Τι υποκρύπτει το “σφάξιμο” Σημίτη – Παπανδρέου;

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Όλως τυχαίως εμφανίζεται ο Σημίτης για να μας… εξηγήσει ότι το μνημόνιο θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν είχαμε μια πιο στιβαρή ηγεσία. Σπόντα για τον Παπανδρέου. Μάλλον ταβανόπροκα! Σηκώνει το γάντι ο Γιώργος για να αναφερθεί ουσιαστικά στον τρόπο που μπήκαμε στο ευρώ χωρίς ολοκληρωμένες μια σειρά από απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.

Μεταξύ μας,ο καθένας τους κάνει πετυχημένη, ως ένα βαθμό, κριτική στο κομμάτι της ιστορίας που αφορά τον άλλο. Στην αυτοκριτική έχουμε ένα πρόβλημα! Ο Σημίτης ξεχνά την εσπευσμένη είσοδο μας στο ευρώ με στοιχεία που δεν αποτύπωναν παρά μια στιγμιαία αποτύπωση παρά την συνολική εικόνα της ελληνικής οικονομίας, με ένα εντελώς δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα έρμαιο του κομματικού κράτους και των αρχισυνδικαλιστών και την εκμετάλλευση της πρόσκαιρης ευφορίας του κερδοφόρου χρηματιστηριακού παιχνιδιού για εκλογικούς λόγους.

Από την άλλη, κι ο Παπανδρέου συνεχίζει να παριστάνει τον… σωτήρα ενώ αρνήθηκε την ελάχιστη συναίνεση στον Καραμανλή, την ψήφιση και των πιο ελάχιστων δημοσιονομικών μέτρων. Παριστάνει και τον μεταρρυθμιστή, ο άνθρωπος που ήθελε να επαναγοράσει την Ολυμπιακή και να ακυρώσει την συμφωνία με την COSCO, ο πολιτικός που δεν άντεξε να συγκρουστεί με τις παθογένειες του χώρου του ούτε για το θέμα των ιδιωτικών Πανεπιστημίων.

Είναι όμως τόσο συμπτωματική αυτή η σύγκρουση; Μήπως πρόκειται για μια μάχη βγαλμένη από το μέλλον της Κεντροαριστεράς. Τώρα που όλοι επιστρέφουν στο… μαντρί οι δυο πιο ισχυροί πόλοι, ο Σημιτισμός κι ο Παπανδρεϊσμός, μοιάζουν έτοιμοι να ανασυνταχθούν, να διεκδικήσουν την δική τους δικαίωση και να αποκτήσουν τα ηνία στην επόμενη μέρα του χώρου.

Μην ξεχάσετε μόνο να ρωτήσετε την κοινωνία για να καταλάβετε πόσο ξεπερασμένοι πλέον θεωρείστε και οι ίδιοι. Είναι βάσανο η διαφύλαξη της υστεροφημίας αλλά μόνο η ιστορία μπορεί να την προσφέρει, όχι η κοκορομαχία, για να μην πω η γαϊδουρομαχία σε… ξένο αχυρώνα!