Ο «μικρός» άνθρωπος

Γράφει ο Δημήτρης Μαλαμούλης **

Το 1973 στη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση , ρώτησαν τον υπουργό πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας (σεΐχη Γιαμανί νομίζω ή κάπως έτσι) , για την ακριβή τιμή των καυσίμων , τα οποία γονατίζουν τη μέση δυτική οικογένεια .
Απάντησε με ευστροφία και ειλικρίνεια , που ακόμη και στις μέρες μας σπάει κόκαλα.

“Τη μέση δυτική οικογένεια , δεν την γονατίζει η τιμή του πετρελαίου , αλλά οι φόροι που οι κυβερνήσεις βάζουν σε αυτό”.

Βέβαια , υπό το καθεστώς , που έχει υποβληθεί o δυτικός άνθρωπος έχει φθάσει σε ένα σημείο, που δεν μπορεί να αντιληφθεί και να εκτιμήσει πως είναι η ζωή χωρίς αλυσίδες.

Στο όνομα μιας προοδευτικότητας, που έχει επιβληθεί σε όλο τον δυτικό κόσμο από το regressive left, θεωρεί λογικό να πληρώνει τέσσερις φόρες την αξία του καυσίμου σε φόρους, θεωρεί λογικό να δουλεύει στις περισσότερες των περιπτώσεων 7 από τις 10 ημέρες δωρεάν για το κράτος, ενώ δεν μπορεί να αντιληφθεί μια πραγματικότητα , όπου ο μοναδικός προμηθευτής είναι το κράτος.

Του είναι δύσκολο να κατανοήσει , ότι υπηρεσίες παιδείας , υπηρεσίες υγείας , αλλά πολύ περισσότερο τα “γεράματα” του θα μπορούσε καλύτερα και φθηνότερα να τα κανονίσει ο ίδιος.

Το παντοδύναμο κράτος εν τω μεταξύ ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο και απαιτεί να έχει λόγο για τα πάντα .
Έτσι , θεωρεί απολύτως αναγκαία για την διεξαγωγή οποιασδήποτε εναλλακτικής δραστηριότητας , πλειάδα ρυθμίσεων από ανθρώπους οι οποίοι συνήθως δεν κατανοούν το παραμικρό για την φύση αυτής της δραστηριότητας και οι οποίοι γι αυτόν τον λόγο εφευρίσκουν απίθανες διαδρομές.

Παγιδευμένος ο δυτικός άνθρωπος σε αυτή την χωρίς τέλος φορολογία και γραφειοκρατία , έχει απολέσει την πρωτοπόρα διάθεση , που κατάφερε να δημιουργήσει την μεγαλύτερη ευημερία από καταβολής κόσμου.

Την γραμμή παραγωγής του Henry Ford , δεν την νομοθέτησε κανένας γραφειοκράτης της Washington κι όσο τα κόμματα τα οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την ελεύθερη αγορά , δεν το κατανοούν αυτό , οι δυτικές κοινωνίες θα βυθίζονται στην παρακμή.

Θα πίστευε κανείς, ότι οι κοσμοϊστορικές αλλαγές του 1989 θα στρέφανε τα πράγματα σε μια φιλελευθεροποίηση , συνέβη ακριβώς το αντίθετο, οι ηττημένοι στο πεδίο της ιδεολογίας, ανασυντάχθηκαν κάτω από τις φτερούγες της σοσιαλδημοκρατίας και αντεπετέθησαν, το νέο ιδεολόγημα μιλούσε πλέον για ελεύθερη οικονομία, και για ισχυρό κράτος πρόνοιας στο οποίο θα ενσωματωνόταν όλοι οι «αναξιοπαθούντες» , οι οποίοι έμελλε να αποτελούν πλέον και το συνεχώς αυξανόμενο πελατειακό κράτος των σοσιαλιστών.

Και ενώ καινούργιες πολυπληθείς ομάδες εντασσόταν στο κράτος πρόνοιας όπως τριτοκοσμικοί μετανάστες , χωρίς την παραμικρή πολιτισμική σχέση με τη δύση, ντόπιες ομάδες πληθυσμού ομοίως γινόταν προνομιακοί πελάτες,

Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις ανύπανδρων μητέρων με τέσσερα ή περισσότερα παιδιά από τέσσερις πατέρες ,οι οποίες εισπράττουν επιδόματα της τάξεως των 2 η και 3 χιλιάδων ευρώ μηνιαίως.

Είναι φανερό, ότι αντί να θεραπεύσει πραγματικές ανάγκες αυτό το σύστημα προωθεί συμπεριφορές ανεύθυνες τις οποίες καλούνται να πληρώσουν πολίτες, οι οποίοι συμπεριφέρονται υπεύθυνα.

Στις πιθανές αντιδράσεις των «υπεύθυνων» πολιτών οι «ελίτ» έβαλαν σε εφαρμογή το πλέον καταπιεστικό σύστημα της αυτολογοκρισίας , αυτό που σήμερα είναι γνωστό με το όνομα πολιτική ορθότητα.

Με άλλα λόγια ,οποιαδήποτε αναφορά σε αυτές τις ομάδες ή τις συμπεριφορές χαρακτηριζόταν ως αναφορά μίσους , με όλα τα συνακόλουθα ονόματα του ρατσιστή ,του ξενοφοβικού η του ομοφοβικού, τα λεγόμενα και “identity politics”.

Σημαντική συνεισφορά σε αυτήν την υστερία του πολιτικά ορθού λόγου , για διαφορετικούς λόγους η κάθε ομάδα , παίζουν τα ΜΜΕ, ο ακαδημαϊκός κόσμος και last but not least , οι «πονόψυχες» ομάδες των πάσης φύσεως celebrities , σε έναν αυτοτροφοδοτούμενο και αέναο κύκλο ανατροφοδότησης μεταξύ τους.

Αυτό που πλέον ακούγεται ως επανάσταση του «μικρού» ανθρώπου η εν πάσει περιπτώσει ως επέλαση του λαϊκισμού δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αντίδραση σε όλα τα παραπάνω.

Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει, σε ποιο σημείο θα φθάσει αυτή η αντίδραση και που τελικά θα καθίσει η μπίλια της ιστορίας, ή τουλάχιστον δεν το γνωρίζει ο γράφων.

Αναφορικά με την πατρίδα μας , όπου ο λαϊκισμός έκανε την εμφάνιση του με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μία επισήμανση, αυτό που ζητάει ο «μικρός» άνθρωπός στην Δύση είναι λιγότερο κράτος και λιγότερη γραφειοκρατία, στην Ελλάδα αντίθετα και με βάση το αριστερόστροφο εκλογικό σώμα αποφάνθηκε για περισσότερο σοσιαλισμό.

Το έχει αυτό η πατρίδα μας , όταν η Δύση τη δεκαετία του ’80 έκανε εντυπωσιακή στροφή στο λιγότερο κράτος , εμείς απλά πηγαίναμε για ακόμη μια φορά στη λάθος κατεύθυνση.

Εν ολίγοις και εν κατακλείδι, αυτό που απέτυχε στην ΕΕ και εμφανίζονται όλες αυτές οι κοινωνικές και οικονομικές ανωμαλίες δεν είναι η «ελευθερία» , αυτό που απέτυχε και μάλιστα παταγωδώς είναι ο Σοσιαλισμός.

** Ο Δημήτριος Μαλαμούλης είναι Μηχανολόγος Μηχανικός, κι έχει καθίσει κι από τις δύο άκρες του ΑΤΜ αυτής που το τροφοδοτούσε χρήματα κι αυτής που έκανε αναλήψεις κάθε 1 και 15 του μηνός.