Τι θα απογίνουν οι συκοφάντες του Βατοπεδίου;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Μας πήρε μια δεκαετία για να τελεσιδικήσει η υπόθεση για τις ανταλλαγές ακινήτων της μονής Βατοπεδίου με το ελληνικό δημόσιο. Δεν το λες και ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης και θα πρέπει επιτέλους να μας απασχολήσει σοβαρά το ζήτημα της αναδιάρθωσης του χώρου, της επιτάχυνσης των διαδικασιών, της ενίσχυσης των εξωδικαστικών οδών, της προτεραιότητας σε σημαντικές για το κοινωνικό σύνολο υποθέσεων. Πόσο μάλιστα που ένας εκ των βασικών εμπλεκομένων στην υπόθεση, ο Γιάννης Αγγέλου αναχώρησε για τον Παράδεισο πριν προλάβει να γευτεί την δικαίωση του. Αλλά τέλος πάντων…

Για την συγκεκριμένη ιστορία ξοδεύτηκε πολύ μελάνι, σε όλες τις… εκφάνσεις του. Δημοσιογράφοι έχτισαν καριέρες πάνω στην αναπαραγωγή ευφάνταστων σεναρίων με… αποκλειστικές πληροφορίες που μπορεί να μην αποδείκνυαν δόλο αλλά άφηναν να σέρνεται ένα διαρκές υπονοούμενο, ανομίας .χρηματικής συναλλαγής και διαπλοκής. Πολιτικοί έστησαν ολόκληρο επικοινωνιακό οπλοστάσιο για να πλήξουν την υπόσταση της τότε κυβέρνησης Καραμανλή και να την γκρεμίσουν μια ώρα αρχύτερα.

Δεν είναι θεμιτό να συνδυάσει κανείς άσχετα μεταξύ τους γεγονότα αλλά αυτός ο ορυμαγδός αξιακών επιθέσεων συνέπεσε με μια πολύ δυσχερή κατάσταση για την χώρα. Η οικονομική κρίση πλησίαζε απειλητικά και οι μικροπολιτικές εντάσεις στένευαν ακόμη παραπάνω το περιθώριο εθνικής συνεννόησης. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω την τότε στάση Παπανδρέου στην κομβική για τις εξελίξεις συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Την ίδια εποχή η Ελλάδα φλέγονταν από άκρου εις άκρον από το πρωτοφανές πύρινο μέτωπο το οποίο μεταφέρθηκε και στο κέντρο της Αθήνας με την μοναδική πολλαπλή “έκρηξη” αντιεξουσιαστικών επιθέσεων.

Πάνω σε αυτό το υπόστρωμα, και στον ανυπολόγιστο λαϊκισμό του “λεφτά υπάρχουν” στηρίχτηκε η αποδόμηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ούτε καν ξεχώριζαν το ηθικό μέρος από το ακραιφνώς νομικό. Ούτε τους απασχολούσε ότι άλλο η υπόνοια για ευνοϊκή μεταχείριση ενός συμβολαιογράφου ή ενός δικηγόρου λόγω της σχέσης του με πολιτικά πρόσωπα δεν συνεπάγεται και δόλο. Ούτε καν αναρωτήθηκαν, παριστάνοντας τους ειδικούς σε θέματα εκκλησιαστικής περιουσίας και εκτίμησης ακινήτων αν στοιχειοθετείται πραγματική οικονομική ζημιά για το δημόσιο ή όλα ανάγονται στην σφαίρα της προσωπικής αξιολόγησης.

Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, πολλοί από τους οποίους συνεχίζουν το ίδιο συκοφαντικό έργο από άλλο μετερίζι; Θα αποδοθούν στην χλεύη και την απαξίωση ή θα επιμένουν να παριστάνουν τους κήνσορες ενώ δεν αποτελούν τίποτε παραπάνω από ένα γρανάζι προπαγάνδας που προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των εκάστοτε εντολοδόχων;

Δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι οι επαγγελματίες της λάσπης απαξιώνονται τόσο γρήγορα όσο θα έπρεπε σε μια χώρα που γοητεύεται από την σκανδαλολογία και την άκρατη ηθικολογία για να κρύψει ή να δικαιολογήσει, σε μια διαδικασία “αυτοκάθαρσης” μέσα από την συλλογική βύθιση στο βούρκο, τα δικά της ανομήματα. Το φως αχνοφαίνεται κάποιες φορές αλλά το γαϊτανάκι της λάσπης θα συνεχίζει να το φορτώνει με τα υπολείμματα της απαξίας.