Αναρχία και Φασισμός: Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος…
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας
”Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία”, λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος σ’ ένα τραγούδι. Μόνο που εγώ διαπιστώνω χρόνο με το χρόνο το δίκαιο του στίχου του Μανώλη Ρασούλη, ότι ”όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν”, τουλάχιστον στην περίπτωση της αναρχίας. Της αναρχίας που για τους θιασώτες της, ως θεώρηση και ως πράξη, είναι ταυτισμένη με την νεωτερικότητα και για τους επικριτές της είναι ξεπερασμένη…
Την πολυμορφική παρουσία της στην Ελλάδα ακούω να την αποδίδουν πολλοί στην οικονομική κρίση, όμως η βασική αιτία της (η αρνητική μετάλλαξη της κοινωνίας μας) προϋπήρχε αυτής και εκκολαπτόταν σαν το αυγό του φιδιού (τον φασισμό) στους κόλπους της.
Η κοινή μήτρα της αναρχίας με τον φασισμό (ο οποίος φαίνεται να την ολοκληρώνει) ήταν εμφανής ανέκαθεν και γι’ αυτό πέρασε σε ποικίλες μορφές Τέχνης. Από τα έργα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ που μιλούσαν για τη διεφθαρμένη αριστοκρατία, ως το ” Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα”, την ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι, όπου ακούγεται ένας απ’ τους χαρακτήρες του έργου να λέει: ”Εμείς οι φασίστες είμαστε πραγματικοί αναρχικοί, γιατί κάνουμε ό,τι γουστάρουμε…”
Το έδαφος που γονιμοποίησε την αναρχία των καιρών μας είναι γνωστό: η εθνική και ηθική παρακμή της πατρίδας μας, η αποδυνάμωση της πίστης μας στις αξίες και η παθητική στάση μας απέναντι στα διαλυτικά φαινόμενα του κοινωνικού ιστού.
Ένα απ’ αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα είναι η κοινωνική αυθαιρεσία, που ωθεί κάποιους ανθρώπους – στο όνομα της ιδεολογίας τους – να χάσουν τις αναστολές τους και να ερμηνεύουν τον αριστερό ή ακροδεξιό ”καθωσπρεπισμό” ως συμμετοχή στις αγέλες ”συλλογικότητας”, που αντρώθηκαν με αρχές ”εισβολέων”…
Σ’ ένα απόκομμα εφημερίδας του 2018 διαβάζω περίλυπη:
”Μπούκαρε στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών ομάδα 50 φοιτητών…, και εγκλώβισε επί ώρες 30 πανεπιστημιακούς καθηγητές που συνεδρίαζαν. Κυρίαρχο αίτημα των εισβολέων ήταν να… επανεξετασθεί η απόφαση της Συγκλήτου, με την οποία ζητήθηκε από τον ”Ρουβίκωνα” να εγκαταλείψει το ”γραφείο” του στη Φιλοσοφική Σχολή…”
Οι αιτιάσεις των αριστεριστών συνοψίστηκαν, τελικά, στην εξής μία: ”Εδώ φέρατε τον Μητσοτάκη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και δε θα έρθει ο ”Ρουβίκωνας”; Η απάντηση-παρέμβαση του τότε κυβερνητικού βουλευτή Γιώργου Κυρίτση υπέρ των αναρχικών του ”Ρουβίκωνα”, ήταν αναμενόμενη: ”… Είναι καλύτερα τα θέματα αυτά της ακαδημαϊκής κοινότητας, να τα αφήνουμε στη ακαδημαϊκή κοινότητα…”
Ένας άξιος εκπρόσωπος της Αριστεράς, συνεπής στις ελευθεριότητες που πρέπει να παρέχει στους αναρχικούς μια ”χαλαρή” δημοκρατία στα μέτρα τους: θεσμοθέτηση του γενικού μπάχαλου, ποινικοποίηση της αριστείας, κατάργηση των εξετάσεων, μείωση των ωρών διδασκαλίας, κατάργηση της αξιολόγησης, απουσία σεβασμού των φοιτητών προς τους καθηγητές τους, στέγαση ”γραφείων” μπαχαλάκηδων, αναρχικών, τρομοκρατών, ναρκεμπόρων, ”μικροπωλητών” και άλλων παραβατικών στα πανεπιστημιακά ιδρύματα…
Έτσι, προφανώς – κατά τους ”προοδευτικούς” της Αριστεράς – γίνεται ακόμα πιο… ρωμαλέο το φοιτητικό Κίνημα… Μόνο που, για να φτάσει αυτό να γίνει ρωμαλέο, έβαλε και η Δεξιά το χεράκι της με την αναποφασιστικότητα, την παρελκυστική πολιτική και την αναβλητικότητα στη λήψη αποφάσεων για την παιδεία των κυβερνήσεών της.
Πέρα από τα προσχήματα και τις ευφάνταστες δικαιολογίες, το βαθύτερο αίτιο αυτής της συμπεριφοράς της φιλελεύθερης παράταξης ήταν το κόμπλεξ που ένιωθε πάντα απέναντι στην Αριστερά και τα παραμύθια της περί ηθικού πλεονεκτήματος και ”προοδευτικού” πνεύματος, το οποίο επέτεινε σήμερα την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και δη της τριτοβάθμιας.
