οι οποίες ξεπερνάνε τα εσκαμμένα και πλήττουν τα μαλα το θεσμό της δημοκρατίας, αλλά και εικόνα και αξιοπιστία της χώρας εντός και εκτός των συνόρων της, παρουσιάζοντας εικόνα περιπλανώμενου θιάσου.

Εκεί που τείνει να μας πάει ο Τσίπρας, δε θα σταθώ καν στο γραφικό και μηδενιστικό «όλοι το ίδιο είναι ή κάνανε». Με ξεπερνούσε και μετά τον Τσίπρα ακόμα περισσότερο ξεπερνά. Βιώσαμε και βιώνουμε τα χειρότερα. Πιστέψτε με όμως υπάρχουν και πολύ χειρότερα! Και έτσι όπως πάμε δεν απέχουμε και πάρα πολύ από εκεί…

Και αυτό γιατί δυστυχώς, υπάρχει κάτι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ή έστω υπολογίσει όσους, συνεχίζοντας να στηρίζουν την κυβέρνηση αυτή, έχει θολώσει ο αντικατοπτρισμός ή η ομαδική φρεναπάτη. Συμπαθάτε με αλλά θα το γράψω πολύ ωμά, χρησιμοποιώντας ένα δραματικό ιστορικό παράδειγμα για να μπορέσουν να το συνειδητοποιήσουν όλοι.

Στο καθεστώς – «Πολιτιστική Επανάσταση» κατά τον Μάο – του Μάο – οι μαοϊκοί είναι επίσημα μια από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στη χώρα μας ξέρετε – στην Κίνα το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε το μονοπώλιο της πώλησης της παραγωγής, με συνέπεια τη βαριά φορολόγηση των αγροτών. Οι προσπάθειες εκβιομηχάνισης οδήγησαν το 1958 στο περίφημο «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός». Ο Μάο ανακοίνωσε ότι η παραγωγή χάλυβα θα διπλασιαζόταν μέσα σε ένα χρόνο. Χωρίς να διαθέτει η χώρα του την τεχνολογία και υποδομές πως θα γινόταν όμως αυτό; Απλό για έναν κομμουνιστή… Χάρη στις μικρές κάμινους στις αυλές των σπιτιών! Ισχυρίστηκε μάλιστα, ότι, μέσα στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, η παραγωγή χάλυβα της Κίνας θα έφτανε στο ίδιο επίπεδο με εκείνη της Βρετανίας!

Προκειμένου, λοιπόν, να καλυφθούν οι προδιαγραφές του πλάνου, οι Κινέζοι υποχρεώθηκαν να λιώνουν τα μαγειρικά τους σκεύη, ακόμα και τα γεωργικά τους εργαλεία. Αντί να καλλιεργούν τα χωράφια, οι αγρότες παρασκεύαζαν χάλυβα, καταστρέφοντας τα άροτρα τους και, κατ’ επέκταση, τη μελλοντική δυνατότητα τους να διατρέφουν τους εαυτούς τους και τη χώρα. Όλα όμως καλά, καθώς οι διευθυντές των εργοστασίων και στελέχη του κόμματος συνήθως έλεγαν ψέματα για την παραγωγή προκαλώντας χάος τελικά. Από το 1961 η πείνα επέστρεψε στην Κίνα. Οι απελπισμένοι αγρότες εγκατέλειψαν τα χωριά τους και ένοπλες εξεγέρσεις ξέσπασαν σε τουλάχιστον δύο επαρχίες. Μέχρι και ο κανιβαλισμός διαδόθηκε σε τρομακτικό σημείο εκείνη την περίοδο.

Μέτα από όλα αυτά, το αποτέλεσμα ήταν ένας καταστροφικός λιμός. Παρόλα αυτά οι Κινέζοι γνώριζαν την ύπαρξη του μεγάλου λιμού, όχι όμως και την έκτασή του ή τα αίτια του. Η επίσημη θέση ήταν ότι επρόκειτο για μια φυσική καταστροφή, στην οποία συνέβαλε η ανάγκη αποπληρωμής του χρέους απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.

Για να μην τα πολυλογούμε, το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» συνέβαλε στον θάνατο είκοσι έως σαράντα εκατομμυρίων ανθρώπων. Δε γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό, διότι στην Κίνα του Μάο δεν καταγράφονταν στατιστικά στοιχεία και έτσι δεν είναι εφικτή η τεκμηρίωση των ωμοτήτων. Σε κάθε περίπτωση το κατά κεφαλήν εισόδημα μειώθηκε κατά 25%. Εκτιμάται ότι τελικά το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» πήγε την Κίνα δέκα χρόνια πίσω.

Η Ελλάδα μετά από εννέα έτη οικονομικής κρίσης, τεσσάρων σχεδόν εκ των οποίων με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που υπήρξαν άκρως καταστροφικά, δεδομένου ότι ενώ είχε μπει σε μια τροχιά ανάπτυξης, τελικά την πήγαν πολλά χρόνια πίσω, χωρίς επενδύσεις, με αδύναμες τράπεζες, το ίδιο ή και περισσότερο αποδυναμωμένο εργατικό και στελεχιακό δυναμικό, αυξανόμενο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και με επιχειρήσεις με απαξιωμένο κεφαλαιουχικό εξοπλισμό, έχει καταστεί τριτοκοσμική χώρα, στηριζόμενη σε πολύ βαριά φορολόγηση και επιδόματα πείνας. Και ερωτάται εύλογα κανείς… Ποιες πραγματικά είναι οι πιθανότητες με τη σημερινή πολιτική, κυβέρνηση και διακυβέρνηση η χώρα αυτή να καταλήξει σε μεγάλο άλμα, όπως διακηρύττει ο Τσίπρας, και όχι σε μεγάλο λιμό; Σε μια κυβέρνηση κυβιστήσεων πόσο πραγματικά απέχει το ένα από το άλλο;

Ο Μάο πάντως είχε την απάντηση και σε αυτό. Απάντησε σε όσους ανησυχούσαν για την έκβαση της βίας και λιμών, με αφορμή την «Πολιτιστική Επανάσταση» και «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός», λέγοντας: «Ο Χίτλερ ήταν πολύ πιο σκληρός. Όσο πιο σκληρός είναι κανείς, τόσο το καλύτερο. Όσο περισσότερους σκοτώνεις, τόσο περισσότερο επαναστάτης είσαι».