Άντε, και καλή τύχη μάγκες…
Γράφει ο Ρίζος – Θεόδωρος Χαδούλης, Φοιτητής Φυσικού
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, από τότε που έφυγε από κοντά μας ο πρίγκηπας του ελληνικού rock ‘n’ roll. Τα τραγούδια του όμως άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου, νίκησαν τη λήθη. Mερικά απ’ αυτά μάλιστα, κέρδισαν με τον καιρό ακόμα και ακροατήρια εντελώς ξένα στην περιθωριακή/αμφιλεγόμενη κουλτούρα του τραγουδοποιού. Όλοι, για παράδειγμα, έχουμε κάποιο φίλο που παρότι φανατικός οπαδός της δημοφιλούς δημώδους/ελαφρολαϊκής μουσικής καμιά φορά σιγοτραγουδάει το “Να μ’ αγαπάς”.
Φυσικά, σε αντίθεση με ό,τι πολλοί νομίζουν, ο Παύλος Σιδηρόπουλος δεν τραγούδησε μόνο για την αγάπη και τη μοναξιά στο πεζοδρόμιο. Στην Ελλάδα των πρώτων, άγριων χρόνων της μεταπολίτευσης, δε νοούνταν καλλιτεχνική δημιουργία χωρίς το μπόλι των αρρωστημένων ιδεολογημάτων των ηττημένων του εμφυλίου. Μοιραίο θύμα αυτού του κανόνα και ο “απροσάρμοστος” του ελληνικού ροκ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το τραγούδι με τίτλο “Άντε, και καλή τύχη μάγκες” που περιγράφει ένα ριφιφί σε τραπεζικό υποκατάστημα, από τη σκοπιά του ιδίου.
Στους στίχους του τραγουδιού αποκρυσταλλώνεται μια ολόκληρη ιδεολογία. Ο μπάτσος (όχι αστυνομικός!) είναι το κορόιδο που για τρεις κι εξήντα σκοτώθηκε προστατεύοντας τον ταξικό του εχθρό. Ο δε υπάλληλος της τράπεζας, αφού το καλοσκέφτεται μερικά δευτερόλεπτα, γεμίζει τις τσάντες των ληστών ελαφρά την καρδία και κατά βάθος φαίνεται πως τους θαυμάζει και λίγο που κάνουν κάτι που αυτός δε θα τολμούσε ποτέ. Αυτήν ακριβώς την ιδεολογία, κάποιοι την εξέθρεψαν μεθοδικά όλα αυτά τα χρόνια, όχι όμως χάριν της τέχνης μα για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους ύπαρξη και για να εξασφαλίσουν πολιτικό/ηθικό άλλοθι για τις ποινικά κολάσιμες πράξεις τους. Αναφέρομαι σε αυτούς που επιμένουν να βαφτίζουν απαλλοτροίωση την κλοπή, ένοπλο αγώνα τις δολοφονίες αξιωματούχων, παράπλευρες απώλειες τις δολοφονίες πολιτών (π.χ. Θάνος Αξαρλιάν) και αναδιανομή πλούτου τις ληστείες τραπεζών (π.χ. Παλαιοκώστας). Σε αυτούς, που με όχημα/πρόσχημα τους στίχους του Παύλου (και άλλων!), τα ‘βαλαν με την αστική μας δημοκρατία και με την κοινωνία ολάκερη.
Ένας από αυτούς, είναι πιθανότατα και ο 25χρονος δράστης της ένοπλης απόπειρας ληστείας σε υπαλλήλους χρηματαποστολής εντός του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Προς αυτή την κατεύθυνση τουλάχιστον συνηγορεί το γεγονός ότι ο αδελφός του έχει ήδη καταδικαστεί για τις ένοπλες ληστείες στο Βελβεντό Κοζάνης και στον Πυργετό Λάρισας με συμμετοχή στη “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς”. Αξίζει να σημειωθεί πως ο πατέρας του λεγάμενου είναι συνδικαλιστής της ΠΟΕ-ΟΤΑ και υπ. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ενώ η μητέρα του επίσης υπ. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και υπάλληλος του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή (υπεύθυνη τεκμηρίωσης της κοινοβουλευτικής ομάδας).
Αυτό δεν είναι οικογένεια, αλλά εγκληματική οργάνωση θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος κακεντρεχής. Προσωπικά, δε θα ενδώσω σε τέτοιου είδους λεκτικές υπερβολές. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω όμως πως δεν είναι η πρώτη φορά που γόνοι πρωτοκλασσάτων συριζαίων συλλαμβάνονται για συναφείς έκνομες ενέργειες. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν όλα αυτά τα περιστατικά έχουν να κάνουν (και) με τις ιδεολογικές αποσκευές που κληροδοτούν οι σκληροπυρηνικοί συριζαίοι στους βιολογικούς απογόνους τους.
Με άλλα λόγια… Αν υπάρχουν ακόμα νέοι που δρουν υπό την ναρκωτική επήρεια των ιδεών εκείνων που όπλισαν και τα χέρια των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη, μήπως να αναζητήσουμε τον dealer στις παρυφές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς; Δηλαδή στις πολιτικές καταβολές του κυβερνώντος κόμματος, που ακόμα δε λέει να αποκηρύξει; Δεν ξέρω, είναι κομματάκι “δύσκολο” να αποφανθώ. Το αφήνω στην κρίση σας. Πάντως ο Παύλος το ‘χε πει: “Πρέζα δεν είναι μόνο η ηρωίνη. Απλά η ηρωίνη σκοτώνει.”
