Για σας ο μπουμπούκος, για μας ο εφιάλτης σας

Γράφει ο Στέφανος Νικολαϊδης, Φοιτητής Ιστορικού – Αρχαιολογικού ΕΚΠΑ

Τον τελευταίο καιρό ο λαός μας έχει γίνει κοινωνός ενός συνεχούς και εκτεταμένου βρώμικου πολέμου απέναντι στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, με διαδοχικούς επιλεγόμενους στόχους. Ο όρος «δολοφονία χαρακτήρων» μόνο τυχαίος δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί άλλωστε. Η αρχή έγινε με τον ίδιον τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος βρέθηκε στο στόχαστρο των «γνωστών-αγνώστων» συκοφαντών, γιατί τάχα διαθέτει ένα προβληματικό πόθεν έσχες κι ως εκ τούτου δειλιάζει να το φέρει στη δημοσιότητα. Λες και κάτι τέτοιο δεν επράχθη, όπως κάθε χρόνο, στις 28 του Δεκέμβρη του 2016, όπως συνέβη και με των υπόλοιπων αρχηγών. Τότε μολαταύτα η δήλωση πόθεν έσχες του κυρίου Μητσοτάκη υπήρξε η λιγότερο ύποπτη, πολύ λιγότερο σε σχέση με άλλες όπως πχ του κυρίου Γιώργου Σταθάκη, από την οποία έλειπαν μερικά εκατομμύρια συγκριτικά με την προηγούμενή του.

Έπειτα ήρθαν οι βολές στο πρόσωπο της κυρίας Μαρέβας Μητσοτάκη. Εδώ όμως υπάρχει κι ένας άλλος παράγοντας εκτός από αυτόν της διαβολής. Και αυτός είναι ο σεξιστικός. Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2017 εξακολουθεί να υπάρχει η σκοτεινή αντίληψη ότι αν ένα άτομο δεν ασπάζεται την αριστερή ιδεολογία, πόσω μάλλον γυναικείας φύσεως, δεν έχει το ηθικό βάρος ούτε να έχει δημόσιο λόγο, ούτε να είναι έντιμο τόσο στις ατομικές όσο και στις συλλογικές υποχρεώσεις. Δε θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση ιδιαίτερη κάτι τέτοιο, άλλωστε αποτελεί μια διαχρονική σταθερά της Ελλάδας των Νεοελλήνων που απλώς προστέθηκε σε αυτήν την τακτική του βρώμικου πολέμου που υφίσταται η Νέα Δημοκρατία κι έχει ως εκ τούτου καταλήξει σε αυτά τα χυδαία κι άθλια αποτελέσματα.

Θα ήθελα όμως να αναφερθώ στο πιο πρόσφατο και συνάμα μόνιμο θύμα αυτής της φασίζουσας νοοτροπίας του μίσους και της μισαλλοδοξίας. Το όνομα εκείνου; Άδωνις Γεωργιάδης. Το πρωί της 15ης του Μάρτη πετάνε γκαζάκια στο βιβλιοπωλείο της οικογένειάς του. Βδομάδες τώρα έχουν σε εντεταλμένη υπηρεσία όλο το παρακράτος, Documento και Εξάρχεια, με σκοπό να δολοφονήσουν το χαρακτήρα του. Πλέον όμως έχει επί της ουσίας αποκαλυφθεί ότι είναι οι ίδιοι πίσω από την αποστολή του δέματος με τη βόμβα στο γραφείο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με το ψεύτικο όνομα του Άδωνι Γεωργιάδη.

Αναμφίβολα, δεν πρέπει κανείς να αναρωτιέται τους λόγους για τους οποίους επιχειρούν να θέσουν εκτός μάχης το μόνο ίσως πολιτικό που τους παίζει μόνος του και τους ξεμπροστιάζει με την πρώτη ευκαιρία όποτε, όπου και όπως εκείνος επιθυμεί. Όταν παίζεις με την Μπαρτσελόνα, κινείς θεούς και δαίμονες να περιορίσεις το Λίο Μέσι. Όπως εκεί, έτσι κι εδώ. Προσωπικά, συγκριτικά με την σημερινή κατάσταση που περιγράφεται, εντοπίζω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες με το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ, όταν τη δεκαετία του 1930 έκαψε το Γερμανικό Κοινοβούλιο χρεώνοντας το συμβάν αργότερα στους πολιτικούς του αντιπάλους, με αποτέλεσμα τη νίκη του στις εκλογές. Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: τόσον καιρό δε μας έχετε πρήξει τα μέζεα του υποοσφυικού μας συστήματος, όπως έλεγε κάποτε κι ο σύντροφος Ζουράρις, ότι ο Άδωνις είναι σύμμαχος του Σόιμπλε κι ότι μονίμως υποσκάπτει το συμφέρον της χώρας; Και στη συκοφαντία άχρηστοι είστε τελικά.