Αυτή η απαξίωση όμως πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Το πρώτο βήμα (η κατάργηση με νόμο του πανεπιστημιακού ασύλου) έγινε, ήδη, με επιτυχία από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, κόβοντας κάθε δυνατότητα προστασίας της ανομίας. Τώρα μένει και η συνέχεια για την εκπαιδευτική εξυγίανση.
Άκρως ενθαρρυντική και άξια συγχαρητηρίων είναι επίσης η απόφαση του υπουργείου Παιδείας για επαναφορά του Παύλου Μελά στα βιβλία απ’ την επόμενη σχολική χρονιά και της Γενοκτονίας των Ποντίων στην εξεταστέα-διδακτέα ύλη της Γ’ Λυκείου, απ’ την οποία την είχε αφαιρέσει πολύ κακώς η προηγούμενη κυβέρνηση.
Ωστόσο πρέπει ακόμα να γίνουν πολλά. Η εικόνα των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών είναι ενδεικτικό αποτύπωμα της εκθεμελίωσης της παιδείας, αφού έγιναν φοιτητές καθηγητικών σχολών νέοι που έγραψαν κάτω απ’ τη βάση (μόλις 4,7) συγκεντρώνοντας κάτω από 10.000 μόρια (9.700 οι φιλόλογοι και 7.500 οι μαθηματικοί…).
Όσο ισχύουν αυτά τα ”παράδοξα” που γελοιοποιούν την παιδεία και υποβαθμίζουν την εκπαίδευση στην Ελλάδα, δε θα πάμε μπροστά, αλλά πίσω, αφού οι ημιμαθείς καθηγητές θα βγάζουν ”κούτσουρα” μαθητές, που θα γίνουν μεθαύριο άριστο υλικό της μάζας των αποχαυνωμένων και αυταπατημένων ψηφοφόρων.
Κι αυτοί, με τη σειρά τους, θα γίνονται εύκολα ”θύματα” των λαϊκιστών και δημαγωγών πολιτικών, ως του σημείου να τους χειροκροτούν κι όταν ακόμα τους ακούν να διχάζουν τον κόσμο με το εμφυλιοπολεμικό σύνθημα ”Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”
Αν δεν εξαλείψουμε όλα αυτά, θα μετατραπεί γρήγορα η Δημοκρατία μας σε Δημοκρατία-κουτοκρατία, όπου ανθεί και βλασταίνει ο αναρχισμός και ο φασισμός. Το ”πάντρεμα” αυτών των δύο γέννησε, άλλωστε, το ”άβατο” των Εξαρχείων και θέριεψε τον χουλιγκανισμό (”κοινωνικό φασισμό”) και τη βία στα γήπεδα, την ιδεολογία της αυθαιρεσίας και του τραμπουκισμού, που βολεύει θαυμάσια τους κομφορμιστές της εποχής μας…
Η αντιμετώπιση απ’ την πολιτεία των διαλυτικών αυτών φαινομένων πρέπει να είναι άμεση κι αποφασιστική. Τέτοια που να βγάλει την ελληνική κοινωνία απ’ την πολύχρονη απάθειά της, ώστε να υψώσει τείχη αντίστασης απέναντι στον οδοστρωτήρα του πιο επικίνδυνου διδύμου για τη Δημοκρατία μας: της αναρχίας και του φασισμού.
Ο μιθριδατισμός των πολλών απέναντι στον τυρρανικό παρεμβατισμό των ολίγων πρέπει να τελειώσει το γρηγορότερο, όπως και η κλιμάκωση – απ’ τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ – της αναρχικής πρακτικής που παίρνει ενίοτε χαρακτηριστικά επαναστατικής αστικής βίας.
Η ανοχή μας στον αναρχισμό και τον φασισμό (που έχει υποστείλει προς το παρόν τη σημαία του μετά την εκλογική συντριβή της ΧΑ) πέρασε ήδη σε πολλά τμήματα της κοινωνίας μας την νοοτροπία της αγέλης των λύκων, όπου ο αδύναμος κατασπαράσσεται απ’ τον πιο δυνατό.
Κι αυτό είναι άκρως ανησυχητικό, γιατί απειλεί να μετατρέψει τις μεγαλουπόλεις – και ειδικά την Αθήνα – σε ζούγκλα ανομίας και παραβατικότητας, όπου θα γίνουν καθημερινότητα πλέον του πολίτη οι καταδρομικές επιθέσεις του ”Ρουβίκωνα” και των κουκουλοφόρων.
Το τσουνάμι αγρίων αναρχοφασιστών, που μετέτρεπε – με επίταση την τετραετία ΣΥΡΙΖΑ – την Αθήνα σε πόλη-φάντασμα ανατρέποντας άρδην τη ζωή των κατοίκων του Κέντρου θα πρέπει να αντιμετωπισθεί αποφασιστικά από την έννομη τάξη της χώρας, ώστε να πάψει να κάνει αυτό που έκανε πάντα: να ρημάζει και να πυρπολεί ό,τι βρίσκει μπροστά του μετατρέποντας σε στάχτη κι αποκαΐδια τη δημόσια και ιδιωτική ιδιοκτησία που θα βρεθεί ατυχώς στο δρόμο του…
”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου)
