Συντηρητικοί χωρίς να το ξέρουμε…

Γράφει ο Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος, Νομικός

Η ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας, όπως την κατέγραψε η τελευταία δημοσκόπηση της Dianeosis («Τι πιστεύουν οι Έλληνες»), επαναβεβαιώνει μια αργόσυρτη αλλά σταθερή ροπή προς ιδεολογικά ρεύματα συντηρητικά, ή τουλάχιστον δεξιότερα του κέντρου, τα οποία τείνουν να εδραιωθούν ως πλειοψηφικά. Στο πρόσφατο άρθρο του «Είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Συντηρητικοί…» ο οξυδερκής αρθρογράφος ανέτεινε τις στοιχειακές παραμέτρους και τις επί μέρους συνιστώσες αυτής της ιδεολογικής μετατόπισης, η οποία συνεπικουρείται και ευνοείται από τις τεκτονικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Η εν εξελίξει Συντηρητική Επανάσταση, όπως εύστοχα απεκλήθη, αποκτά βαθμηδόν ισχυρά ερείσματα παντού στον κόσμο και, ίσως, στην κρίση ταυτότητας που σείει την Δύση αποτελεί την ευκαιρία να διασώσει την ψυχή της.

Αν και αποκαλυπτική η έρευνα για το συντηρητικό κοσμοείδωλο των Ελλήνων, εν τούτοις οι ίδιοι αγνοούν ή αρνούνται να αυτοπροσδιοριστούν ως συντηρητικοί, αφού μόλις το 5,6% επί του συνόλου τολμά να δηλώσει ευθαρσώς την ιδεολογική του τοποθέτηση.

Πώς, λοιπόν, ο Έλληνας, ο οποίος ομνύει σε κατ’ εξοχήν συντηρητικές αξίες, εμπιστεύεται παραδεδεγμένους θεσμούς που κληροδοτούνται σε μια αδιάσπαστη και αξεδιάλυτη χρονική, πραγματική και ιδελαστική συνέχεια, δρα με προσωποκεντρική αντίληψη, χωρίς να εξισώνεται με την άμορφη μάζα αλλά και χωρίς να προσχωρεί στην λογική του αδιαφοροποίητου ατόμου, διαπνέεται από εθνοκεντρική αντίληψη και φροντίζει για την συνεκτική αρμολόγηση της κοινωνίας του, αγνοεί τον πολιτικό του προσανατολισμό; Γιατί, ενώ αποδέχεται αυτήν την στάση ζωής, δεν τολμά να δηλώσει συντηρητικός;

Το παράδοξο αυτό, φυσικά, δεν στερείται εύλογης εξήγησης. Ριζώνει βαθιά στην μεταπολιτευτική ιδεολογική κατίσχυση της Αριστεράς και ταυτόχρονα στον ιδεολογικό αυτοευνουχισμό της Δεξιάς. Η Αριστερά λεηλάτησε τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, λαφυραγώγησε το οπλοστάσιο των αντιπάλων της και άλωσε εν τέλει σχεδόν όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου λόγου με οργανικούς διανοούμενους. Ποινικοποίησε λέξεις και ιδέες, κακοποίησε έννοιες, διέστρεψε συνειδήσεις. Ένας γκραμσιανός οργασμός!

Έτσι, ο συντηρητικός/δεξιός ταυτίστηκε με το απόλυτο «κακό» που επιφέρει ψόγο και κοινωνική αποδοκιμασία ενώ ο αριστερός/προοδευτικός ενδύθηκε το πέπλο του «καλού» και της αρετής. Η απουσία στέρεου και συμπαγούς ιδεολογικού λόγου που να ακτινοβολεί υπερηφάνεια και ανωτερότητα άφησε ανοχύρωτους και απροστάτευτους εκείνους που μέχρι πρότινος αποτελούσαν την πλατιά μάζα των ανθρώπων, την ραχοκοκαλιά του Έθνους, που ελευθέρωσαν την πατρίδα, την προστάτευσαν από τον ερυθρό δεσποτισμό και την ανοικοδόμησαν εκ του μηδενός.