Ποτέ άλλοτε Αντιπρόεδρος Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν έχει δεχθεί τέτοια άδικη επίθεση και πολιτικό bullying από κράτος και παρακράτος (μόνη τους διαφορά το πρώτο συνθετικό της δεύτερης λέξης). Μάλιστα, οι προσωπικές επιθέσεις που έχει δεχθεί από τις διάφορες εφημερίδες της Κυβέρνησης, τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ των Εξαρχείων και από τα κρατικά κανάλια, τα οποία εδώ και καιρό έχουν προβεί σε έναν άτυπο διαγωνισμό γκαιμπελισμού με βραβείο τη μετονομασία σε ΥΕΝΝΕΔ, αποσκοπούν ολοφάνερα στο να του ασκηθεί πίεση. Πίεση για να κάνει κι εκείνος ό,τι άλλοι στοχοποιημένοι κι ετοιμοθάνατοι χαρακτήρες του κίτρινου τύπου παλαιότερα. Δηλαδή να σηκώσει ένα τηλέφωνο, να πάρει έναν εκδότη-κατασκευαστή και να ρωτήσει «πότε να περάσω από το γραφείο σας με υπογεγραμμένο το χαρτάκι πολιτικών φρονημάτων μου, μπας και σταματήσετε να με λασπώνετε;»

Για όσους ζουν με τέτοιες φρούδες ελπίδες τους έχω κακά μαντάτα, οπότε καλό θα είναι να σταματήσουν να εθελοτυφλούν και να βαυκαλίζονται. Ο Άδωνις δεν γονατίζει. Δεν γονατίζει, γιατί δεν είναι αντιρρησίας συνείδησης. Δεν πουλά γη και ύδωρ στους αντιπάλους του. Απεναντίας, στέκεται συνέχεια όρθιος στη φύλαξη των Θερμοπυλών της Δημοκρατίας μας. Στη ζωή αυτή είτε ζεις τόσο όσο να δεις τον εαυτό σου να γίνεται ο κακός της ιστορίας, είτε φεύγεις ως ήρωας. Όχι ως ο ήρωας που αξίζει ο λαός σου, μα ο ήρωας που χρειάζεται για να συνεχίσει να ελπίζει. Να συνεχίσει να ελπίζει στη δύναμη της αλήθειας και όχι στα πάθη, τα οποία συγκρούονται ανηλεώς με τη λογική. Γιατί η ιδεολογική σύγκρουση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ μορφοποιεί αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση, της λογικής με τα πάθη.

Για εμάς που προκρίνουμε την οδό της αλήθειας αυτός είναι ο Άδωνις. Για τους άλλους είναι ο «Μπουμπούκος», είναι ο «γελοίος βιβλιοπλασιέ των παραθύρων». Στην πραγματικότητα, ακόμη κι οι δυο αυτοί χαρακτηρισμοί είναι άκρως τιμητικοί. Και είναι τιμητικοί, διότι επιβεβαιώνουν τη χαρακτηριστική συμπεριφορά της Αριστεράς απέναντι στην ιεροτελεστία της Γνώσης, απέναντι στην αξία του Βιβλίου, απέναντι εν τέλει στην ίδια τη Δημοκρατία. Προφανώς δεν έχουν υπόψη τους όλοι αυτοί τη γνωστή ρήση του Βίκτωρος Ουγκώ « Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή». Προφανώς μισούν τους βιβλιοπώληδες ,που μεταλαμπαδεύουν τη γνώση μέσω των πηγών της, λατρεύουν όμως τους εμπόρους ναρκωτικών, που μεταλαμπαδεύουν το θάνατο μέσω των προοδόπληκτων ουσιών. Ορέγονται την κατάργηση του Επιταφίου του Περικλή από τα σχολεία, καθώς και τη φίμωση της Αντιγόνης, καθίστανται όμως ανέλπιστα φιλομαθείς βιβλιοφάγοι όταν έχουν απέναντί τους κείμενα του Στάλιν, του Προυντόν ή του Καρανίκα.

Και μιας και έγινε λόγος για τη σοφόκλεια Αντιγόνη, επιθυμώ να κλείσω τις σκέψεις μου με έναν στίχο από το εν λόγω έργο, αφιερωμένο εκ βαθέων στην Κυβέρνηση « Μάθε πως ο αλαζόνας κάποτε τσακίζεται, και το σίδερο ακόμα, το γερό κι αλύγιστο, όταν το βάζεις μπρος στης φωτιάς το φλογερό καμάρι, ξέρει να σπάει και να ραγίζει…»