Άδειο καρότσι

Γράφει ο Φώτης Κραλίδης, Φοιτητής Νομικής

Βρέθηκα τυχαία στην Αθήνα. Στην καρδιά του καλοκαιριού. Σε μια κατάσταση που τεστάρει γερά τα νεύρα σου, ειδικά αν δεν έχεις συνηθίσει στους ρυθμούς της τερατούπολης. Ζέστη, αφόρητη υγρασία, ανθρώπινα κύματα να σκάνε από το πουθενά, άπειροι ήχοι, φωνές, περίεργες φάτσες, ένταση και εγώ με την βαλίτσα στο χέρι να προσπαθώ να προσανατολιστώ και να καταλάβω που βρίσκομαι. Κάπου στον Πειραιά.

Σε μια πόλη και σε ένα περιβάλλον που δεν μπορείς να είσαι αφηρημένος , παρατήρησα μια εικόνα που μου κίνησε το ενδιαφέρον, τράβηξε προς στιγμήν την προσοχή μου, χώθηκε βίαια στις σκέψεις μου και την οποία θα ήθελα να μοιραστώ. 

Καθώς ανέβαινα ένα δρόμο παραλίγο να πέσω πάνω σε μια κυρία γύρω στα 40, εμφανώς ταλαιπωρημένη,«κουρασμένη» και στον κόσμο της. Βασικά κόντεψα να πέσω όχι σε αυτή αλλά σε ένα καρότσι που έσερνε. Αλλά όχι σε φυσιολογικό καρότσι, σε ένα καρότσι που του έλειπε κάτι βασικό, το παιδί. Πρώτο περίεργο αυτό και δεύτερο τα όσα ακαταλαβίστικα μουρμουρούσε η κυρία. Μια εικόνα ασυνήθιστη για τα δικά μου δεδομένα, ίσως ενδεικτική της τρέλας που αντιμετώπιζα εκείνη την στιγμή. Και όταν μετά από λίγη ώρα μάζεψα τον εαυτό μου, ξεκουράστηκα και άρχισα να βάζω κάτω αυτή την εμπειρία, το μυαλό μου έκανε απότομους και τραβηγμένους , ίσως, συνειρμούς.

Ένα χαοτικό περιβάλλον, ένα άδειο καρότσι, και μια μάνα σε παράνοια. Όλα στο αφελές μυαλό μου, μου θύμιζαν την Ελλάδα. Την Ελλάδα που δεν έχει ζωή, την Ελλάδα με τα άδεια πάρκα και τις γειτονιές που δεν ακούγονται πλέον παιδικά γέλια και δεν οργανώνονται παιχνίδια. Την Ελλάδα που δεν κάνει πλέον παιδιά, που διώχνει τα καλύτερα παιδιά της μακριά της, την Ελλάδα που κηρύσσει με κρατική επιδότηση κάθε χρόνο μια μεγάλη ελληνική πόλη ανεπιθύμητη να γεννηθεί. Μια Ελλάδα με πολλά άδεια καρότσια.  

Μια Ελλάδα στο νεκροκρέβατο που δείχνει ανήμπορη να αντιδράσει στον επικείμενο βιολογικό της θάνατο. Όλοι μας αναφέρουμε το δημογραφικό. Αλλά το κάνουμε αόριστα, σαν από υποχρέωση, σαν να θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό, σαν να θέλουμε ενδόμυχα να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Όλοι αναφέρουμε το δημογραφικό, όλοι μας μιλάμε για έρευνες ανησυχητικές και για εφιαλτικά σενάρια. Σπάνια όμως θα ακούσουμε κάποιον άλλον ή και τον ίδιο μας τον εαυτό να λέει μια κουβέντα για τα πραγματικά αίτια, για τις βαθύτερες ρίζες αυτής της κατάστασης .

Ρίζες βαθύτερες από μια απλή οικονομική κρίση που δεν είναι η πρώτη ούτε η βαρύτερη που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος ελληνισμός. Αίτιες που ανάγονται στην αξιακή κρίση της ελληνικής κοινωνίας, που μοιάζει ώρες-ώρες με μια έρημο ιδανικών, γεμάτη εγωισμό, ανευθυνότητα και όνειρα για καλοπέραση, που αποδομεί την αξία της οικογένειας, δεν πιστεύει σε θεό, δεν αναφέρεται στην Πατρίδα. Η οικονομική κρίση απλά επιτείνει ένα πρόβλημα και μας δίνει εύκολες δικαιολογίες να μην κάνουμε το μεγάλο βήμα και να δώσουμε στην πατρίδα ελληνόπουλα.

Αν δεν αντιμετωπίσουμε αυτά τα αίτια, αν δεν δώσουμε πέρα από επιδόματα και αληθινό νόημα στην ζωή μας, δεν νομίζω πως θα γεμίσουμε πολλά καρότσια. Και χρειάζεται να γεμίσουμε πολλά καρότσια, να ζωντανέψουμε πολλά πάρκα και σχολεία για να αποφύγουμε αυτό που σήμερα φαίνεται νομοτελειακό. Ο Ελληνισμός αργά ή γρήγορα να σβήσει και να αφήσει πίσω του ένα κόσμο ερειπίων, μια ένδοξη ανάμνηση.