Οι Έλληνες, λοιπόν, σήμερα εμπιστεύονται κατά 74,7% την Οικογένεια, κατά 44,1% τις Ένοπλες Δυνάμεις, κατά 33,3% την Αστυνομία και κατά 23,5% την Εκκλησία- ό,τι δηλαδή συγκροτεί τον σκληρό πυρήνα της ιδιοπροσωπείας του Έθνους μας. Όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί έπονται και συγκεντρώνουν κατ’ αναλογία πολύ χαμηλά ποσοστά.

Το 64,8% πιστεύει ότι η Ελευθερία είναι πιο σημαντική από την Ισότητα, αντίληψη η οποία μετουσιώνεται και σε πολιτικό αίτημα στην Οικονομία, αφού 6 στους 10 Έλληνες θεωρούν ότι «χρειαζόμαστε μικρότερο δημόσιο τομέα», «το κράτος επεμβαίνει υπερβολικά και δεν επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας να δημιουργήσει πλούτο και θέσεις εργασίας», ενώ το 54,5% αυτών απαιτεί χαμηλή φορολόγηση και λιγότερη κρατική μέριμνα για την διαμόρφωση ενός ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος.

Οι τάσεις υποχώρησης των παγκοσμιοποιητικών δυνάμεων αποτελούν δυναμικό ρεύμα και στην ελληνική κοινωνία, αφού 6 στους 10 συμπατριώτες μας θεωρούν την παγκοσμιοποίηση ως «απειλή», η οποία γιγαντώνεται εξαιτίας της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και των προσφυγικών ροών με εκ διαμέτρου αντίθετο, έως εχθρικό, πολιτισμικό υπόβαθρο. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν αυτήν την προοπτική αφού 2 στους 10 Έλληνες δεν επιθυμούν την παρουσία λαθρομεταναστών, οι οποίοι διασαλεύουν την κοινωνική συνοχή, διασπούν την αίσθηση του συνανήκειν και αποτελούν βραδυφλεγείς ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια της κοινωνικής ειρήνης και της έννομης τάξης.

Επιπρόσθετα, κυριαρχεί η αίσθηση της ανασφάλειας αφού θεωρείται ότι η μαζική εισβολή μεταναστών αυξάνει την εγκληματικότητα. Παρ’ όλα αυτά και προς απογοήτευση των απανταχού ψευτοπροοδευτικών ο Έλληνας δεν είναι ένας μισαλλόδοξος ρατσιστής, όπως εντέχνως γογγύζει να φιλοτεχνήσει το προφίλ του η χορεία των ψευτοπροοδευτικών και ο βόρβορος των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ, αφού το 55% των Ελλήνων, με κριτήριο την αξιοσύνη και μόνο, θα προσελάμβανε έναν ομοφυλόφιλο, αλλά μόλις ένα 25% συμφωνεί με την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Που έγκειται λοιπόν το παράδοξο; Μα, απλούστατα στο γεγονός ότι στην ίδια έρευνα το εντυπωσιακό 62,1% των Ελλήνων θεωρεί «καλό» τον σοσιαλισμό ενώ η ιδεολογική τοποθέτηση που συγκεντρώνει τις περισσότερες θετικές εκτιμήσεις είναι οι κεντρώοι με 24,1% και οι σοσιαλδημοκράτες με 19,7%.

Συνεπώς, πράγματι, είμαστε υπερήφανοι που είμαστε δεξιοί και συντηρητικοί, ειδικά τώρα, που οι Ιδέες μας κυριαρχούν παγκοσμίως, στη χώρα μας βρίσκονται σε διαρκή άνοδο και βρισκόμαστε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να αποτινάξουμε βαθιά ριζωμένα στερεότυπα που επισώρρευσε η Αριστερά, ο πολιτισμικός μαρξισμός και η γάγγραινα της πολιτικής ορθότητας. Γιατί, στο κάτω-κάτω όπως εύγλωττα έχει λεχθεί «συντηρητικός σημαίνει να βρίσκεσαι στην αιχμή της προόδου».